Μιλάμε για τον πρέσβη Τζέφρι Πάιατ, ο οποίος είναι «ερωτευμένος» με τις χώρες διαπίστευσής του, αρχικά με την Ουκρανία, και τώρα με την Ελλάδα.
Αλλά όπως λέει το Ευαγγέλιο: «Από τους καρπούς τους θα τους γνωρίσετε» (Ματθ. 7,16).
«Προσέχετε τους ψευδοπροφήτες, που έρχονται σε σας με το ένδυμα του προβάτου, ενώ από μέσα τους είναι αρπακτικοί λύκοι» (Ματθ. 7,15). «Τις τελευταίες ημέρες πολλοί ψευδοπροφήτες θα ξεπροβάλουν και θα πλανεύσουν πολλούς» (Ματθ. 24,11).
Έχει από καιρό παρατηρηθεί ότι τέτοια πρόσωπα έχουν μια σειρά από διακριτικά γνωρίσματα: Ψεύδονται, προσπαθούν να χειραγωγούν και να ελέγχουν ανθρώπους, διψούν για αίμα, ενώ κρύβονται επιδέξια πίσω από τη φαινομενική ευσέβεια, και φέρονται διαφορετικά σ’ εκείνους, που έχουν επιρροή, και σ’ εκείνους, που δεν έχουν, δημόσια και κεκλεισμένων των θυρών.
Ένα τέτοιο πορτραίτοθα ταίριαζε στα χαρακτηριστικά του πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ, αυτού που χάλασε τις σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία, που προηγουμένως «άφησε τα ίχνη του» στο Κίεβο και είχε την πιο ενεργό συμμετοχή στις προσπάθειες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να διαιρέσει την Ορθοδοξία
Τα στάδια της «μεγάλης πορείας»
Υπάρχουν δυο τύποι αμερικανών πρέσβεων. Είναι είτε οι «ωφελημένοι», οι γενναιόδωροι χορηγοί των προεδρικών προεκλογικών εκστρατειών των νικητών στον αγώνα για τον Λευκό Οίκο, τους οποίους, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης γι’ αυτές τις υπηρεσίες, τους διορίζουν κατόπιν επικεφαλής διπλωματικών αποστολών των ΗΠΑ στο εξωτερικό. Είτε είναι μόνιμα στελέχη του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Οι μεν και οι δε έχουν συνήθως διαφορετικό στυλ. Οι πρώτοι, είναι πιο φυσικοί και χαλαροί. Η διπλωματική καριέρα καθεαυτή δεν τους ενδιαφέρει πολύ, δεν φοβούνται τίποτε. Η αξία τους συνίσταται στο ότι ανοίγουν ό,τι ώρα θέλουν ουσιαστικά οποιεσδήποτε πόρτες στην Ουάσιγκτον, έχουν άμεση πρόσβαση στον πρόεδρο και γι’ αυτό μπορούν να επιλύουν γρήγορα σοβαρά θέματα, αφήνοντας τις τεχνικές πτυχές στους υφισταμένους τους.
Τζέφρι Πάιατ – διπλωμάτης, Καλιφορνέζος και δημοκράτης, και ακόμη, πιθανόν «ένστολος».
Οι διπλωμάτες καριέρας, αντιθέτως, είναι προσεκτικοί και πειθαρχημένοι, επιδεικνύουν συχνά υπηρεσιακό ζήλο προσπαθώντας να αρέσουν σε όλους και να έχουν τις καλύτερες σχέσεις με όλους. Οι «διπλωματικοί αξιωματικοί» απλώς είναι υποχρεωμένοι για χάρη της καριέρας τους να έχουν καλές σχέσεις με τους υπαλλήλους της CIA, της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας (NSA) και της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (DIA), που γεμίζουν τις αμερικανικές διπλωματικές αντιπροσωπείες στο εξωτερικό. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για εκείνους, που έχουν ξεκινήσει από τα πιο χαμηλά.
Ο κύριος Πάιατ, ο οποίος κατάγεται από την Καλιφόρνια, ανήκει σ’ αυτή την τελευταία κατηγορία. Έχοντας αποφοιτήσει το 1985 από το όχι ξεχωριστό για κάτι Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Ιρβάιν και παίρνοντας το 1987 τον μεταπτυχιακό τίτλο με ειδικότητα «διεθνείς σχέσεις» στο μεγαλύτερου κύρους Πανεπιστήμιο Γέιλ, αυτός ο προερχόμενος από ευκατάστατη οικογένεια πήγε εθελοντικά «στα κάτεργα», καθώς εργάστηκε από το 1990 μέχρι το 1992 ως υποπρόξενος στην Ονδούρα. Ή μήπως τον έστειλαν εκεί;
Είναι γεγονός ότι σε όλες τις μεγάλες χώρες του κόσμου οι υπηρεσίες πληροφοριών παρατηρούν προσεκτικά τους αποφοίτους που διαθέτουν προοπτική, οι οποίοι, αν ανήκουν στις ανθρωπιστικές επιστήμες, καταλαβαίνουν και οι ίδιοι ότι το πτυχίο τους είναι «εισιτήριο για τη φτώχεια», ότι καλά χρήματα δεν θα κερδίσουν ποτέ με αυτό, αν δεν γίνουν «ιππότες του μανδύα και του στιλέτου» (δηλαδή πράκτορες). Γι’ αυτό οι στρατολόγοι και οι «πελάτες» τους συχνά βρίσκουν οι ίδιοι ο ένας τον άλλο. Στην ΕΣΣΔ, για παράδειγμα, τους νεαρούς διπλωμάτες, στις περιπτώσεις συναίνεσής τους, τους έστελναν στα «μαθήματα μεταφραστών του ΟΗΕ», όπου διδάσκονταν όλα τα μυστικά της δουλειάς της κατασκοπίας. Και ύστερα εργάζονταν «στην ειδικότητα» ευθύς σε δύο «γραφεία».
