Ὁ μακαριστός ἱερομόναχος π. Νικόλαος Γρηγοριάτης δέχθηκε τήν τελευταία ἐπίσκεψι του Θεοῦ καί ἐναπέθεσε στάς χεῖρας Του τήν ὁσία του ψυχή στίς 25 Μαίου 2005 π. ἡμ.
Ὅταν μπῆκε στήν Μονή Γρηγορίου τό 1950, Γέροντας τῆς Μονῆς ἦτο ὁ ἀρχιμανδρίτης παπᾶ Βησσαρίων. Καταγόταν ἀπό τό Γεράκι τῆς Σπάρτης, ὠνομαζόταν Παναγιώτης Μίχας καί ἦλθε νέος νά μονάση, ἀφοῦ ἄφησε τίς ἰατρικές του σπουδές…
…Ἀπό τό 1950 δέν ἄλλαξε Κελλί. Ἡμέρα καί νύκτα τόν εὕρισκες σχεδόν πάντοτε στό διπλανό ἐκκλησάκι τῶν Ἀρχαγγέλων νά τό σκουπίζη, νά ἀνάπτη τά καντήλια καί νά διαβάζη τίς Ἀκολουθίες του. Κάθε Δευτέρα θά ἔπρεπε νά ἔλθη ἱερεύς νά λειτουργήση, χωρίς ἀναβολές. Ἔτρεχε ἀπό τήν προηγούμενη ἡμέρα νά συμφωνήση ποιόν ἱερέα θά φέρη αὔριο στούς Ἀρχαγγέλους γιά Θεία Λειτουργία. Τά ἑτοίμαζε ἄλλα ἀπό τό βράδυ, ἐνῶ τό ἥμισυ τοῦ αὐριανοῦ ὄρθρου τό θυσίαζε γιά τήν προετοιμασία τοῦ Παρεκκλησίου. Εἰδοποιοῦσε καί τούς καλλίτερους ψάλτες. Πρίν ἀρχίση ἡ Λειτουργία, ἐνημέρωνε τούς Ψάλτες ὅτι:
«Σήμερα θά ψάλλουμε 12 τροπάρια στούς Μακαρισμούς: Δύο τῶν Ἀρχαγγέλων, δύο τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ, πού μοῦ βρῆκε τόν σουγιά, δύο τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς πού μοὖδωσε τό φῶς τῶν ματιῶν μου, δύο τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, τοῦ νεαροῦ γιατροῦ μας, δύο τοῦ ἁγίου Ἀρτεμίου, τοῦ ἰατροῦ γιά τόν Προστάτη καί δύο τοῦ ἁγίου Νεομάρτυρος Παύλου τοῦ πατριώτου μας (ἤ τοῦ τάδε Ἁγίου) πού θά τόν ἑορτάσουμε στό Καθολικό τήν ἄλλη Παρασκευή…».
Μετά ἀπό κάθε Λειτουργία ἔνοιωθε πνευματικά πολύ εὐτυχισμένος, παρότι ἀπόφευγε νά τό δείχνη. Τήν Θεία Μετάληψι τήν διάβαζε συνήθως ὁ ἴδιος, τήν ὁποία καί μόνο αὐτός καταλάβαινε..διότι «μασοῦσε» τίς λέξεις…
Μοῦ ἔλεγε. «Ἐμεῖς στίς Καρυές δέν πίναμε οὔτε νερό, μετά τό Ἀπόδειπνο. Ἐδῶ στό Μοναστήρι μας τά βράδυα, ἐπειδή εἶχα ἀϋπνίες, ξενυχτοῦσα διαβάζοντας… Ἐκοιμώμουν μέ τό κομποσχοίνι στό χέρι καί τούς Χαιρετισμούς τῆς Θεοτόκου. Μοῦ ἔλεγε ὁ παπᾶ Ἀθανάσιος ὁ Ἰβηρίτης ὅτι οἱ Χαιρετισμοί τῆς Θεοτόκου εἶναι ὁμολογία πίστεως, διότι ἀρχίζουν ἀπό τόν Εὐαγγελισμό, τήν Γέννησι τοῦ Χριστοῦ καί φθάνουν μέχρι τήν Ἀνάστασί Του.
Καθώς τόν ἐπήγαιναν στό χειρουργεῖο, μία εὐλαβής γυναῖκα, πού στεκόταν στόν διάδρομο, ἐξεπλάγη ὅταν εἶδε δύο λευκοφόρους λαμπρούς νεανίες νά συντροφεύουν τόν παπᾶ Νικόλαο. Ἐπλησίασε τούς νοσοκόμους καί τούς εἶπε τήν ἐμφάνεια τῶν δύο μεγάλων Ἐπισκεπτῶν, χωρίς νά ξέρει ποιόν μεταφέρουν στό χειρουργεῖο. Βέβαια ἡ ἐγχείρησις μέ τήν ἐπιστασία τέτοιων μεγάλων Βοηθῶν, ἐπῆγε πολύ καλά καί ὁ παπᾶ Νικόλαος ἐπέστρεψε μετά ἀπό λίγες ἡμέρες στό Μοναστήρι μας. Στήν προσπάθειά του νά μοῦ ἐξιστορήση τήν προστασία τῶν Ἀρχαγγέλων, ἀναλυόταν σέ δάκρυα καί στεναγμούς εὐχαριστίας καί εὐγνωμοσύνης πρός τούς ἐκλαμπροτάτους Φίλους του. Ὁσάκις ταξίδευε εἴτε ἀπό τήν Μονή πρός τά ἔξω, εἴτε ἐπέστρεφε, ἀσπαζόταν τήν φωτογραφία τοῦ παπᾶ Βησσαρίωνος καί ἐπεκαλεῖτο τήν εὐχή του.
Ἔλεγε συχνά: «Τρεῖς ἄνθρωποι μέ βοήθησαν στήν ζωή μου: ὁ δάσκαλός μου Κων. Δουνοῦκος, ὁ πρῶτος Γέροντάς μου Γέρο-Ἀβέρκιος καί ὁ παπᾶ Βησσαρίων…
από το βιβλίο: «ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΙΚΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ» – Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