Σε μια μικρή συνάθροιση με λαϊκούς, ένας ευλαβής νέος είπε στον Γέροντα Αρσένιο τον Σπηλαιώτη:
– Παππού, σε παρακαλώ να εύχεσαι και για μένα.
– Πώς σε λένε;
– Με λένε Ανδρέα.
– Εγώ να εύχομαι για τον Ανδρέα, αλλά για να πιάσει η δική μου προσευχή πρέπει να ενδιαφέρεται και να εύχεται και ο Ανδρέας για τον εαυτόν του. Ο Άγιος Αντώνιος λέγει, «ούτε εγώ σ΄ ελεώ ούτε ο Θεός σ΄ ελεεί, αν δεν ελεήσεις εσύ πρώτα τον εαυτόν σου».
– Να μάθεις καλά το «Πάτερ ημών». Ακούς;
– Το «Πάτερ ημών» το ξέρω, δέσποτά μου, απ’ έξω από τότε που ήμουν παιδί.
– Απ’ έξω το ξέρεις, αλλά δεν το ξέρεις από μέσα.
– Τι εννοείτε;
– Δεν ξέρεις το νόημά του. Μηχανικά το απαγγέλλεις. Αν το ήξερες από μέσα, θα συγχωρούσες προθυμότατα τον πλησίον σου, διότι αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να συγχωρηθείς και εσύ από Τον Θεό για τις αμαρτίες σου.
Όσο περνούν τα χρόνια και σωρεύονται στην ψυχή αρχειοθετημένα γεγονότα και ενθυμήσεις παλιές, τότε αρχίζει ένα σχολαστικό ξεδιάλυμα όλων αυτών, ώστε να ξαναφανούν (για έσχατη ίσως φορά) τα περιττά κι άχρηστα, αλλά και τα πολύτιμα κι αγαπημένα. Κι εκεί, λοιπόν, στον όλο αυτό σωρό παρατηρείς και κάποιες στιγμές εχθρικής ή άπρεπης συμπεριφοράς, κατά τις οποίες άφησες το στίγμα σου στην ψυχή του άλλου πληγώνοντάς τον με λόγια και απανθρωπία κάποτε.
Πόσες χιλιάδες φορές δεν ακούγεται αυτή φράση, κάθε ημέρα, σε όλον τον κόσμο;
Και πόσες χιλιάδες μυστικά, με αυτόν τον τρόπο, παύουν να είναι μυστικά ,κάθε ημέρα;
Μας πλησιάζει κάποιος γνωστός, φίλος συνάνθρωπος κ.λ.π. και μας λέει.
Θα σου πω κάτι ,αλλά θέλω να μου δώσεις τον λόγο σου, ότι δεν θα το πεις πουθενά.
Φυσικά και δίνουμε τον λόγο μας. Σιγά το πράγμα. {Για ορισμένους}
Πολλά χρόνια στην Εκκλησία. Από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Από μικρό στα χέρια και την αγκαλιά και μετά με το σχολείο στις Κυριακές και τις γιορτές. Παπαδάκι στο Ιερό τα τελευταία χρόνια του Δημοτικού και τα πρώτα του Γυμνασίου.
Ρωτήθηκαν οι δαίμονες από τον Άγιο Ιωάννη, το Βοστρηνό, που είχε εξουσία από το Θεό πάνω στα πονηρά πνεύματα, ποιά πράγματα φοβούνται περισσότερο από την Εκκλησία κι εκείνοι απάντησαν: το Βάπτισμα, την Θεία Κοινωνία και το Σταυρό που έχουν οι Χριστιανοί κρεμασμένο στον τράχηλό τους.
Οι άγγελοι είναι οι αγγελιαφόροι του Θεού. Σκοπός τους είναι να μεταδίδουν τα μηνύματα του Θεού στους ανθρώπους. Έτσι ο Θεός στέλλει τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στην Παναγία για να της μεταδώσει το χαρμόσυνο μήνυμα της γέννησης του Χριστού.
Με τον ίδιο τρόπο Άγγελος Κυρίου παρουσιάζεται στον Ιωσήφ και του λέει να πάρει το Χριστό και την Παναγία στην Αίγυπτο για να γλιτώσουν από τη σφαγή του Ηρώδη.
Πολλοί συνάνθρωποι μας αναρωτιούνται σήμερα γιατί άνθρωποι αμαρτωλοί, άνθρωποι που εμπορεύονται τις ζωές άλλων ανθρώπων, δεν τιμωρούνται απ’τον Θεό, αλλά αντιθέτως ζουν και βασιλεύουν.
Ζούν εις βάρος των φτωχών οικογενειών και όχι μόνο. Απαντήσεις δύσκολα θα δοθούν και γι’αυτό οι απόψεις και οι συμπεριφορές ποικίλλουν και συστηματικά διαφοροποιούνται.
Είπε ο αββάς Ησαΐας: «Νομίζω πώς είναι πολύ σπουδαίο και πολύτιμο αγαθό να νικήσει κανείς την κενοδοξία και να προκόψει στη γνώση του Θεού. Γιατί αυτός που πέφτει στην εξουσία αυτού του πονηρού πάθους της κενοδοξίας, γίνεται ξένος προς την ειρήνη, σκληραίνει η καρδιά του προς τους εν Χριστώ αδελφούς και τελική συμφορά του είναι ότι πέφτει στην υψηλοφροσύνη, δηλαδή στην υπερηφάνεια, που είναι η μάνα όλων των κακών.
Η ζήλεια, όταν έχει κακότητα, μπορεί να κάνει ζημιά. Αυτή είναι η βασκανία· είναι μια δαιμονική ενέργεια.
– Γέροντα, τη βασκανία την παραδέχεται η Εκκλησία;
– Ναι, υπάρχει και ειδική ευχή (Ο Γέροντας τόνιζε πως μόνο ο ιερέας μπορεί να διαβάζει την ευχή για βασκανία). Όταν κανείς λέει κάτι με φθόνο, τότε πιάνει το «μάτι».
– Πολλοί, Γέροντα, ζητούν «ματάκια» για τα μωρά, για να μην τα ματιάζουν. Κάνει να φορούν τέτοια;
