Συγγραφέας: kantonopou στις Ιουνίου 26, 2011
Μετὰ τὴν κλήση τῶν πρώτων μαθητῶν, ὁ Χριστὸς περιόδευε ὅλη τὴ Γαλιλαία. Δίδασκε στὶς συναγωγὲς τῶν Ἰουδαίων, κήρυττε τὸ χαρμόσυνο μήνυ- μα γιὰ τὸν ἐρχομὸ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ γιάτρευε τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ κάθε ἀσθένεια καὶ κάθε ἀδυναμία (Ματθ. δ΄, 18-23). Ὁ Χριστὸς κήρυττε σὲ συγκεκριμένο τόπο. Οἱ συναγωγὲς γιὰ τοὺς Ἰουδαίoυς ἦταν κάτι ἀντίστοιχο μὲ τοὺς σημερινοὺς ναοὺς γιὰ μᾶς. Ἡ ἰουδαϊκὴ λατρεία στὴ συναγωγὴ περιελάμβανε τὴν ὑμνωδία στὸ Θεό, ἀλλὰ, κυρίως,τὴν διδαχὴ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Διαβάζονταν ἡ Βίβλος καὶ ἑρμηνεύονταν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, μὲ βάση τὸ ὁποῖο οἱ Ἰουδαῖοι καλοῦνταν νὰ πορευ-θοῦν στὴ ζωὴ τους. Ὁ Χριστὸς ἀξιοποιεῖ τὸν χῶρο, τὴν παράδοση, τὸν τρό- πο μὲ τὸν ὁποῖο οἱ Ἰουδαῖοι εἶχαν ὀργανώσει τὴν θρησκευτικὴ τους ζωή, γιὰ νὰ κομίσῃ σ’αὐτοὺς τὸ μήνυμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ νὰ θεραπεύσῃ ἐκεῖ ποὺ γνώριζε ὅτι συγκεντρώνονταν οἱ ἄνθρωποι, ὅλους ἐκείνους ποὺ εἶχαν ἀνάγκη, νὰ τοὺς δείξῃ δηλαδὴ τὸ ἔλεος καὶ τὴν εὐ-σπλαγχνία τοῦ Θεοῦ. Δὲν καταργεῖ ὁ Χριστὸς τὸν τρόπο τῶν Ἰουδαίων, οὔ-τε τὸν τόπο. Τοὺς προετοιμάζει ὅμως, καὶ μαζὶ μ’αὐτούς καί ὅλο τόν κόσμο, γιὰ τὴν μεγάλη ἀλλαγὴ: ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ εἶναι μόνο ὑμνωδία ἢ κήρυγμα, ἀλλὰ θὰ περιλαμβάνῃ καὶ τὴν προσφορὰ τοῦ Ἰδίου τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος μάλιστα αὐτοπροσφέρεται ὡς ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου καὶ ἡ Ἀγά-πη, ὥστε ὁ κάθε πιστὸς νὰ Τὸν λάβῃ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον.
Ἡ Ἐκκλησία καὶ ὁ ναὸς ἀποτελοῦν λοιπὸν στὴν πορεία τῆς πίστης τὴν νέα σ συναγωγή. Καὶ ἐδῶ χρειάζεται νὰ προβληματιστοῦμε γιὰ τὸ τί ζητοῦμε ἀπὸτὸν Θεὸ κάθε φορὰ ποὺ εἰσερχόμαστε στὸ ναὸ Του. Τί ζητοῦμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅταν ὑποστηρίζουμε ὅτι ἀνήκουμε σ’ αὐτήν.
