Πρέπει καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, νά χαιρώμεθα πάντοτε, μά περισσότερον τήν Κυριακήν, ὁπού εἶνε ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ μας.
Διότι Κυριακήν ἡμέραν ἔγινεν ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας.
Κυριακήν ἡμέραν μέλλει ὁ Κύριος νά ἀναστήση ὅλον τόν κόσμον.
Το αύριο κατάντησε ένας εφιάλτης στη ζωή των περισσοτέρων ανθρώπων. Μας απασχολεί το αύριο, μας φοβίζει το μέλλον. Πολλοί άνθρωποι το αντιμετωπίζουν με φόβο και αγωνία.
Απασχολεί το αύριο τον πατέρα τη μάνα. Τι να γίνουν τα παιδιά τους; Θα μπορέσουν να τα ζήσουν και να τα μεγαλώσουν; Θα μπορέσουν να τα μορφώσουν και να τα αποκαταστήσουν;
Τι θα γίνει αύριο, αναρωτιέται ο νέος.
ΛΟΓΟΣ για την αγάπη είναι πάντοτε επίκαιρος. Ιδιαίτερα στην εγωκεντρική εποχή μας, που πέτρωσαν οι καρδιές και χάθηκαν τα ειλικρινή αισθήματα, και που λόγια πολλά χωρίς αντίκρυσμα ζωής, στείρα ιδεολογήματα και νοσηροί συναισθηματισμοί διεκδικούν τη θέση της αγάπης.
Οσίου Μαξίμου του Ομολογητού
Στην καρδιά είναι η θέληση, στην καρδιά είναι η αγάπη, στην καρδιά είναι η κατανόηση, στην καρδιά είναι το πρόσωπο της Παναγίας και Θείας Τριάδος. Η καρδιά είναι ο οίκος του Πατρός, τό ιερό του Υιού και το εργαστήριο του Αγίου Πνεύματος.
Ο Θεός θέλει την καρδιά: «Υιέ μου, δός μοι σήν καρδίαν» (Παρ. κγ’ 26).
Ατέλειωτα είναι τα βάσανα του κόσμου. Μια γενική αποσύνθεση, οικογένειες, μικροί-μεγάλοι.
Κάθε μέρα η καρδιά μου γίνεται κιμάς. Τα περισσότερα σπίτια είναι γεμάτα από στενοχώριες, από αγωνία, από άγχος. Μόνο στα σπίτια που ζουν κατά Θεόν είναι καλά οι άνθρωποι.
Ο φιλόθεος Γέροντας, ζυμωμένος καθώς ήταν με τη Θεία Λατρεία στο Μοναστήρι, γνώριζε και εκτιμούσε βαθιά την αξία της. Συχνά μιλούσε για τον «ανεξάντλητο πλούτο και το άφθαστο μεγαλείο της Εκκλησίας για το θησαυρό των ιερών ακολουθιών, απ’ όπου αντλεί ο πιστός εφόδια για τον αγώνα του».
«Πνευματικό νταμάρι οι ακολουθίες» έλεγε. Φρόντισε, λοιπόν, έξαρχος να εισαγάγει τη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας στο νοσοκομείο, για να παίρνουν οι ασθενείς χάρη και δύναμη.
Κύριέ μου Κύριε, γλυκύτατέ μου Ιησού Χριστέ, ο Θεός των οικτιρμών, η του ελέους άβυσσος, ο μετανοών επί κακίαις ανθρώπων· εμέ μετα νοούν τα αρτίως και πίστει προσερχόμενον υπόδεξαι, και ελέησόν με τον αμαρτωλόν, τον άσωτον, τον παμβέβηλον, τον πανάθλιον, τον βλάσφημον, τον επίορκον, τον ψεύστην, τον λοίδορον, τον υβριστήν, τον κατά λαλον, τον οργίλον…
Η ιστορία επαναλαμβάνεται όπως τότε στην Εδέμ. «Εν αρχή υπάρχει ο Θεός».
Ο Θεός «προέδραμε τάχιον» του διαβόλου στον παράδεισο και ασφάλισε τον πρωτόπλαστο με την μία και μοναδική εντολή του. Θεοποιός εντολή. Δόθηκε με την ανάλογη χάρη και την αίσθηση της αναπαύσεως στην καρδιά.
Ευλογημένα μου παιδιά,