Έμμεσα αυτή την εικασία επιβεβαιώνει το γεγονός ότι στο διαδίκτυο υπάρχουν πολύ λίγες πληροφορίες προσωπικού χαρακτήρα, που να αφορούν τον Πάιατ. Υπάρχουν μόνο ομιλίες, που εκφωνούνται σε ανοιχτά φόρουμ, συνεντεύξεις σε εφημερίδες και τηλεοράσεις. Δημιουργείται η εντύπωση ότι πράγματι αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται υπό καθεστώς μυστικότητας, ότι δεν είναι διόλου ένας «καθαρός» διπλωμάτης.
Αυτό, μάλιστα, αφορά και την οικογένειά του.
Στην ιδιαιτερότητα της διπλωματικής καριέρας του Πάιατ επέστησε την προσοχή σε συνέντευξή του στο Τσαργκράντ ο πολιτικός αναλυτής Μιχαήλ Τίλμαν:
«Ουσιαστικά άρχισε τη διπλωματική του σταδιοδρομία σε ηλικία 27 ετών. Τί σημαίνει αυτό; Είναι πολύ σημαντικό να γίνει κατανοητό ότι αυτό πουθενά δεν θα το γράψουν, αλλά το γνωρίζουν όλοι: Στην Αμερική υπάρχει το λεγόμενο Foreign Service, δηλαδή αυτό είναι η υπηρεσία εξωτερικού. Εκεί οι ενδιαφερόμενοι δίνουν ειδικές εξετάσεις. Ονομάζεται Foreign Service exam και τους δίνει το δικαίωμα να εργάζονται στο σύστημα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και να γίνονται διπλωμάτες».
«Όμως το ότι έδωσες εξετάσεις και απέκτησες αυτό το δικαίωμα, δεν σημαίνει ακόμη τίποτε», συνεχίζει τη διήγησή του ο Τίλμαν. «Να εισέλθεις στο διπλωματικό σώμα μπορείς μόνο με μέσο. Και αυτό είναι πάλι κάτι που κανείς δεν το γράφει, κανείς δεν το λέει, αλλά όλοι το ξέρουν. Δηλαδή, με άλλα λόγια, το σύστημα εδώ μοιάζει πολύ με το σύστημα του Υπουργείου Εξωτερικών στη Ρωσία και προηγουμένως στη Σοβιετική Ένωση. Δηλαδή όχι με βάση τις επαγγελματικές ικανότητες, αλλά με τη γνωριμία. Και από αυτό προκύπτει ότι ο Πάιατ, ή οι γονείς του, κάποιες διασυνδέσεις τις έχουν. Επειδή αυτός προέρχεται από πλούσια οικογένεια από το Σαν Ντιέγκο. Μεγάλωσε σε μια πολύ πλούσια περιοχή στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια».
Οι αληθινά πλούσιοι νεαροί υπάλληλοι του Υπουργείου Εξωτερικών με διασυνδέσεις στους κυβερνώντες κύκλους, και στις ΗΠΑ, και στη Ρωσία, και στη Γαλλία, θα πάνε να εργαστούν στην Ισπανία, στη Βρετανία, στην Ελβετία, αλλά όχι στην Ονδούρα. Στην Ονδούρα, μπορούν μόνο να σε ξαποστείλουν...
Ο Πάιατ στη συνέχεια δεν αρνούνταν (οι διαταγές άλλωστε δεν συζητούνται) καμιά υποδεέστερη αποστολή, καθώς εργάστηκε στις αμερικανικές διπλωματικές αρχές στο Νέο Δελχί (δυο φορές, την τελευταία ως δεύτερος ιεραρχικά σε μια τεράστια πρεσβεία), στη Λαχόρ (Πακιστάν), στο Χονγκ Κονγκ. Μέχρι να φτάσει στη Βιέννη, όπου κατείχε τη θέση του αναπληρωτή του επικεφαλής της αντιπροσωπείας των ΗΠΑ στον Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς. Αυτές οι θέσεις των αναπληρωτών είναι επίσης πολύ ύποπτες, καθώς συχνά τις καταλαμβάνουν άνθρωποι με επωμίδες.
Στα ενδιάμεσα διαστήματα μεταξύ των αποστολών στο εξωτερικό ο Πάιατ ασχολούνταν με θέματα της Λατινικής Αμερικής (γνωρίζει θαυμάσια την ισπανική γλώσσα), καθώς και της Νότιας και Κεντρικής Ασίας στην Ουάσιγκτον.
Στις 3 Αυγούστου του 2013 έλαβε την πρώτη ανεξάρτητη θέση, αυτή του πρέσβη των ΗΠΑ στην Ουκρανία, όπου οι Αμερικανοί ασχολήθηκαν ήσυχα με την προετοιμασία του επόμενου Μαϊντάν ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2015, προκειμένου να φέρουν στην εξουσία, ποντάροντας στους συμμορίτες ουνίτες της Γαλικίας, μια εθνικιστική δικτατορία, και να προσπαθήσουν να αποκόψουν για πάντα την Ουκρανία από τη Ρωσία. Μόνο ένας τέτοιος «πρέσβης» όπως ο Πάιατ ταίριαζε ιδανικά για τη νέα αμερικανική αποικία και για το ξεδίπλωμα από το Κίεβο μιας υπονομευτικής δραστηριότητας πρωτοφανούς κλίμακας σε βάρος της Ρωσίας.
