04/03/2019 - 09:15
Τα τελευταία 24ωρα παρακολουθούμε μια ακόμη κρίση στις σχέσεις Ινδίας και Πακιστάν, δύο χωρών που μέχρι πριν λίγες δεκαετίες ανήκαν στη σφαίρα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Εν συνεχεία προέκυψε η Ινδία και το Ανατολικό-Δυτικό Πακιστάν, με το Ανατολικό να ανεξαρτητοποιείται μετονομαζόμενο σε Μπαγκλαντές.
Του Στρατή Μαζίδη
Μια ιδιόμορφη κατάσταση σε μια ιστορική γη σε ένα μέρος της οποίας έφτασε κάποτε ο Αλέξανδρος. Οι δύο χώρες έχουν σημαντικό επιστημονικό δυναμικό, είναι πυρηνικές δυνάμεις με πολλές δεκάδες κεφαλές, διαθέτουν τεράστιο οπλοστάσιο, τμήμα του οποίου έχει κατασκευαστεί από εγχώριες αμυντικές βιομηχανίες.
Η Ινδία διαθέτει αεροπλανοφόρο και ισχυρό ναυτικό, ενώ το Πακιστάν δικό του μαχητικό ως συμπαραγωγή με την Κίνα. Πολλές δεκάδες δις έχουν δαπανηθεί για όπλα.
Κι όμως αυτοί οι γίγαντες της Ανατολής δεν μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους. Η κατάσταση στις Ινδίες είναι δραματική. Ειδικά στα χωριά. Οι γυναίκες από μικρή ηλικία είναι εν δυνάμει θύματα κακοποιήσεων. Στο Πακιστάν επίσης υπάρχει μεγάλη φτώχεια. Πολύς νεαρός κόσμος κι από τις δύο χώρες μεταναστεύει.
Αρκετοί καταλήγουν στη χρεοκοπημένη Ελλάδα. Ζουν δεκάδες μαζί σε χώρους που ονομάζονται...σπίτια. Καθαρίζουν τζάμια στα φανάρια, μαζεύουν φράουλες, εργάζονται στους αγρούς, στους δρόμους, στα deliveries, οπουδήποτε.
Τι ωφελήθηκαν αυτοί οι άνθρωποι από τα αναβαθμισμένα F-16, τα εκατοντάδες Su-30, τα αεροπλανοφόρα και τις πυρηνικές δοκιμές; Μπόρεσαν να ζήσουν στον τόπο τους; Γιατί να αναγκαστούν να φύγουν;
Και ποιο το νόημα να υπερβάλλεις σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς (θα ρίξει ποτέ πυρηνικά το Πακιστάν στην Ινδία ή το αντίστροφο;), όταν τα παιδιά σου διαβιώνουν καλύτερα σε μια διαλυμένη χρεοκοπημένη χώρα από τη δική σου; Για ποιον τελικά τα κάνεις όλα αυτά;