Ἡ Ἁγία Ἑλένη μαρτύρησε τὸ 18ο αἰώνα μ.Χ. Καταγόταν ἀπὸ τὴν ὡραία πόλη τοῦ Πόντου Σινώπη καὶ ἦταν κόρη τῆς εὐσεβοῦς οἰκογένειας Μπεκιάρη. Ἦταν 15 ἐτῶν, ὡραιότατη στὸ σῶμα, ἡ δὲ ἁγνότητά της ἔδινε ἰδιαίτερη χάρη στὸ πρόσωπό της. Διακρινόταν γιὰ τὴν ὑπακοὴ στοὺς γονεῖς της καὶ τὸ θερμὸ ἔρωτα τῆς ψυχῆς της πρὸς τὸ Νυμφίο Χριστό. Στὴν ἀνατροφὴ της ἐπέδρασε ἰδιαίτερα ὁ ἀδελφός τοῦ πατέρα της, ὁ ὁποῖος δίδασκε τότε σὲ Ἑλληνικὸ κρυφὸ Σχολεῖο τῆς Σινώπης.
Μιά μέρα ἡ μητέρα της τὴν ἔστειλε ν' ἀγοράσει νήματα γιὰ τὸ κέντημα ἀπὸ τὸ κατάστημα τοῦ Κρυωνᾶ. Στὸ δρόμο ὑπῆρχε τὸ σπίτι τοῦ Οὐκούζογλου πασᾶ, διοικητοῦ τῆς Σινώπης. Τὴν ὥρα ποὺ περνοῦσε ἡ Ἑλένη, ὁ πασᾶς τὴν εἶδε ἀπ' τὸ παράθυρο. Ἡ ὡραιότητά της τράβηξε τὴν ἀκόλαστη ψυχή του καὶ σκέφθηκε νὰ τὴ μολύνει. Διέταξε τότε καὶ τὴν ἔφεραν μπροστά του. Ἀφοῦ ἔμαθε ποιὰ ἦταν, προσπάθησε πολλὲς φορὲς νὰ τὴ βιάσει, ἀλλὰ χωρὶς ἀποτέλεσμα, διότι ἕνα ἀόρατο τεῖχος προστάτευε τὴν Ἑλένη ποὺ συνεχῶς προσευχόταν.
Ὁ πασᾶς ἀντὶ νὰ δεῖ τὸ θαῦμα, σκληρύνθηκε περισσότερο, καὶ ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ ἱκανοποιήσει τὸ σκοπό του, τὴ βασάνισε σκληρὰ καὶ στό τέλος τὴν ἀποκεφάλισε. Τὸ ἱερό της λείψανο τὸ ἔβαλαν σὲ ἕνα σάκο καὶ τὸ ἔριξαν στὴ θάλασσα. Ἀντὶ, ὅμως, τὸ λείψανο τῆς Ἁγίας νὰ βυθιστεῖ, ἐπέπλεε καὶ ἕνα οὐράνιο φῶς τὸ φώτιζε. Τὸ σεπτὸ λείψανο συνέχισε νὰ ἐπιπλέει, ὥσπου ἔφτασε στὴν τοποθεσία Γάει, ὅπου λόγῳ τοῦ μεγάλου βάθους τῆς θάλασσας τὰ νερὰ εἶναι μαῦρα. Ἐκεῖ πλέον βυθίστηκε.
Μετά ἀπὸ μερικὲς ἡμέρες, ἕνα ἑλληνικὸ πλοῖο ἀγκυροβόλησε στήν τοποθεσία Γάει. Τὸ τρίτο βράδυ, ὁ φύλακας τοῦ πλοίου παρατήρησε ὅτι ἀπὸ τὸν πυθμένα τῆς θάλασσας ἐξέρχεται φῶς καὶ νόμισε ὅτι ἐκεῖ ὑπάρχει μεγάλος θησαυρὸς ἀπὸ χρυσό. Ἀμέσως εἰδοποίησε τὸν πλοίαρχο, γιὰ νὰ ἀνελκύσουν μὲ δύτες τὸ θησαυρό. Τελικὰ ὅμως ἀντὶ χρυσοῦ ἀνέλκυσαν τὸ σάκο μὲ τὸ τίμιο λείψανο τῆς Ἁγίας Παρθενομάρτυρος Ἑλένης.
Στὸν πολύτιμο σάκο ὑπῆρχε ἡ σεπτὴ κεφαλὴ τῆς Ἁγίας, ἀποκομμένη ἀπὸ τὸ ὑπόλοιπο σῶμα… Στὴν κορυφὴ εἶχε ἕνα καρφί…. Ἐπίσης, ὑπῆρχε καὶ μία ἄλλη τρύπα ἀπὸ καρφί.Ἦταν προφανές ὅτι οἱ Ἀγαρηνοὶ ἀφοῦ βασάνισαν την Ἁγία, ἔμπηξαν δύο καρφιὰ στὸ κεφάλι της καὶ τὴν ἀποκεφάλισαν.
Δύο ἀπὸ τοὺς Τούρκους δύτες γνώριζαν γιὰ τὸ μαρτύριό της καὶ ὅτι ἔριξαν τήν Ἁγία στή θάλασσα, ἀλλὰ φοβήθηκαν νὰ μιλήσουν.
Ὁ πλοίαρχος τότε μετέφερε κρυφὰ τὴν τίμια Κάρα της Ἁγίας Ἑλένης στόν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Παναγίας στὴ Σινώπη, ἐνῶ τό σεπτὸ σκήνωμά της τό ἐπιβίβασε σὲ ἄλλο πλοῖο, τὸ ὁποῖο ἔφευγε μὲ Ἕλληνες γιὰ τὴν Ρωσία.
Στὸ σημεῖο τῆς θάλασσας ὅπου βυθίστηκε τὸ ἱερὸ λείψανο ἐξῆλθε ὡς πίδακας γλυκό νερὸ καὶ ἀπὸ τότε ἡ περιοχὴ αὐτὴ ὀνομάστηκε « Ἁγιάσματα».
Ἡ τίμια Κάρα τῆς Ἁγίας Παρθενομάρτυρος Ἑλένης ἔκανε πολλὰ θαύματα στὴ Σινώπη. Ἰδιαίτερα ὅσοι ὑπέφεραν ἀπὸ πονοκεφάλους, καλοῦσαν τόν ἱερέα, ὁ ὁποῖος ἔφερνε τὴν ἁγία Κάρα, ἔψαλλε τὴν Παράκληση, ἔκανε Ἁγιασμὸ καὶ ὁ πόνος θεραπευόταν.
Κατὰ τὴν ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν, πρὶν ἀπὸ τὸ 1924, ὁ τότε πρόεδρος τῆς Σινώπης Καφαρόπουλος Χρῆστος, ἔφερε τὴν τίμια Κάρα τῆς Ἁγίας Ἑλένης καὶ τήν ἐναπέθεσε στόν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνας στήν Ἄνω Τούμπα Θεσσαλονίκης, ὅπου φυλάσσεται μέχρι σήμερα καί εὐωδιάζει καί ἐπιτελεῖ πολλά θαύματα, πρὸς δόξαν τοῦ Ἁγίου Θεοῦ.