Η εξέγερση του Κιέβου
Ωστόσο, η ήσυχη είσοδος στην «υπόθεση» δεν κατέστη δυνατή για τον Πάιατ.
Στη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Βίλνιους στα τέλη του 2013, ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς, παρά τις συμβουλές του αμερικανού ειδικού στις δημόσιες σχέσεις Πολ Μάναφορτ, αλλά έχοντας εξασφαλίσει την υποστήριξη της Ρωσίας, απέρριψε τους όρους υποτέλειας της «σύνδεσης» της χώρας με την ΕΕ, εξοργίζοντας έτσι την καγκελάριο της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ και άλλους ευρωπαίους ηγέτες. Στον ηγέτη της Ουκρανίας, ο οποίος έγινε αμέσως απεχθής, δηλώθηκε ότι αν αυτός δεν συμφωνεί με τη «σύνδεση», θα την υπογράψει άλλος ουκρανός πρόεδρος.
Το Μαϊντάν στο Κίεβο είχε σχεδιαστεί αρχικά από τους Αμερικανούς για το 2015, ο σχεδιασμός έπεσε στους ώμους του Πάιατ.
Στην Ουάσιγκτον είδαν σ’ αυτό το σκάνδαλο τη δυνατότητα να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τους Ευρωπαίους και αποφάσισαν να επισπεύσουν τη δική τους προετοιμασία για την αρπαγή της Ουκρανίας. Το νωθρό ξεκίνημα του Μαϊντάν (αντικυβερνητικό επαναστατικό κίνημα της Πλατείας Ανεξαρτησίας του Κιέβου) μετά την επιστροφή του Γιανουκόβιτς στο Κίεβο, εξηγείται ακριβώς από το ότι το ξεκίνησαν ανήσυχοι για τη διαφθορά ειρηνικοί κάτοικοι του Κιέβου, τα «ατίθασα παιδιά». Ενώ τον επιθετικό-αποδομητικό χαρακτήρα η διαμαρτυρία τον έλαβε αφότου μεταφέρθηκαν στο Κίεβο από τα στρατόπεδα εκπαίδευσης της Δυτικής Ουκρανίας, της Βαλτικής και της Πολωνίας αυτοί που επρόκειτο να πάρουν μέρος στα πογκρόμ, δηλαδή έμπειροι μαχητές, τους οποίους οι Αμερικανοί, οι Πολωνοί και κύκλοι στη Βαλτική προετοίμαζαν εξαρχής για το πραξικόπημα μέσα στο επόμενο έτος.
Μόνο να «συμπονέσει» μπορεί κανείς τον Πάιατ: Πόσες φροντίδες και προβλήματα βάρυναν τους ώμους του μόλις μερικούς μήνες μετά την εμφάνισή του στην Ουκρανία. Τα μπισκότα και τα πιροσκί, τα οποία μοίραζε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες μαζί με τη συνάδελφο και προϊστάμενη από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ βοηθό υπουργού Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ, είναι το πιο αθώο από τα όσα έπρεπε να κάνει και να εγκρίνει. Οι ΗΠΑ ήλεγχαν και τότε την Υπηρεσία Ασφαλείας της Ουκρανίας, την Υπηρεσία Πληροφοριών Εξωτερικού της Ουκρανίας και άλλες δομές των σωμάτων ασφαλείας.
Ως εκ τούτου, είναι απολύτως αδύνατο να θεωρηθεί ότι η απόφαση να χρησιμοποιηθούν ξένοι ελεύθεροι σκοπευτές για το «ζέσταμα» και την «επίσπευση» του Μαϊντάν, οι οποίοι σκότωσαν περίπου εκατό ανθρώπους και από τις δυο πλευρές και τραυμάτισαν ακόμη μερικές εκατοντάδες, ελήφθη χωρίς τη συμμετοχή του Πάιατ.
Γνώριζε πολύ καλά σχετικά με αυτή την προβοκάτσια τα πάντα, ποιοι συμμετείχαν σ’ αυτή και από πού ήρθαν, ποιος τους κάλυπτε στο Κίεβο, ποιος τους άφησε να μπουν στα κτίρια, στα οποία απαιτούνταν ειδική άδεια, στο κέντρο της ουκρανικής πρωτεύουσας, και ποιος τους εφοδίασε με όπλα.
Αφού ο περαστικός από εκεί υπουργός Εξωτερικών της Εσθονίας Ούρμας Πάετ (έχει σχεδόν το ίδιο επώνυμο!) διαπίστωσε γρήγορα ότι «πίσω από τους ελεύθερους σκοπευτές δεν βρισκόταν ο Γιανουκόβιτς, αλλά κάποιος από τη νέα συμμαχία», τότε ο αμερικανός «αντιβασιλέας» στο Κίεβο έπρεπε να το γνωρίζει πριν ακόμη ηχήσουν οι πυροβολισμοί.
Η απόπειρα δολοφονίας του εξαπατημένου από τη Δύση Γιανουκόβιτς αμέσως αφότου εκείνος υπέγραψε παρουσία εξεχόντων ευρωπαίων πολιτικών τη συμφωνία για τη διευθέτηση της πολιτικής κρίσης στην Ουκρανία, την οποία οι αντίπαλοί του ούτε που σκόπευαν να τηρήσουν, είναι από το ίδιο τραγούδι. Οι καθοδηγητές του Μαϊντάν έπαιζαν σύμφωνα με τις νότες από την πρεσβεία των ΗΠΑ. Και οι Αμερικανοί, που ήλεγχαν εκείνη τη στιγμή τα πάντα στην Ουκρανία, παραμέρισαν αμέσως τους ευρωπαίους «εταίρους» τους στο πραξικόπημα.
