Οι Καλάς είναι ένας απομονωμένος λαός που ζει εδώ και αιώνες στην οροσειρά Ινδοκούς του βορειοδυτικού Πακιστάν, κοντά στα σύνορα με το Αφγανιστάν.
Η φυλή αποτελεί μια αινιγματική μειονότητα με ιδιαίτερες πολιτισμικές παραδόσεις και επιβιώνει εν μέσω ισλαμικών λαών. Μιλά μια ινδοευρωπαϊκή γλώσσα και ζει αποκομμένη χωρίς επιμιξίες με τους γείτονές τους στο Πακιστάν ή στην ευρύτερη περιοχή. Την βεβαιότητα ότι έχουν ελληνικές ρίζες ήρθε να αμφισβητήσει πρόσφατα μια έρευνα του Ινστιτούτου Γενετικής του Κέμπριτζ. Σε αυτή συμμετείχαν επιστήμονες από τη Βρετανία, την Ιταλία και το Πακιστάν, με επικεφαλής τον Κασίμ Αγιούμπ. Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το γενετικό τους υλικό δεν αντιστοιχεί με αυτό των Ελλήνων. Ότι στους Καλάς απουσιάζει ο καθαρά ελληνικός απλότυπος 21 (E-M35).
Θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει για ανατροπή αλλά οι ίδιοι οι Καλάς εξακολουθούν να αυτοπροσδιορίζονται ως απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και δεν συμμερίζονται τις «ανησυχίες» των επιστημόνων.
Αυτό τον λαό θέλησε να συναντήσει και να απαθανατίσει από κοντά η φωτογράφος Δήμητρα Στασινοπούλου και οργάνωσε μια περιπετειώδη αποστολή στα απρόσιτα βουνά του βόρειου Πακιστάν.
Σήμερα μπορούμε να δούμε το θαυμάσιο υλικό που συγκέντρωσε. Τα κορίτσια παντρεύονται σε ηλικία 14 ετών, αλλά μπορούν να χωρίσουν και να ξαναπαντρευτούν. Αρκεί ο νέος σύζυγος να δώσει τη διπλάσια προίκα.
Η πρόσβαση ήταν δύσκολη και περιπετειώδης. «Κάναμε μια διαδρομή μέσα από γκρεμούς, φαράγγια, παράξενα χωριά και οικισμούς για να φτάσουμε στην κοιλάδα Σουάτ, την πατρίδα της Μαλάλα και στο απομονωμένο Σιτράλ και τις ξεχασμένες κοιλάδες των αινιγματικών Καλάς, τη μυστηριώδη αυτή φυλή, που οι ενδυμασίες, τα έθιμα και η γλώσσα της δείχνουν να έχουν στοιχεία ελληνικά» ανέφερε η φωτογράφος στη Μηχανή του Χρόνου.
Σύμφωνα με τοπικούς θρύλους, οι Καλάς δημιουργήθηκαν όταν πέντε στρατιώτες του Σικαντέρ, όπως ονομάζουν τον Μέγα Αλέξανδρο, ερωτεύτηκαν τις όμορφες κόρες του Διονύσου στην Κοιλάδα του Καφριστάν. Ως στοιχείο για την φημολογούμενη ελληνική καταγωγή τους δίνουν την ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα τους και τα γαλανά μάτια που έχουν οι περισσότεροι.
Οι Καλάς έχουν καταφέρει να διατηρήσουν την ταυτότητα και τα έθιμά τους σχεδόν αναλλοίωτα για αιώνες. Διαφέρουν από τις γειτονικές τους φυλές, τόσο εθνολογικά, όσο και κοινωνιολογικά. Παρόλο που ο υπόλοιπος Πακιστανικός λαός έχει ασπαστεί το Ισλάμ, πολλοί Καλάς έχουν διατηρήσει τις παγανιστικές τους παραδόσεις και λατρεύουν τους αρχαίους θεούς τους. Λατρεύουν την φύση. Κάνουν θυσίες ζώων και γιορτάζουν την αφθονία των υλικών που τους δίνει η γη.
Οι χοροί τους είναι ομαδικοί και κυκλικοί και μοιάζουν με τους ελληνικούς. Φωτογραφία: Δήμητρα Στασινοπούλου «Αν ένας Καλάς ασπαστεί το Ισλάμ, δεν μπορεί να ζήσει ανάμεσά μας. Προσπαθούμε να κρατάμε την ταυτότητά μας δυνατή» είχε αναφέρει ένας από τους αρχηγούς των Καλάς, ο Σαιφούλα Ζαν, στο αμερικανικό περιοδικό Smithsonian.
Παρ’ όλα αυτά, περισσότεροι από τους μισούς είναι μουσουλμάνοι που όμως, έχουν κρατήσει τη γλώσσα και τα έθιμα του αρχαίου πολιτισμού τους. Παράγουν κρασί όπως οι Έλληνες. Και αυτό σε μια χώρα που απαγορεύει το αλκοόλ στους μουσουλμάνους. Κυκλοφορούν με τις παραδοσιακές ενδυμασίες τους. Οι γυναίκες δεν φορούν μπούργκα, αλλά μαύρα φορέματα με πολύχρωμα σχέδια και πολλά αξεσουάρ.
Παρόλο που οι Καλάς υποστηρίζουν ότι στο αίμα τους κυλά ελληνικό αίμα, η έρευνα του Κέιμπριτζ υποστηρίζει ότι αυτό είναι μύθος.
Οι Κάλας δεν έχουν τις ανέσεις της σύγχρονης ζωής. Φτιάχνουν το δικό τους ψωμί και ράβουν τα ρούχα τους. Ζουν κυρίως από την γεωργία, αλλά πλέον και από τον τουρισμό, καθώς χιλιάδες πηγαίνουν για να τους δουν από κοντά. Οι χοροί τους είναι ομαδικοί και κυκλικοί και μοιάζουν με τους ελληνικούς. Τα κορίτσια παντρεύονται σε ηλικία 14 ετών, αλλά μπορούν να χωρίσουν και να ξαναπαντρευτούν. Αρκεί ο νέος σύζυγος να δώσει τη διπλάσια προίκα. Όταν αδιαθετούν, στέλνονται στο «κτίριο εμμηνόρροιας του χωριού«, μέχρι να γίνουν και πάλι «αγνές». Η γλώσσα τους, ανήκει στον ινδο-άριο κλάδο, ο οποίος συγγενεύει με τις γλώσσες της Ινδίας και του Πακιστάν και όχι της ελληνικής….