Ένα απίστευτο περιστατικό συνέβη ανήμερα της εορτής του Αγίου, κατά την επιστροφή του Ιερού σκηνώματος στη παλιά εκκλησία.
Άγνωστη γυναίκα σε έξαλλη κατάσταση, ενώ περνούσε το ιερό σκήνωμα του Αγίου από πάνω της, φώναζε «Με έκανες καλά Γεράσιμε».
Το περιστατικό ανάγκασε τους Μητροπολίτες Ζακύνθου, Διονύσιο και Κυθήρων, Σεραφείμ να σταματήσουν κοντά της και να ακουμπήσουν τη λάρνακα επάνω της.
Όταν τα παιδιά τα μικρά συμβεί να πάθουν κάτι από τη βασκανία, θα παίρνετε λίγο βαμβάκι, θα το βουτάτε στο κανδήλι πού έχετε στις εικόνες, θα αλείφετε το παιδί στο μέτωπο και στο πρόσωπο σταυροειδώς και θα λέγετε τα εξής τροπάρια:
Στις περιπτώσεις των εμφανίσεων αυτών που συμβαίνουν μόλις πεθάνη ο άνθρωπος, την ψυχή την συναπαντούν συνήθως δύο άγγελοι. Να πώς το περιγράφει αυτό ο συγγραφέας του βιβλίου. Απίστευτο για πολλούς και όμως πραγματικό γεγονός.
Στις αρχές του Οκτωβρίου είχαμε πάει μαζί με τον κουνιάδο μου και την γυναίκα μου στο Άνω Σούλι σε μια ταβέρνα.
Ο μακαριστός αδελφός της Ιεράς Μονής μας του Οσίου Γρηγορίου, πατήρ Δημήτριος Μοναχός Γρηγοριάτης (1976), είχε πολλή αρετή και ήταν τέλειος εργάτης της υπομονής, της υπακοής και της προσευχής. Είχε στον κόσμο ένα ανηψάκι, το οποίο αρρώστησε βαρειά και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Μόλις το έμαθε ο πατήρ Δημήτριος, επιδόθηκε στην προσευχή. Έκανε πολλά κομποσχοίνια, παρακαλώντας τον Χριστό και την αγία Αναστασία τη Ρωμαία, προς την οποία έτρεφε μεγάλη ευλάβεια.
Ήταν μια οικογένεια όπου για πολλά χρόνια ζούσε κάτω από τα όρια της φτώχειας, στα όρια της εξαθλίωσης. Όλοι προσπαθούσαν για το καλύτερο, μα οι κόποι τους δεν ανταμείβονταν…
Συνολικά ήταν 4 άτομα.
Ένας πατέρας, μία μητέρα και τα δύο παιδιά τους.
Το ένα ήταν αγόρι και το
άλλο κορίτσι, 14 ετών και 12 αντίστοιχα.
Τα δύο παιδιά ήταν στεναχωρημένα πολύ βλέποντας την κατάσταση όλη και όχι μόνο την αισθηματική.
Κάποτε πού ήταν στην Αιδηψό καί έκανε μπάνια, ξυπνούσε άπό τίς 3 τά χαράματα καί προσευχόταν. Ενα πρωί διηγήθηκε ότι τήν προηγούμενη βραδιά τόν επισκέφθηκαν γνωστοί κεκοιμημενοι, οί όποιοι τού έδωσαν τά ονόματα τους, γιά νά προσευχηθεί.
Ενας άπό αυτούς κάθισε δίπλα του στό κρεβάτι καί ήταν τόσο παγωμένος, πού μετά έκανε 5 ώρες νά συνέλθει άπό τό ψύχος.
«Ήταν, λές καί τόν είχαν βάλει στην κατάψυξη…»
Σε εποχές που ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι στρέφονται προς τα γήινα και αγνοούν και περιφρονούν και αμφισβητούν την ουράνια πολιτεία, σε εποχές που λησμονούν και ειρωνεύονται τον Δημιουργό, Εκείνος δεν παύει να δείχνει δια του υιού Του και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό και των Αγίων του, την αγάπη Του.
Ένας συγγενής μου, μου διηγήθηκε το έξης περιστατικό: Ένας φίλος του γιατρός, όταν ήταν μικρός, όπως όλα τα παιδάκια, πού γελάνε και μετακινούνται άσκοπα μέσα στον Ναό, χωρίς να καταλαβαίνουν, έτσι κι αυτός, μαζί με ένα ξαδελφάκι του γελούσε και πείραζε τα άλλα παιδάκια, πότε έτρεχε από δω και πότε έτρεχε από κει.
Φρίκη, τρόμος και πανικός κυριεύουν τα δαιμόνια, όταν βρεθούν μπροστά στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, τη θεία Κοινωνία.
Γι’ αυτό πάντοτε οι δαιμονισμένοι σπαράζουν και χτυπιούνται ελεεινά, όταν πλησιάσουν στα τίμια Δώρα, πράγμα που δε συμβαίνει πριν από τον καθαγιασμό και τη μεταβολή τους. Είναι και τούτο μια συνεχής και περίτρανη απόδειξη, ότι η θεία Κοινωνία είναι πράγματι Σώμα και Αίμα Χριστού.
