(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Φαίνεται ότι η στάση του Χριστιανού απέναντι στην ενανθρώπηση δεν αποτελεί γεγονός των σύγχρονων καιρών. Πολλοί την γιορτάζουν με πλήρη συνείδηση και άλλοι από παράδοση, χωρίς να συλλαμβάνουν υπαρξιακά το γεγονός της ενσάρκωσης του Υιού του Θεού.
Ο ιερός Χρυσόστομος, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα με το κουνούπι, έθεσε το ερώτημα στο ακροατήριό του, αν κάποιος απ’ αυτούς που τον ακούν είναι πρόθυμος να γίνει κουνούπι, για να σώσει τα κουνούπια από κάποια υποθετική ασθένειά τους, που θα μπορούσε να τα αφανίσει.
Η απάντηση ήταν αρνητική.
Κανείς δεν ήθελε να μεταλλαγεί και να πάρει τη μορφή του κουνουπιού.
Μέσα από αυτή την άρνηση βοήθησε ο ιερός Πατέρας το ακροατήριό του να συλλάβει το μέγεθος της χειρονομίας του Θεού, ιδιαίτερα μάλιστα όταν τους τόνισε, ότι η ποιοτική απόσταση μεταξύ ανθρώπου και κουνουπιού είναι ασύγκριτα μικρότερη από την απόσταση μεταξύ Θεού και ανθρώπου.
Και το εξήγησε αυτό λέγοντας ότι ο άνθρωπος και το κουνούπι, όσο κι αν διαφέρουν, δεν παύουν να είναι κτίσματα του Θεού, ενώ ο Θεός είναι άκτιστος. Συνεπώς το να περιβληθεί το άκτιστο το κτιστό, δηλαδή ο Θεός τον άνθρωπο, συνιστά απείρως πιο ασύγκριτη διαφορά από το να περιβληθεί το πρώτο αξιολογικά κτίσμα (δηλαδή ο άνθρωπος) τη μορφή ενός άλλου κτιστού όντος, όπως το κουνούπι!
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι το παράδειγμα, όσο κι αν είναι παλιό, εξακολουθεί να μας διδάσκει.
(Ιωάννου Χρυσοστόμου, Υπόμνημα εις την προς Κορινθίους Β΄ επιστολή)
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ηλία Βουλγαράκη, «Στιγμιότυπα από την εποχή των Πατέρων», σ.111-112, των εκδόσεων Αρμός.