Σε ομιλία ορόσημο προς το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούτ Αμπάς έθεσε μια σημαντική πρόκληση προς τους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς ομολόγους του. Με την ρητή στήριξη της λύσης των δύο κρατών και με μια σοβαρή πρόταση για την υλοποίηση αυτής της λύσης, ο Πρόεδρος Αμπάς έθεσε το προφανές ερώτημα: Γιατί ο Πρόεδρος Τραμπ και ο Πρωθυπουργός Νετανιάχου δεν επιθυμούν να κάνουν το ίδιο;
Αυτή είναι μια ερώτηση που όλοι όσοι τάσσονται υπέρ των Ισραηλινών και Αμερικάνων θα πρέπει να απαντήσουν.
Επί δεκαετίες, ορισμένοι υποστηρικτές του Ισραήλ δηλώνουν ότι το μόνο εμπόδιο για την ειρήνη είναι η παλαιστινιακή απόρριψη. Ωστόσο, με τις σημερινές αμερικανικές και ισραηλινές κυβερνήσεις να αρνούνται να υποστηρίξουν τη λύση των δύο κρατών, το ερώτημα θα πρέπει να είναι ποιος αποτελεί εμπόδιο στην πραγματικότητα σήμερα;
Κάποιοι μπορεί να επιλέξουν να διατηρήσουν την πρόφαση ότι μόνο η μία από τις τρεις πλευρές που ζητά ανοιχτά τη λύση των δύο κρατών δεν το θέλει πραγματικά. Αγνοώντας το επικίνδυνο μονοπάτι που ακολουθούν ο Πρόεδρος Τράμπ και ο Πρωθυπουργός Νετανιάχου, μπορούν να επιλέξουν να συνεχίσουν να κατηγορούν μόνο τους Παλαιστινίους.
Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις: Δεν υπάρχει και ποτέ δεν θα υπάρξει Σιωνιστής υπέρ της Παλαιστινιακής πλευράς στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Απλά δεν είναι ρεαλιστικό ή πολιτικά εφικτό να περιμένουν από έναν Παλαιστίνιο ηγέτη να έρθει μαζί τους για να γιορτάσει την επιστροφή των Εβραίων στη γη των δικών μας προγόνων.
Θα ήταν επίσης αφελές και λάθος να κάνουμε την υπόθεση ότι ο Μαχμούτ Αμπάς είναι ο ιδανικός συνεργάτης. Η ρητορική του που είναι ενίοτε εμπρηστική, δημιουργεί δικαιολογημένα προβληματισμό στους φίλους του Ισραήλ από τη συχνή άρνησή του να αναγνωρίσει την ιστορική σύνδεση του εβραϊκού λαού με το Ισραήλ ή την Ιερουσαλήμ. Η θέση του στην ηγεσία είναι λεπτή και οι επικριτές του αναρίθμητοι.
Αλλά όπως είχε αναφέρει ο πρώην Πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν, «δεν κάνεις ειρήνη με φίλους. Ειρήνη κάνεις με πολύ δυσαρεστημένους εχθρούς».
Το κριτήριο για την αξιολόγηση του Προέδρου Αμπάς και της παλαιστινιακής ηγεσίας σήμερα δεν είναι κατά πόσο αγαπούν το Ισραήλ, αλλά αν οι θέσεις που διατυπώθηκαν ρητά αυτή την εβδομάδα στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών – τη δημιουργία δύο κρατών και δύο λαών στα σύνορα του 1967 που θα ζουν δίπλα, δίπλα με αμοιβαία συμφωνημένες συμφωνίες ανταλλαγής γης, την Ανατολική Ιερουσαλήμ ως Παλαιστινιακή πρωτεύουσα, δέσμευση για ασφάλεια κ.λπ. - μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν τη βάση για τον τερματισμό της σύγκρουσης.
Γι 'αυτό επιστρέφουμε στο ερώτημα που πρέπει να είναι το βασικό μέλημα των υπερασπιστών του Ισραήλ: Αν ο χωρισμός σε δύο κράτη είναι απαραίτητος για το μέλλον του Ισραήλ ως δημοκρατική πατρίδα του Εβραϊκού λαού, γιατί οι σημερινές κυβερνήσεις του Ισραήλ και των ΗΠΑ αρνούνται να εγκρίνουν τη λύση των δύο κρατών και ποια είναι η εναλλακτική λύση που προτείνουν;
Η απάντηση είναι σαφής, αν και αναμφισβήτητα σκληρή την αποδεχτούν πολλοί από τους φίλους του Ισραήλ. Ο Πρωθυπουργός Νετανιάχου είναι απόλυτα αφοσιωμένος στο εποικιστικό κίνημα και ο Πρόεδρος Τραμπ σε μια ισχυρή μειοψηφία ακροδεξιών ιδεολόγων που υποστηρίζουν τη λύση ενός κράτους. Για όλους αυτούς, η προσάρτηση της Δυτικής Όχθης είναι ένα όνειρο - και η λύση των δύο κρατών είναι ο χειρότερος εφιάλτης τους.
