Καθημερινά όλοι μας αντιμετωπίζουμε πλήθος προβλημάτων, κι αυτό είναι μια σκληρή πραγματικότητα που δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση. Άλλα απ᾿ αυτά τα προβλήματα λύνονται εύκολα και προχωρούμε μπροστά, άλλα μοιάζουν με ογκόλιθους που φράζουν τον δρόμο μας και δεν μας αφήνουν να προχωρήσουμε. Αρκετές φορές, μόλις ξημερώνει η καινούργια μέρα, προστίθενται νέα δυσεπίλυτα προβλήματα στα ήδη υπάρχοντα.
Έτσι, δικαιολογημένα δημιουργείται κάποιος φόβος μέσα μας, καθώς όλο και περισσότερα σύννεφα σκεπάζουν τον ορίζοντα της οικογενείας μας, της εργασίας μας, της επαγγελματικής αποκαταστάσεως των παιδιών μας κ.τ.λ. Μοιάζουμε συχνά με τους μαθητές του Κυρίου, που ταξίδευαν στη λίμνη της Τιβεριάδας και το πλοίο τους βρισκόταν στο «μέσον της θαλάσσης, βασανιζόμενον υπό των κυμάτων» (βλ. Ματθ. ιδ΄ [14] 22-36). Η εμφάνιση, όμως, του Κυρίου μας και οι λόγοι Του· «θαρσείτε, εγώ ειμι· μη φοβείσθε» (Ματθ. ιδ΄ [14] 27), τους αναπτέρωσε το ηθικό, και σε λίγο ο άνεμος κόπασε, η θαλασσοταραχή σταμάτησε και έφθασαν ασφαλείς στην ακτή.
Μαζί με όλες αυτές τις καθημερινές δυσκολίες έχουμε ακόμα να αντιμετωπίσουμε τους διάφορους πειρασμούς και τις παγίδες του εχθρού της σωτηρίας μας. Πολλές φορές αυτός σαν λιοντάρι βρυχάται και ζητάει να μας καταπιεί (βλ. Α΄ Πετρ. ε΄ 8). Τότε όμως ακούγεται η φιλάνθρωπη φωνή του Κυρίου μας: «Θάρσει, τέκνον· αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» (Ματθ. θ΄ 2)· έχε θάρρος, παιδί μου· σού έχουν συγχωρηθεί οι αμαρτίες σου.
Δεν επιτρέπεται στο Χριστιανό να χάνει το θάρρος του και να καταλαμβάνεται από συνεχείς φόβους, ανασφάλειες κι από την ψυχοφθόρο απόγνωση, ο,τι κι αν του συμβαίνει. Γνωρίζει ότι ο Θεός φροντίζει και περιφρουρεί το πλάσμα Του και το ασφαλίζει από κάθε κίνδυνο. «Το απολωλός ζητήσω και το πλανώμενον επιστρέψω και το συντετριμμένον καταδήσω και το εκλείπον ενισχύσω και το ισχυρόν φυλάξω και βοσκήσω αυτα μετά κρίματος», δηλαδή· το χαμένο πρόβατό μου θα το αναζητήσω, το περιπλανώμενο θα το ξαναφέρω στη μανδρα, κι αυτό που έχει υποστεί κάταγμα θα το δέσω με επιδέσμους. Το εξασθενημένο θα το ενισχύσω. Το ισχυρο θα το προφυλάξω, και θα βοσκήσω όλα τα πρόβατα με δικαιοσύνη (Ιεζ. λδ΄ [34] 16). Τα πρόβατα, δηλαδή τους ανθρωπους.
Αλλά και ο μεγάλος απόστολος Παύλος έζησε δύσκολες ώρες κατά τον χρόνο της διακονίας του. Αισθανόταν όμως φανερά την προστασία του Κυρίου, γι᾿ αυτό και έλεγε: «Στην πρώτη μου απολογία δεν ήλθε κανένας μαζί μου, αλλά όλοι με εγκατέλειψαν… Όμως μου παραστάθηκε και μου έδωσε δύναμη ο Κυριος, για να μπορέσω να εκθέσω με πληρότητα και αξιοπιστία το κήρυγμα του Ευαγγελίου και να το ακούσουν όλοι οι εθνικοί… Ο Κύριος θα με γλυτώσει και στο μέλλον από κάθε επιβουλή και επίθεση του πονηρού και των οργάνων του και θα με διαφυλάξει σώο για την επουράνια Βασιλεία Του» (Β΄ Τιμ. δ΄ 16-18).
Πηγή θάρρους στις καθημερινές στενόχωρες καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε είναι και οι αδελφοί μας, οι συνάνθρωποί μας, με τους οποίους συμβιώνουμε και συνεργαζόμαστε καθημερινά. Για τον πιστό Χριστιανό ο άλλος άνθρωπος δεν είναι ξένος. Είναι αδελφός του, διότι προέρχεται από την ίδια μήτρα της Εκκλησίας, την κολυμβήθρα, αλλά και διότι μετέχει στα ίδια Μυστήρια της Εκκλησίας.
Και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός κι ως άνθρωπος που ήταν αναγνώριζε το πόσο Του είχαν συμπαρασταθεί οι μαθητές Του στις δύσκολες ώρες της επίγειας δράσεώς Του. «Υμείς δε εστε οι διαμεμενηκότες μετ᾿ εμού εν τοις πειρασμοίς μου» (Λουκ. κβ΄ [22] 28), τους είπε· εσείς σ᾿ όλο το διάστημα της ζωής μου μείνατε μαζί μου στις δοκιμασίες μου και δεν κλονιστήκατε. Γι᾿ αυτό και στις ώρες της αγωνίας στη Γεθσημανή βλέπουμε να ζητάει τη συμπαράσταση των μαθητών Του λέγοντάς τους: «Περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου· μείνατε ώδε και γρηγορείτε» (Μαρκ. ιδ΄ [14] 34).
Κάτι ανάλογο παρατηρούμε και στη ζωη του αποστόλου Παύλου. Όταν εφτασε στη Ρώμη μετά το περιπετειώδες ταξίδι του, κατά το οποίο κινδύνευσε να βρεθεί στον υγρό τάφο της θάλασσας, «έλαβε θάρσος» (Πραξ. κη΄ [28] 15)· πηρε θάρρος από τους Χριστιανούς της Ρώμης, που βγήκαν να τον υποδεχτούν έξω από την πόλη. Παρηγορήθηκε από την επικοινωνία μαζί τους.
Ας διώχνουμε, λοιπόν, από τη ζωή μας όλους τους φόβους, από οπουδήποτε κι αν προέρχονται, γιατί μας δηλητηριάζουν και κάμπτουν το αγωνιστικό μας φρόνημα. Ως συνειδητοί Χριστιανοί προχωράμε με ελπίδα και θάρρος. Πάντοτε παίρνοντας θάρρος από τους αδελφούς μας, τους συνανθρώπους μας, προπάντων όμως από τον Παντοδύναμο Δημιουργό μας, τον Πάνσοφο Θεό μας, τον φιλόστοργο Πατέρα μας, που είναι πάντοτε δίπλα μας. Είναι μαζί μας.