Τρία δύσκολα χρόνια περίμεναν τον Πάιατ στην Ουκρανία. Υποχρεώθηκε να υπομείνει το γεγονός ότι ο πρόεδρός του Μπαράκ Ομπάμα και ορισμένοι ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν αυτό τον τυχοδιωκτισμό ελπίζοντας ότι εκείνο, το οποίο δεν κατόρθωσαν ο Κάρολος ΙΒ’, ο Ναπολέων και ο Χίτλερ, θα το κατορθώσουν αυτοί και θα μπουν στην ιστορία ως εκείνοι, που κατάφεραν να διαιρέσουν τη Ρωσία σε δυο ανταγωνιστικά μέρη. Για να χρησιμοποιήσουν μετά το μέρος που τέθηκε υπό τον έλεγχό τους, ώστε να αναπτύξουν υπονομευτική δραστηριότητα εναντίον του άλλου, οργανώνοντας ένα Μαϊντάν ύστερα από δυο χρόνια στην Κόκκινη Πλατεία πλέον. Και όχι μόνο να υπομείνει, αλλά και να συμμετάσχει σε όλο αυτό, αλλιώς δεν θα γινόταν κατανοητός στην Ουάσιγκτον. Η ανάλυση των λόγων και των ομιλιών του δείχνει ωστόσο ότι αυτός προσωπικά δεν ήταν βέβαιος για την επιτυχία, παρ’ όλο που υπολόγιζε πολύ σ’ αυτή.
Ακριβώς αυτοί οι δυτικοί πολιτικοί φέρουν τη βασική ευθύνη για το πραξικόπημα στην Ουκρανία το 2014.
Πύρρειος νίκη
Η επιχείρηση αυτή έφερε πραγματικά μια ορισμένη τακτική επιτυχία στη Δύση, αλλά ταυτόχρονα και μια τεράστια στρατηγική απώλεια. Αφύπνισε τη Ρωσία, που αποφάσισε τελικά να προστατευθεί, κάτι που κατέστησε τη φιλία με τη Δύση, στην οποία ήλπιζαν τόσο καιρό στη Μόσχα, οριστικά αδύνατη. Άνοιξε το παλιό ουκρανικό εθνικιστικό απόστημα. Ύστερα από 10-15 χρόνια θα δηλητηρίαζε όλη την Ουκρανία και θα την έκανε για πάντα εχθρό της Ρωσίας. Το αυτονομιστικά προδιαθετειμένο Κίεβο στέρησε και επί Γιανουκόβιτς τις επιδοτήσεις πολλών δισεκατομμυρίων της Ρωσίας, οδήγησε στην έξοδο του μισού Ντονμπάς, στην επανένωση της Κριμαίας με τη Ρωσία. Το τελευταίο ο Πάιατ το βίωσε με ιδιαίτερη οξύτητα, διότι αυτή η μη γενόμενη βάση του Έκτου Στόλου των ΗΠΑ θα έμοιαζε τόσο πολύ στη δική του «αγαπητή Καλιφόρνια».
Με λίγα λόγια, έγινε σαφές ότι το «ουκρανικό σχέδιο» στα τωρινά σύνορα, δεν είναι εφικτό. Υπό τα υφιστάμενα φορτία αυτό το «ζόμπι» θα παραμείνει τελικά «ζόμπι», μέχρι να μην το χρειάζεται κανείς, συμπεριλαμβανομένης και της πλειοψηφίας των ίδιων των Ουκρανών. Η Ουκρανία μεταβλήθηκε σε μια «μαύρη τρύπα», στην οποία εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει ίχνη η δυτική οικονομική βοήθεια, σε μια παρωδία κράτους, σε μια διαρκή δυσφήμηση της «ανεξάρτητης Ουκρανίας».
Νέος διορισμός με προοπτική
Στην Ουάσιγκτον δεν είδαν κανένα νόημα στο να ξοδεύουν τα ταλέντα του Πάιατ σε μια υπόθεση χωρίς ελπίδες: Το καλοκαίρι του 2016 ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα διόρισε τον «κομματικό σύντροφό» του, πατέρα δύο παιδιών και λάτρη της βόλτας με το ποδήλατο τις ελεύθερες μέρες, πρέσβη στην Ελλάδα. Στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, και όχι μόνο, εκτιμούν τις ανθρώπινες ιδιότητες του Πάιατ, που καμουφλάρουν και συμπληρώνουν θαυμάσια την ψυχρή αναλυτική του σκέψη: Την κοινωνικότητα, την επιδεξιότητα να οργανώνει την ομαδική εργασία, τις δημαγωγικές του ικανότητες, το ταλέντο του να κολακεύει με λεπτότητα τη φιλοξενούσα χώρα και τους ανθρώπους της. Για την εξωστρεφή Ελλάδα ιδιαίτερα, αυτές είναι αρκετά πολύτιμες ιδιότητες. Και φυσικά, αξίζει να αναφέρουμε την εχθρότητα προς τη Ρωσία, την επιθυμία να παίξει με αυτή μια νέα παρτίδα σε πιο ευνοϊκές συνθήκες και αυτή τη φορά να προσπαθήσει να κερδίσει.
