Το θέμα της ονομασίας είναι η καυτή πατάτα στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης και δυστυχώς μόνη της άπλωσε το χέρι και την πήρε, ζητώντας την μάλιστα επίμονα.
Όταν άνοιξε από μόνη της το θέμα επειδή βιάζονται οι Αμερικάνοι να διευθετήσουν δικά τους στρατηγικά θέματα, έπρεπε να περιμένει η ελληνική κυβέρνηση ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις και μάλιστα αντιδράσεις που θα μπορεί να στοιχίσουν στο προφίλ της αλλά και να δημιουργήσουν επεισόδια που δεν θα μπορεί να μαζέψει εύκολα.
Αντιλαμβανόμενος ο πρωθυπουργός λοιπόν ότι το κλίμα τελικά θα είναι κακό κατά τη διάρκεια των συνομιλιών, αποφασίζει να ενεργοποιήσει την εκκλησία,η οποία έστω και επιφανειακά φαίνεται να αντιδρά μέσω κάποιων ιεραρχών. Αυτό δεν το θέλει ούτε ο Τσίπρας Ούτε ο Αρχιεπίσκοπος, ο οποίος έχει συνταχθεί με την κυβερνητική πολιτική πλήρως για τους δικούς του λόγους.
Διπλωματικά φαίνεται λοιπόν να το πάνε καλά το παιχνίδι των διαπραγματεύσεων.
Ο Τσίπρας ζητά στήριξη από τον πρώτο της ελλαδικής εκκλησίας, ο Αρχιεπίσκοπος τη δίνει αλλά λέει προσοχή στο όνομα ( τι θα έλεγε δηλαδή;), αντιτάσσεται στα συλλαλητήρια τα οποία θα δημιουργήσουν εμπλοκή και θα κάνουν το θέμα μεγαλύτερο από όσο περίμεναν και ουσιαστικά όλοι ξέρουν , και ο Πρωθυπουργός και ο Αρχιεπίσκοπος ότι το θέμα είναι τελιωμένο. Τους το σέρβιραν οι Σκοπιανοί, το αποφάσισε η Αμερική και ο Τσίπρας εκτελεί.
Τα συλλαλητήρια θα τους χαλάσουν την ησυχία και ενδεχομένως θα δώσουν και λαβή και ευκαιρία σε ακραία στοιχεία να εκμεταλευτούν την ρευστή κατάσταση της πολιτικής αδεξιότητας.
Πολύ θα θέλαμε να πιστέψουμε στην πραγματική αντίδραση της εκκλησίας αλλά συγγνώμη δεν μπορούμε γνωρίζοντας καλά το παρασκήνιο που κάποιοι αγνοούν.
Δώσε πάρε κι εδώ όπως σε όλα τις διπλωματικές πια δραστηριότητες