17/05/2018 - 11:46
«Πριν από 100 χρόνια περίπου, κάποιες μανάδες θυσίασαν τα παιδιά τους για να σωθούν ολόκληρα χωριά, καθώς το κλάμα τους πρόδιδε το σημείο που κρύβονταν από τους σφαγείς τους...
Σήμερα, δε νοείται άνθρωπος που να μην θυσιάσει έστω μία ώρα από τον καφέ του, το διάβασμά του, τη βόλτα του, για να παρευρεθεί στις όπου γης εκδηλώσεις μνήμης της γενοκτονίας των προγόνων του.
Το ελάχιστο που μπορεί να κάνει κανείς για να σωθεί/διατηρηθεί η μνήμη, το ελάχιστο που μπορεί να κάνει κανείς γι’ αυτές τις μανάδες.»