Και γι’ αυτό είναι απαραίτητο, πρώτον, να χαλάσουν οι μακραίωνοι δεσμοί φιλίας και αμοιβαίας εκτίμησης μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας. Δεύτερον, να υπονομευθούν οι θέσεις της Ρωσίας στα Βαλκάνια και αντίστοιχα να αυξηθεί εκεί η επιρροή των ΗΠΑ μέσω της προσέλκυσης όλης της περιοχής στο ΝΑΤΟ και της απόκτησης μεγαλύτερου ελέγχου επάνω στην ΕΕ με την ένταξη στον οργανισμό νέων, νομοταγών στις ΗΠΑ χωρών μελών.
Αλλά το κυριότερο, τρίτον, να επιχειρηθεί από την Ελλάδα, στο έδαφος της οποίας βρίσκεται το Άγιο Όρος Άθως με τη μοναδική μοναστική του πολιτεία, να πραγματοποιηθεί πλήγμα μέσα στην ίδια την καρδιά της Ρωσίας, στην Ορθοδοξία, να κλονιστεί αυτό το πνευματικό θεμέλιο, το τελευταίο προς την πορεία της πλήρους σατανοποίησης του κόσμου. Αυτά ήταν τα καθήκοντα που έπρεπε να εκπληρώσει, αφότου τέθηκε επικεφαλής της διπλωματικής αντιπροσωπείας των ΗΠΑ στην πρωτεύουσα της Ελλάδας.
Βαριά κληρονομιά
Η αποστολή ακριβώς ενός τέτοιου εξαιρετικά επίμονου και ικανού στην εργασία του, ευπροσήγορου και πολύ προσεκτικού ανθρώπου στην Αθήνα, ήταν ένα σοφό βήμα από την πλευρά της Ουάσιγκτον.
Οι Αμερικανοί δεν αντιμετώπιζαν πάντα την Ελλάδα με τόσο τακτ και έστελναν στην Αθήνα έξυπνους πρέσβεις. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο οι ΗΠΑ, οι οποίες βοήθησαν την ελληνική κυβέρνηση να νικήσει τους κομμουνιστές και αριστερούς σε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, κυριάρχησαν στην πολιτική αρένα της χώρας, δημιούργησαν και ήλεγχαν τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες, ήταν για την Ελλάδα το παν, θεωρώντας την ως αποικία τους.
Το πραξικόπημα των «μαύρων συνταγματαρχών» στην Ελλάδα είχε οργανωθεί από τη CIA των ΗΠΑ, ενώ πάλι οι Αμερικανοί ήταν αυτοί που διέλυσαν τη χούντα όταν το θεώρησαν συμφέρον για τους ίδιους, και για την Ελλάδα αυτό είχε ως συνέπεια την απώλεια της Κύπρου.
Στο βιβλίο του αμερικανού συγγραφέα Ουίλιαμ Μπλουμ «Η δολοφονία της δημοκρατίας. Επιχειρήσεις της CIA και του Πενταγώνου την περίοδο του Ψυχρού πολέμου» υπάρχει η περιγραφή, σύμφωνα με τα λόγια αυτόπτη μάρτυρα, της σκηνής στα μέσα της δεκαετίας του 1960 στην Ουάσιγκτον της στιχομυθίας του προέδρου των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον με τον «εγκαλούμενο» πρέσβη της Ελλάδας. Αυτό συνέβη εξαιτίας της στάσης της Αθήνας σχετικά με την Κύπρο. Ο έλληνας πρέσβης ανέφερε ότι την πολιτική των ΗΠΑ στο κυπριακό πρόβλημα δεν τη συμμερίζεται το κοινοβούλιο και είναι αντίθετη προς το σύνταγμα της Ελλάδας. Παραθέτουμε τα σχετικά λόγια του αμερικανού προέδρου:
«Τότε ακούστε με, κύριε πρέσβη», είπε ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. «Στα οπίσθιά μου το κοινοβούλιό σας και το σύνταγμά σας. Η Αμερική είναι ένας ελέφαντας. Η Κύπρος, ένας ψύλλος. Αν οι δυο ψύλλοι εξακολουθήσουν να ερεθίζουν τον ελέφαντα, αυτοί μπορούν απλούστατα να συνθλιβούν από το μεγάλο σώμα του, και να συνθλιβούν για τα καλά... Οι Έλληνες λαμβάνουν από μας πολλά ωραία αμερικανικά δολάρια, κύριε πρέσβη. Αν ο πρωθυπουργός σας φλυαρεί περί δημοκρατίας, κοινοβουλίου και συνταγμάτων, τότε αυτός, το κοινοβούλιό του και το σύνταγμά του, δεν θα κρατηθούν για πολύ».
Εννοούνταν ο Γεώργιος Παπανδρέου (ο παλαιότερος), τον οποίο ο έλληνας βασιλιάς ύστερα από αυτά τα λόγια απέπεμψε σύντομα από την κυβέρνηση, ενώ ύστερα από λίγο καιρό έπεσε η μοναρχία και εμφανίστηκε νέο σύνταγμα. Ελέχθη και εγένετο.
Αυτό συνέβη μετά το οργανωθέν στην Ελλάδα από την αμερικανική CIA κίνημα των «μαύρων συνταγματαρχών». Από τους πέντε επικεφαλής του πραξικοπήματος, που έλαβε χώρα στις 21 Απριλίου του 1967, οι τέσσερις συνδέονταν άμεσα με την κύρια αμερικανική υπηρεσία κατασκοπείας. Στην Αθήνα βρισκόταν τότε ένας όχι τόσο έξυπνος αμερικανός πρέσβης, ο Φίλιπς Τάλμποτ, ο οποίος κατέκρινε το οργανωμένο από τους φίλους του πραξικόπημα, αποκαλώντας το «βιασμό της δημοκρατίας». Σ’ αυτό, ο επικεφαλής της αποστολής της CIA στην ελληνική πρωτεύουσα Τζακ Μόρι, ρώτησε: «Πώς μπορείς να βιάσεις μια πόρνη;».
