Η Αγία Μάρθα, η μεγαλυτέρα αδελφή του Αγίου Λαζάρου, ήταν οικοδέσποινα από τη Βηθανία πού με περισσή φροντίδα φιλοξενούσε τον Κύριο και τους μαθητές Του όταν επεσκέπτοντο την πόλη της.
«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ» (Iωάν. 12,13)
Νὰ διηγηθῶ τὸ ἱστορικὸ τῆς σημερινῆς ἡμέρας; Τὸ ξέρετε ὅλοι. Καὶ τὰ παιδιὰ ἀκόμη ποὺ πᾶνε στὸ δημοτικὸ σχολεῖο, κάποιος καλὸς δάσκαλος τοὺς διηγήθηκε τὴν ἱστορία τῆς σημερινῆς ἡμέρας.
Ὁ Ἅγιος Ὁσιομάρτυς Μαλαχίας γεννήθηκε στὴ Λίνδο τῆς Ῥόδου, γύρω στὰ 1500. Ὁ πατέρας του ἦταν Ἱερέας καὶ ὀνομαζόταν Γεώργιος καὶ ἡ μητέρα του Χριστῖνα.
Έτυχε να πατήσω μια μύγα, χωρίς να υπάρχη ανάγκη, κι εκείνη η κακόμοιρη έσερνε στη γη τα χυμένα της εντόσθια· και για τη σκληρότητά μου προς την κτίση, και το θυμάμαι αυτό μέχρι σήμερα.
Μιαν άλλη φορά εμφανίστηκαν στον εξώστη του καταστήματος νυχτερίδες κι εγώ τους έριξα βραστό νερό· και γι αυτό έχυσα πάλι πολλά δάκρυα, κι από τότε δεν προσβάλλω ποτέ την κτίση.
– Η Αλεξάνδρα Εμελιάνοβνα Κασεβάροβα θυμάται πως ο αρχιερέας Λουκάς είχε βοηθήσει την αδελφή της όχι μόνο να θεραπευτεί, αλλά και να βρει το δικό της δρόμο προς την εκκλησία.
– Από ηλικία τριών ετών ο αδελφή μου Σεραφείμα Εμελιάνοβνα Ακίμουσκινα είχε πόνο στο γόνατο του δεξιού ποδιού της, για πολλά χρόνια έκανε θεραπεία, αλλά τίποτε δεν τη βοηθούσε , έτσι αρχίσαμε να συζητάμε για τον ακρωτηριασμό.
Επειδή ο Γέροντας με παίρνει κάθε μέρα τηλέφωνο από τις 4 μέχρι τις 6 και διαβάζουμε τον Όρθρο, σκέφτηκα ότι, επειδή το τηλέφωνο είναι υπεραστικό θα πληρώνει πολλά χρήματα στον ΟΤΕ. Γι’ αυτό όταν πληρώθηκα έβαλα σ’ ένα φάκελο 50.000 δρχ. για να τις δώσω.
– Γέροντα, έφερα μερικά χρήματα, γιατί ο λογαριασμός του ΟΤΕ θα είναι μεγάλος.
– Τι λες, μωρέ; Εδώ θα κτίσουμε εκκλησία και θα δώσουμε τόσα χρήματα στον ΟΤΕ; Ρίξτα στο κουτί που έχουμε για το κτίσιμο της εκκλησίας.
Ένα συνταρακτικό θαύμα του Αγίου Νικολάου, το οποίο συγκλόνισε τη Σοβιετική Ένωση το 1956. Μάλιστα, η ταινία Το Θαύμα, του Αlexander Proshkin η οποία βραβεύτηκε στο 31ο Διεθνές Φεστιβάλ της Μόσχας με το ειδικό βραβείο, βασίζεται σε αυτό το γεγονός.
Καμία προσευχή δεν πάει χαμένη…
Κάθε ικεσία που βγαίνει ειλικρινά, γεμάτη δάκρυα, ποτέ δεν χάνεται…
Κατευθείαν πηγαίνει στον δικό Του θρόνο.
Εκείνος, φίλε μου, πάντα σε κοιτάζει.
Όχι βλοσυρά, όχι σαν κακός εκδικητής.
Μα σαν στοργικός πατέρας, έτοιμος να σε σηκώσει αν χτυπήσεις,
έτοιμος αν στενοχωρηθείς να σε παρηγορήσει…
Όμως, έχεις και μια μητέρα ακόμα.
Μα τώρα μας δουλεύεις; Θα είναι ο Αντίχριστος πιστός και θα πηγαίνει και στην Εκκλησία;
– Βεβαίως! Αφού είδε και αποείδε ότι με άμεσους διωγμούς τόσους αιώνες κατάφερε μια τρύπα στο νερό, τώρα προσπαθεί με πονηριά και υπουλότητα να βάλει τους χριστιανούς στο σακί του μέσα από την αλλοίωση της πίστης μας.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Ράπτης γεννήθηκε στο χωριό Τέροβο των Ιωαννίνων από ευσεβείς γονείς. Εγκαταστάθηκε στα Ιωάννινα και έκανε το επάγγελμα του ράπτη. Μετά τον θάνατο των γονέων του πήγε στην Κωνσταντινούπολη επί Πατριάρχου Ιερεμίου Α’ (1525 – 1545 μ.Χ.) και επί Σουλτάνου Σουλεϊμάν Β’ (1520 – 1560 μ.Χ.).
