Ιστορία

Όταν κάνουμε κουβέντα για Εθνικούς ευεργέτες το μυαλό μας ταξιδεύει –και λογικό είναι- στους Αριστοτέλη Ωνάση και Σταύρο Νιάρχο.  Οι δύο σπουδαίοι αυτοί άνθρωποι δεν χρειάζονται συστάσεις καθώς εκτός των όσων έπραξαν εν ζωή, τα Ιδρύματα που φέρουν το όνομά τους αναπτύσσουν τόσες και τέτοιες κοινωφελείς δραστηριότητες, που διαιωνίζουν τη φήμη τους ακόμα και μετά το θάνατό τους.

Να απαντήσουν οι δωσίλογοι, οι προδότες, όχι στα όργανά τους, τα κομματικά, αλλά στις ιερές σκιές των ηρώων των Βαλκανικών Πολέμων. Με τις πέτρες πολεμούσαν οι αετοί μας για να διώξουν τους προγόνους των Σκοπιανών, τους κομιτατζήδες. Με τις πέτρες… Θα βγουν από τα μνήματα και θα θρηνούν για την κατάντια μας…

Το παρόν άρθρο είναι αφιερωμένο σ’ έναν άγνωστο ήρωα. Σ’ έναν από αυτούς τους χιλιάδες, που όταν το καλέσει η στιγμή, φανερώνουν την ξεχωριστή ψυχική τους αρματωσιά.

Για πολλούς είναι ο πιο ταλαντούχος ηθοποιός της γενιάς του, για αρκετούς γενικά ο πιο ταλαντούχος Έλληνας που πάτησε ποτέ το θεατρικό σανίδι.

Για τον Βασίλη Αυλωνίτη αυτό που προέκυψε από… σπόντα στη ζωή του ήταν τελικά και το πεπρωμένο του. Αυτό που χωρίς ποτέ να το σπουδάσει διαπίστωσε κάποια στιγμή ότι γεννήθηκε για να κάνει.

Κορίνθιος πολιτικός και δικηγόρος. Εξελέγη επανειλημμένα βουλευτής της συντηρητικής παράταξης από το 1946 και διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής από τις 9 Δεκεμβρίου 1974 έως τις 11 Δεκεμβρίου 1977. Υπήρξε στενός φίλος και συνεργάτης του Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή.

Ο Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στην Καστανιά Κορινθίας τον Απρίλιο του 1907. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια άσκησε τη δικηγορία.