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο μελλοντικός έλληνας πρωθυπουργός, πέρασε στη φυλακή της χούντας οκτώ μήνες. Σύντομα μετά την απελευθέρωσή του επισκέφθηκε με την αμερικανίδα σύζυγό του τον Τάλμποτ: «Ρώτησα τον Τάλμποτ αν η Αμερική μπορούσε να παρέμβει τη νύχτα του πραξικοπήματος για να αποτρέψει τον θάνατο της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Αυτός αρνούνταν ότι οι Αμερικανοί μπορούσαν να κάνουν κάτι γι’ αυτό. Τότε η Μάργκαρετ του έκανε την κρίσιμη ερώτηση: “Τί θα γινόταν αν το πραξικόπημα ήταν κομμουνιστικό ή αριστερό πραξικόπημα;”. Ο Τάλμποτ απάντησε χωρίς δισταγμό: “Σ’ αυτή την περίπτωση αναμφίβολα θα παρέμβαιναν και θα κατέστελλαν το πραξικόπημα”»…
Άλλαξε η όψη, αλλά όχι η ουσία
Ο τωρινός αμερικανός πρέσβης, όπως ξέρουμε ήδη, δεν είναι τόσο απλός. Βασιλεύει στις τηλεοπτικές οθόνες, δίνει συνεχώς συνεντεύξεις, πηγαίνει από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη, παρευρίσκεται όλες τις λίγο-πολύ σημαντικές εκδηλώσεις, συναντιέται συστηματικά με μέλη της κυβέρνησης, βουλευτές, δημάρχους, εξέχοντα δημόσια πρόσωπα, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, εκπροσώπους της ελληνικής διασποράς στις ΗΠΑ, όταν επισκέπτεται την Ουάσιγκτον και τη Νέα Υόρκη.
Και το κυριότερο, εξομολογείται συνεχώς την αγάπη του για την Ελλάδα και τους Έλληνες, αποκαλεί την Ελλάδα «σημαντικό σύμμαχο του ΝΑΤΟ», «πυλώνα της περιφερειακής σταθερότητας», «εταίρο» και «φίλο» των ΗΠΑ.
Ο Πάιατ αναμενόμενα επικεντρώθηκε σε μερικές κατευθύνσεις.
Πρόκειται για τη στήριξη του εμπορίου και των επενδύσεων στην Ελλάδα, την ανάπτυξη των επιχειρηματικών δεσμών με τις ΗΠΑ, την ενίσχυση της διμερούς συνεργασίας στον αμυντικό τομέα (αμερικανικές βάσεις, αγορές εξοπλισμών από τις ΗΠΑ), την εργασία με τη νεολαία («οι νέοι, εμπνευσμένοι, δραστήριοι άνθρωποι, είναι οι καλύτεροι πρέσβεις»), θέματα εκπαίδευσης (πρώτα απ’ όλα των Ελλήνων στις ΗΠΑ), περιφερειακά και... εκκλησιαστικά θέματα.
Η πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα ήταν στο παρελθόν αυτό, το οποίο είναι σήμερα στην Ουκρανία. Αυτές τις «ένδοξες» παραδόσεις αναβιώνει ο Πάιατ, αλλά με πολλή λεπτότητα.
Γιατί ο Πάιατ τα καταφέρνει;
Ο πρέσβης των ΗΠΑ δεν κρύβει ότι αυτή τη φορά στάθηκε πολύ τυχερός και βρέθηκε στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Η Ελλάδα εδώ και δέκα χρόνια προσπαθεί να επιβιώνει σε συνθήκες πρωτοφανούς για ευρωπαϊκή χώρα σε ειρηνική περίοδο χρηματοοικονομικής κρίσης, στην οποία, οι Έλληνες ξέχασαν πλέον ότι την παρέσυραν σ’ αυτή οι αμερικανοί τραπεζίτες, που έμαθαν τους Έλληνες να ζουν όχι σύμφωνα με τις οικονομικές τους δυνατότητες, αλλά που δεν προειδοποίησαν ότι κάποτε θα έρθει η ώρα της εξόφλησης.
Γι’ αυτό και οι ελληνικές αρχές εκτιμούν την οποιαδήποτε βοήθεια και είναι έτοιμες να δώσουν πολλά γι’ αυτή, προκειμένου η χώρα να βγει το συντομότερο από την οξεία φάση της κρίσης. Και ο Πάιατ τους βοηθά ενεργά σ’ αυτό. Αλλά όχι απόλυτα ανιδιοτελώς, καθώς αναμένει υπηρεσίες ως απάντηση. Και η διοικούσα τη χώρα αριστερίζουσα, άθεη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τις προσφέρει πρόθυμα. Είναι κατανοητό ότι αυτές οι απαντητικές υπηρεσίες αφορούν κυρίως τη Ρωσία και την Ορθοδοξία.
Οι εθνικές και θρησκευτικές παραδόσεις της χώρας τους δεν είναι τόσο σημαντικές για τους έλληνες αριστερούς, όσο για τους δεξιούς και τους συντηρητικούς. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, για παράδειγμα, έγινε ο πρώτος αρχηγός κυβέρνησης που αρνήθηκε να ορκιστεί στο Ευαγγέλιο.