Ἔχουμε τὴν αἴσθηση ὅτι, ἰδίως σήμερα, ἡ Ἐκκλησία λειτουργεῖ ὡς ἀφορμὴ ἐπιδίωξης ἰδιοτέλειας γιὰ τοὺς περισσότερους ἀνθρώπους, ἰδίως γιὰ ὅσους δὲν εἰσέρχονται συνειδητὰ σ’αὐτήν. Θέλουν, ἐπιθυμοῦν, ἐπιδιώ-κουν τὴν κάλυψη τῶν ὅποιων ἀναγκῶν τους, κυρίως ὑλικῶν. Εἰσέρχονται σ’αὐτὴν μὲ κακοὺς λογισμοὺς γιὰ τοὺς διακονοῦντας. Ἄλλοι ζητοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία νὰ ἀλλάξῃ, νὰ γίνῃ πιὸ σύγχρονη, καὶ μέχρι νὰ γίνῃ αὐτό, ἐπιλέγουν τὴν ἀποχὴ ἢ τὴν περιστασιακὴ παρουσία τους ἐντὸς της. Ἄλλοι βλέπουν τὴν Ἐκκλησία ὡς φορέα πολιτισμοῦ, παράδοσης καὶ ἱστορίας. Τὴν θέλουν νὰ λειτουργῇ ὡς ἕνα μουσεῖο τοῦ παρελθόντος, τὸ ὁποῖο δὲν θὰ στηρίζεται στὶς σχέσεις τὶς ὁποῖες καλλιεργεῖ στοὺς καὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους,ἀλλὰ θὰ διαφυλάσσῃ κειμήλια, τελετές, εἰκόνες μιᾶς ἄλλης ἐποχῆς. Ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι ζοῦνε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, θέλουν τὴν δικαίωσή τους ἀπὸ αὐτήν. Παρασυρμένοι ἀπὸ τὴν φιλοδοξία τους, ἔχουν τὴν αἴσθηση ὅτι ἐὰν ἡ Ἐκ-κλησία δὲν ἔχει τὴν ἴδια ἄποψη μὲ αὐτὴ ποὺ ἔχουν ἐκεῖνοι, δὲν κάνει τὶς ἐπιλογὲς ποὺ θέλουν αὐτοί, τότε μποροῦν νὰ ἀπορρίπτουν τοὺς πάντες καὶτὰ πάντα καὶ νὰ καθιστοῦν τὸν ἑαυτὸ τους τὸ κριτήριο καὶ τὸ κέντρο τοῦ κόσμου. Ἄλλοι βλέπουν στὴν Ἐκκλησία ἐχθροὺς τῆς πίστης. Λειτουργώντας φαρισαϊκά, ἔχουν τὴν αἴσθηση ὅτι αὐτοὶ εἶναι τὸ κριτήριο τῆς ὀρθοδοξίας, μὲ ἀποτέλεσμα ὁποιαδήποτε ἄλλη στάση νὰ ἀποτελῇ ἀφορμὴ γιὰ ἀπόρ-ριψη προσώπων καὶ θεσμῶν.
Ὁ Χριστὸς εἰσερχόταν στὶς συναγωγές. Συζητοῦσε μὲ τοὺς Ἰουδαίους, ἔβλε-πε τοὺς λογισμοὺς τους καὶ τοὺς ἔδινε ἀπαντήσεις. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ σήμερα, ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε ἐποχή, μὲ τὴν Ἐκκλησία. Ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησί-ας εἶναι ὅσους ἔρχονται σ’αὐτὴν νὰ τοὺς κατηχῇ καὶ νὰ τοὺς ἀποκαλύπτῃ τὸν λόγο τῆς Ἀληθείας, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, νὰ τοὺς δίδῃ τὴν χαρὰ νὰ ἀκοῦνε καὶ νὰ βιώνουν τὸ Εὐαγγέλιο, δηλαδὴ τὸ μήνυμα τῆς Βασιλείας τοῦΘεοῦ, ἡ ὁποία «ἐντὸς ἡμῶν ἐστι», ἀλλὰ καὶ νὰ τοὺς θεραπεύῃ ἀπὸ κάθε ἀδυναμία ψυχική, πνευματική, ἀλλὰ καὶ σωματική, διὰ τῆς θαυματουργίαςτῆς πίστης, τῆς δύναμης ποὺ οἱ Ἅγιοί της μᾶς προσφέρουν, τῆς ἀγάπης ποὺδιακηρύττεται σὲ κάθε σύναξη.
