Σε ένα χωριό της Ρουμανίας δεν υπήρχε ιερέας, και οι κάτοικοι πήγαιναν συχνά στον Πατριάρχη με το αίτημα, την πλήρωση της κενής θέσης. Όμως ο Πατριάρχης δεν είχε την δυνατότητα να ικανοποιήσει το αίτημα των ανθρώπων.
Το Άγιον Όρος, γνωστό ως το Περιβόλι της Παναγίας, είναι ο κατ’ εξοχήν τόπος που τιμάται, που εμφανίζεται, που ενεργεί και αναπαύεται το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, ως «ο νοητός της Θεοτόκου και ωραίος Παράδεισος». Σύμφωνα με την παράδοση, το Άγιον Όρος δόθηκε ως κλήρος στην Παναγία από τον ίδιο τον Κύριο: «Έστω ο τόπος ούτος κλήρος σον και περιβόλαιον σον και Παράδεισος, έτι δε λιμήν σωτήριος των θελόντων σωθήναι».
Η Νέα Μονή βρίσκεται στην κεντρική Χίο σε απόσταση 10 χλμ από την πόλη. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα αξιοθέατα του νησιού και κατατάσσεται στα μνημεία που είναι υπό την προστασία της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Χτίστηκε τον 11ο αιώνα και καλύπτει μια έκταση 17000 τμ. Περιλαμβάνει τον κύριο ναό, δύο μικρότερες εκκλησίες, την τράπεζα όπου δειπνούσαν οι μοναχοί, τα κελιά των μοναχών και υπόγειες δεξαμενές που δημιουργήθηκαν για την αποθήκευση νερού.
Η Παναγία η Ερειθιανή πήρε το όνομά της από την περιοχή που βρίσκεται ο Βροντάδος ο οποίος ονομαζόταν Ερύθαι. Είναι από τους παλαιότερους προσεισμικούς ναούς της Χίου, χωρίς να είναι γνωστό πότε ακριβώς χτίστηκε ο πρώτος ναός. Ο ρυθμός του ναού είναι ένα μίγμα Βασιλικής και Γοτθικού με βοτσαλωτή αυλή η οποία ολοκληρώθηκε το 1892 μ.Χ. Το χαρακτηριστικό αρχιτεκτονικό στοιχείο των βοτσαλωτών αυλών το συναντάμε στο Βροντάδο και στον Κάμπο της Χίου.
Οι Άγιοι Ανάργυροι πριν από 1.700 χρόνια έκαναν ένα υγκλονιστικό ιατρικό θαύμα κατάφεραν να σώσουν έναν ασθενή με γάγγραινα, αντικαθιστώντας το πόδι του, με υγιές μέλος. Σπάνια ευρήματα, αλλά και πίνακες ζωγραφικής επιβεβαιώνουν το γεγονός
Παγκόσμια αναγνώριση για το θαύμα της πρώτης ανά τον κόσμο μεταμόσχευσης από τους Αγίους Αναργύρους. Το περιστατικό στη Βοστόνη το 1962, το οποίο διηγείται ο ίδιος ο καθηγητής Χειρουργικής Βασίλειος Κέκης.
Είναι συγκινητικά όσα διαβάζουμε για το μακάριο τέλος των άγιων ψυχών που σαν φωτεινά μετέωρα πέρασαν από το γήινο κόσμο, για ν’ αφήσουν σ’ αυτόν την λάμψη του είναι τους, και να πέσουν ύστερα ορμητικά στην απεραντοσύνη της αιωνιότητος.
Ευλογημένε, μου λέει, πως τακτοποιήθηκες; Αδύνατος, κοντός, πρόχειρα ντυμένος, μ’ ένα ελαφρύ χαμόγελο. Χάρηκα έκτακτα για την απρόσμενη επίσκεψη.
Πέρασε διστακτικά μέσα. Ανέβηκε να προσκυνήσει το εκκλησάκι. Κατέβηκε στο κάτω μεγάλο δωμάτιο. Ήταν τότε σχεδόν άδειο. Δυο καρέκλες κι ένα τραπέζι. Κάτι του πρόσφερα. Στερεωμένος, μου είπε. Μου μίλησε για τους παλαιούς εδώ Γέροντες. Ήταν εργατικοί, φιλακόλουθοι, ενάρετοι.
Ο γέροντας ‘Ιάκωβος Τσαλίκης (1991) εξομολόγησε κάποτε μία γερόντισσα και της έβαλε κανόνα νά μην κοινωνήσει για τρία χρόνια.
Εκείνη, και του είπε την αιτία. Όχι γιαγιά, μη στενοχωριέσαι. Αυτός είναι αγράμματος καλόγερος.
Εγώ είμαι μορφωμένος και σου λύνω τον κανόνα. Νά έρθεις την Κυριακή να σε κοινωνήσω.
Στα χρόνια του βυζαντινού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του νέου (11ος αι.) πλήθος από Σκύθες με δική του διαταγή ξεκίνησαν για την Ανατολή. Κάποτε έφτασαν και στην Τραπεζούντα. Ανάμεσά τους ήταν και κάποιος δεμένος με αλυσίδες, γιατί είχε μέσα του ολόκληρη λεγεώνα πονηρών πνευμάτων.