Ο αμερικανός πρέσβης όχι μόνο χρησιμοποιεί, αλλά εκμεταλλεύεται απροκάλυπτα αυτή την αδυναμία της Ελλάδας και των Ελλήνων. Προσπάθησε πολύ ώστε να λάβουν οι Έλληνες έκπτωση και χαλάρωση στις πληρωμές προς τους δανειστές, κυρίως προς τους ευρωπαίους, με αντάλλαγμα την επίλυση του χρόνιου προβλήματος σχετικά με την ονομασία της γειτονικής «Μακεδονίας», ώστε να ανοίξουν στην τελευταία, και μετά από αυτή και σε όλα τα Βαλκάνια που δεν έχουν ακόμη ακολουθήσει, τον δρόμο προς το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Το τελευταίο είναι επίσης πολύ σημαντικό για τις ΗΠΑ, γιατί στο πρόσωπο των χωρών της «νέας Ευρώπης» η Ουάσιγκτον αποκτά ένα σπουδαιότατο εργαλείο άσκησης επιρροής στις Βρυξέλλες.
Ο Πάιατ προσελκύει στην Ελλάδα αμερικανικές επενδύσεις, ματαιώνοντας ταυτόχρονα προγράμματα με ρωσική συμμετοχή και κατηγορώντας ειρήσθω εν παρόδω τη Ρωσία για ανάμιξη στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας. Παίζει επιδέξια επίσης και στο ότι οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία, τον νούμερο ένα εχθρό της Ελλάδας, επιδεινώθηκαν, ενώ αντίθετα, αυτές της Μόσχας με την Άγκυρα βρίσκονται σε άνοδο.
Μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας υπάρχουν μια σειρά από σοβαρά προβλήματα, όπως το κυπριακό, η οριοθέτηση της επικράτειας στο Αιγαίο πέλαγος, η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων των σημαντικών αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου σε όμορες θαλάσσιες περιοχές, τις οποίες και οι δυο χώρες θεωρούν δικές τους. Και αν προηγουμένως η Αθήνα υποψιαζόταν τις ΗΠΑ ότι αυτές ευνοούν την Τουρκία ως πιο σημαντική από την Ελλάδα χώρα, ωστόσο σήμερα τέτοιες υποψίες δεν υπάρχουν. Όσο ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται στην εξουσία, η Αθήνα μπορεί να υπολογίζει σε μεγαλύτερο βαθμό στην εύνοια των ΗΠΑ, απ’ ό,τι οι Τούρκοι.
Και αυτό θέλει να το εκμεταλλευτεί η Ελλάδα, πριν να είναι αργά, περιορίζοντας πρώτα απ’ όλα τις σχέσεις της με τη Ρωσία, η οποία συν τοις άλλοις πουλά στην Τουρκία τους S-400, παρ’ ότι τον ελληνικό ουρανό επάνω από την Κρήτη και τη μεγαλύτερη βάση των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο, τη Σούδα, την προστατεύουν εδώ και καιρό οι επίσης ρωσικοί S-300. Στην Αθήνα, επαναλαμβάνουμε, κατανοούν ότι μόλις στην Τουρκία «διώξουν» τον Ερντογάν, η γειτονική εχθρική χώρα, παρ’ όλο που και οι δυο είναι μέλη στο ΝΑΤΟ, θα γίνει ξανά πιο σημαντικός εταίρος για την Ουάσιγκτον.
Με δυο λόγια, ο Πάιατ «αγοράζει» αδιάντροπα τους Έλληνες, κι αυτοί, παρακολουθώντας με προσοχή την τουρκική απειλή και προκειμένου να εξασφαλίσουν από τους Ευρωπαίους τους καλύτερους οικονομικούς όρους, «πωλούνται», προσπαθώντας με την ευκαιρία να επιλύσουν τα εθνικά τους προβλήματα. «Το τίμημα» αυτής της διαδικασίας, επαναλαμβάνουμε ξανά, είναι η Ρωσία και η Ορθοδοξία. Ο δρόμος προς την κόλαση είναι πάντοτε στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις.
Από τις βρώμικες ίντριγκες των ΗΠΑ πλήττεται το Άγιο Όρος Άθως, η μοναδική στον κόσμο μοναστική πολιτεία, το περιβόλι της Παναγίας.
Αν κοιτάξουμε από αυτή τη γωνία συγκεκριμένα γεγονότα, που συνδέονται με τη δραστηριότητα του πρέσβη στην Αθήνα, τότε όλα μπαίνουν στη θέση τους. Γίνεται αμέσως σαφές γιατί ο Πάιατ ανεβάζει στο Twitter του άρθρα, τα οποία σπέρνουν τη διχόνοια μεταξύ της Ρωσίας και της Ελλάδας και στον θρησκευτικό, και στον πολιτικό τομέα. Γι’ αυτό προσπαθεί να αιτιολογήσει τις αξιώσεις του πατριάρχη Βαρθολομαίου σε ολόκληρο τον ορθόδοξο κόσμο, κατηγορεί τη Μόσχα για «δυσφήμισή» του, ότι η Μόσχα προσπαθεί να σφετεριστεί το Άγιο Όρος, όπου βρίσκονται επιδοτήσεις και κάθε είδους οικονομικές ενισχύσεις της Δύσης, οι οποίες, όπως επίσης και η επίσκεψη του ίδιου του Πάιατ στο Άγιο Όρος το 2018, οδήγησαν στη δημιουργία μιας «πέμπτης φάλαγγας».