Ἀληθινὸς χριστιανὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ ζητᾶ τὸν λόγο καί, πρωτίστως, τὸν Λόγο. Εἶναι αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ ζήσῃ σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ νοιώ-θει τὴν χαρὰ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀκόμη κι’ἂν ὁ κόσμος βρίσκεται σὲ κρίση. Εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος βρίσκει στὴν Ἐκκλησία τὸ λίγο ἢ τὸ πολὺ εἴτε τὸ ὑλικὸ εἴτε τὸ πνευματικὸ καὶ γίνεται καὶ ὁ ἴδιος προσφέρων καὶ προσφε-ρόμενος.
Ἀληθινὸς χριστιανὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐπεξεργάζεται τὰ μηνύματα τῆς πίστης, τὰ συζητᾶ, προβληματίζεται, ζητᾶ ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι ζωντανή, ἀλλὰ ἐπ’οὐδενὶ ἀποκόπτεται, ἐπ’οὐδενὶ ἀπορρίπτει τὰ πρόσωπα καὶ τοὺς θεσμούς. Προσεύχεται καὶ ζητᾶ, ἀλλὰ σέβεται τοὺς ἀλιεῖς τῶν ἀνθρώπων.
Ἀληθινὸς χριστιανὸς τελικὰ εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος γίνεται ὁ ἴδιος συναγωγὴ γιὰ νὰ κατοικήσῃ ὁ Χριστός. Ἡ καρδιὰ του, ἡ ὕπαρξή του, ὁ νοῦς του, κάθε τί, προσφέρεται στὸ Χριστό, ὥστε ὁλόκληρη ἡ ζωὴ του νὰ μετατρέπεται ἀπὸ τὸ «βάλλειν ἀμφίβληστρον» πρὸς βρῶσιν ὑλικὴν, στὸ «βάλλειν ἀρχὴν μετανοίας καὶ ἀγάπης» πρὸς βρῶσιν πνευματικήν. Καὶ τότε γίνεται ὕπαρξη ποὺ ἀγαπᾶ, συγχωρεῖ καὶ ἀνοίγεται ὄχι μόνο προσευχητικά, ἀλλὰ καὶ στὴν ἐπιείκεια καὶ τὴν φροντίδα γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἀκόμη κι’ ἂν ἐκεῖνοι παραμέ- νουν στὴν ἰδιοτέλεια τους. Ὁ Χριστὸς θυσιάστηκε γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώ-πους, γιὰ ὅλες τὶς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, ἀκόμη καὶ γιὰ ἐκείνους ποὺ γνώριζε ὅτι θὰ παραμείνουν στὴν ἰδιοτέλεια, τὴν πτώση, τὴν ἁμαρτία. Οὐδέποτε ὅμως ἔπαψε νὰ διακηρύττῃ τὴν ἀλήθεια, ἡ ὁποία ἐλευθερώνει.
Αὐτὸ καλεῖται νὰ κάνῃ καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία, ὄχι περιχαρακωμένη στοὺς ναούς, ἀλλὰ δίδοντας μαρτυρία στὶς κάθε λογῆς συναγωγὲς τοῦ κόσμου, ὅπως καὶ στὴν καρδιακὴ συναγωγὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου.
Περισσότερο παρὰ ποτὲ καλούμαστε νὰ ρίξουμε τὸ πνευματικὸ ἀμφίβλη-στρο, τὴν σαγήνη τῆς μετανοίας καὶ τῆς ἀγάπης σήμερα. Γιὰ νὰ ἔχῃ νόημα ἡ Πεντηκοστὴ καὶ ἡ ἁγιότητα ποὺ ζοῦμε ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ γιὰ μᾶς καὶ γιά τόν κόσμο.
Πρωτότυπο κείμενο http://themistoklismourtzanos.blogspot.com/2011/06/blog-post_24.html