Απλά ακούστε έναν από τους ιδρυτές του εποικιστικού κινήματος, τον Yaakov Katz, να καυχιέται στο Associated Press (AP) ότι πέρυσι έγινε ρεκόρ εποικισμών, χάρη εν μέρει στην κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Νετανιάχου και στον Πρόεδρο Τραμπ που έδωσε το «πράσινο φως».
Σύμφωνα με τον Katz, «αλλάζουμε τον χάρτη. Η ιδέα της λύσης των δύο κρατών έχει τελειώσει... Πρέπει να ευχαριστήσουμε τον Θεό που έστειλε τον Ντόναλντ Τραμπ για να γίνει Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών».
Ή κοιτάξτε τα πρόσφατα σχόλια του David Friedman, τωρινού πρεσβευτή των ΗΠΑ στο Ισραήλ και πρώην σημαντικό χρηματοδότη του εποικισμού όπου ζει και εργάζεται ο Katz. Ο David Friedman είπε σε μια ομάδα Εβραίων ηγετών την περασμένη Κυριακή ότι η απομάκρυνση των εποίκων από τη Δυτική Όχθη ως μέρος μιας συμφωνίας για τη λύση των δύο κρατών θα μπορούσε να οδηγήσει σε «εμφύλιο πόλεμο» και δήλωσε οριστικά ότι οι έποικοι «δεν πηγαίνουν πουθενά».
Αυτός είναι ο ίδιος Πρέσβης, ο οποίος ισχυρίζεται ότι οι οικισμοί αποτελούν μέρος του Ισραήλ και σύμφωνα με πληροφορίες ζήτησε από το υπουργείο Εξωτερικών να σταματήσει να χρησιμοποιεί τον όρο «κατοχή» ή «εδάφη υπό την Ισραηλινή κατοχή».
Αυτοί είναι οι άνθρωποι που διαφεντεύουν την ισραηλινή και αμερικανική πολιτική σήμερα - ενάντια στις επιθυμίες και τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των Ισραηλινών και των υπέρ-ισραηλινών Αμερικανών.
Είναι καιρός αυτοί που ενδιαφέρονται για τη διατήρηση του εβραϊκού και δημοκρατικού χαρακτήρα του Ισραήλ να σταματήσουν να θρηνούν την έλλειψη ενός Παλαιστινιακού εταίρου ενώ παράλληλα δικαιολογούν τις απερίσκεπτες ενέργειες του Τραμπ και του Νετανιάχου που υπονομεύουν τις προοπτικές για ειρήνη.
Είναι καιρός να απαιτήσουμε, όταν οι ισραηλινοί και αμερικανοί ηγέτες θα συναντηθούν τον Μάρτιο, να διευκρινίσουν ότι και οι ίδιοι είναι σύμμαχοι για την ειρήνη και τη λύση των δύο κρατών.
Ένας τρόπος για να το πετύχουν αυτό ο πρόεδρος Τραμπ και ο πρωθυπουργός Νετανιάχου είναι με το να ανταποκριθούν εποικοδομητικά στην παλαιστινιακή πρόταση. Αν αμφιβάλλουν για την παλαιστινιακή ειλικρίνεια, τότε, με κάθε τρόπο, θα πρέπει να την εξετάσουν.
Το Ισραήλ και όλοι όσοι εμπλέκονται με το εβραϊκό και δημοκρατικό του μέλλον έχουν πάρα πολλά να χάσουν για να μην προσπαθήσουν καν.
* Ο Τζέρεμι Μπεν Αμί είναι πρόεδρος της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης J-Street, με έδρα τις ΗΠΑ. Η ίδια ορίζεται ως «εστία των φιλο-ισραηλινών, φιλειρηνικών Αμερικανών που θέλουν το Ισραήλ να είναι ασφαλές, δημοκρατικό και η εθνική πατρίδα του εβραϊκού λαού».