Πώς γίνεται αυτό;
Ο Πάιατ έγραψε τότε στο Twitter του: «Είχα την τιμή να συναντηθώ με τον μητροπολίτη Ιερόθεο Ναυπακτίας. Είχαμε μια σοβαρή συζήτηση για την Ορθοδοξία σε όλο τον κόσμο και τη στήριξη από τις ΗΠΑ του Οικουμενικού Πατριάρχη».
Γενικά, ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα θεωρεί ότι η οποιαδήποτε κριτική προς τον πατριάρχη Βαρθολομαίο, είναι μια προσπάθεια «να υπονομευτεί ο ρόλος του», ενώ η ολόπλευρη υποστήριξη από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ στο Φανάρι, που περιήλθε σε διαίρεση μετά την επικοινωνία με τους σχισματικούς, αποτελεί προάσπιση «των θρησκευτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών».
Εννοείται όμως, ότι τα «αμαρτήματα» της Μόσχας, κατά τη γνώμη του Πάιατ, είναι πολύ ευρύτερα. Είναι ακόμη και οι ορισμένες προσπάθειες να επηρεάσει τη «Μακεδονία» να μην αλλάξει την ονομασία της, κάτι που έφραζε στα Σκόπια, και ουσιαστικά σε μια σειρά ακόμη βαλκανικών χωρών, τον δρόμο προς την ΕΕ και το ΝΑΤΟ (έπρεπε βέβαια κάπως να δικαιολογηθεί η αποτυχία του «μακεδονικού» δημοψηφίσματος, αν και αυτό δεν εμπόδισε σε τίποτε τη Δύση). Είναι και η «παρέμβαση» της Ρωσίας στις επικείμενες εφέτος βουλευτικές εκλογές. Το πότε θα γίνουν αυτές είναι άγνωστο, αλλά «παρέμβαση» της Μόσχας, σύμφωνα με τον Πάιατ, ήδη υπάρχει! Ο πρέσβης των ΗΠΑ χωρίς κανένα ενδοιασμό δήλωσε πρόσφατα στον ελληνικό τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1 ότι έχει δει ο ίδιος τις σχετικές «αποδείξεις». Αυτοί οι ισχυρισμοί του Πάιατ έγιναν στο πλαίσιο της εκστρατείας των ΗΠΑ για παραπληροφόρηση...
Ο βασικός ανταποκριτής του ελληνικού τηλεοπτικού σταθμού TV MEGA Θανάσης Αυγερινός, σε σχόλιό του στο Τσαργκράντ τόνισε σχετικά με το θέμα αυτό:
«Εδώ και μερικά χρόνια η πολιτική του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών έχει αλλάξει προς τους ιερείς από τη Ρωσία, ιδιαίτερα προς εκείνους που πηγαίνουν για προσκυνηματικούς λόγους στον Άθω. Οι θεωρήσεις τους εξετάζονται για αρκετό διάστημα, με ξεχωριστή διαδικασία, και συμφωνούνται με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ώστε να ελαττώνεται με διοικητικό τρόπο η λεγόμενη “ρωσική επιρροή” στο Άγιο Όρος. Η κατάσταση επιδεινώθηκε αισθητά αφότου άρχισε να ασχολείται με θέματα της Ορθοδοξίας η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα και ο νέος πρέσβης, Τζέφρι Πάιατ, ο οποίος είναι γνωστός για τις επιτυχίες του στο Μαϊντάν του Κιέβου...».
Συνοψίζουμε τα αποτελέσματα
Ανακεφαλαιώνοντας το αποτέλεσμα των όσων παραπάνω αναφέραμε, πρέπει να παραδεχτούμε ότι πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα είναι στην πραγματική ζωή λογικός, ευφυής, πολύ ικανός στη δουλειά του και αποτελεσματικός διπλωμάτης, ο οποίος, όπως φαίνεται, εργάζεται ταυτόχρονα και για τη CIA. Θα έλεγε κανείς ότι ενασχολείται με θαυμάσια πράγματα: Βοηθά τους Έλληνες να εξέλθουν από τη δυσκολότατη κρίση, να αισθάνονται μεγαλύτερη ασφάλεια, προωθεί τις «διαδικασίες ενοποίησης» στην περιοχή, διαποτίστηκε μάλιστα και από το «ορθόδοξο πνεύμα», δηλώνοντας ότι το Άγιο Όρος «είναι πράγματι ένας πνευματικός τόπος». Βέβαια, η αντιπάθεια του Πάιατ προς τη Ρωσία και τους Ρώσους είναι ασφαλώς δυσάρεστη, αλλά γιατί θα πρέπει να μας αγαπούν όλοι;
Εντούτοις, αν εμείς, και οι Ρώσοι, και οι Έλληνες, και οι Ουκρανοί (οι Ρώσοι, που πρόσκαιρα έχουν ξεχάσει ότι είναι Ρώσοι) δεν συνειδητοποιούμε συνεχώς ότι ενώπιόν μας βρίσκεται στην πραγματικότητα αυτός ο ίδιος «λύκος με το ένδυμα προβάτου» που περιέγραψε ο Ευαγγελιστής, τότε θα υπάρξει δυστυχία, μεγάλη δυστυχία. Στην Ουκρανία ήδη συνέβη. Ακολουθεί στη σειρά, όπως φαίνεται, η παραπλανημένη από τον αμερικανό πρέσβη Ελλάδα, η οποία και αυτή νομίζει ότι έτσι τα πράγματα θα είναι καλύτερα.