Έεεεεε! σεις, όπου σκορπίζετε τα πλούτη στον αέρα, το χέρι σας το άπονο και άσωτο απλώστε και δώστε και στον άρρωστο και στη φτωχή μητέρα, ελεημοσύνη, χριστιανοί, ελεημοσύνη δώστε!
Ποιός, λέει, ποιός, πως όλ’ όλα αυτά, που τώρα σεις πετάτε,
είναι δικά σας…; Δύστυχοι, αυτό που περισσεύει
είναι της χήρας, τ’ ορφανού και μην το σπαταλάτε.
Όποιος τα πλούτη του σκορπά απ’ τους φτωχούς τα κλέβει…
"Παρ" όλο που η παρθενία, η νηστεία και το να κοιμάται κανείς στο χώμα έχουν πιο δύσκολο κόπο από την ελεημοσύνη, όμως τίποτε δεν είναι τόσο δυνατό στο να σβήνει τη φωτιά των αμαρτημάτων, όσο αυτή.
Αυτή είναι ανώτερη απ" όλα, στήνει τους εραστές της κοντά στον ίδιο το βασιλιά.
Μια διδακτική ιστορία για την ελεημοσύνη: Μια Χριστιανή που ήταν παντρεμένη μ’ έναν «ειδωλολάτρη» (ενδεχομένως οπαδό του Ζωροάστρη) στρατιώτη. Ο στρατιώτης είχε ένα μικρό κεφάλαιο και ήθελε να το επενδύσει. Όμως η χριστιανή σύζυγός του (μέλος ίσως της νεστοριανής Εκκλησίας) τον έπεισε να το προσφέρει στους φτωχούς, που περίμεναν έξω από την πεντάπυλη εκκλησία, διαβεβαιώνοντάς τον ότι ο Θεός θα τους αντάμειβε με το παραπάνω για την καλή τους πράξη.
Και όχι μόνο ο πλούσιος , αλλά και ο φτωχός δίνει λόγο για την φτώχεια του αν υπέμεινε την φτώχεια του γενναία και με ευχαρίστησι, αν δεν απελπίσθηκε, αν δε δυσανασχέτησε, αν δεν κατηγόρησε την πρόνοια του Θεού, βλέποντας άλλον να ζη τρυφηλή και σπάταλη ζωή, ενώ τον εαυτό του να είναι μέσα στην στέρησι.
