Η καρδιά της Ελλάδας χτυπάει στις ερήμους των Αγίων Τόπων. Ελληνορθόδοξοι μοναχοί αφιέρωσαν την ζωή τους στα προσκυνήματα για τα οποία πολεμούν καθημερινά με αλλόθρησκους και με τους πειρασμούς.
Αποστολή /φωτογραφίες Μαρία Γιαχνάκη
Ο Γέροντας Χρυσόστομος είναι απο μικρό παιδί στην έρημο της Ιουδαίας και με κίνδυνο της ζωής του φυλάει το μοναστήρι του το οποίο θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα στην αγία γη.
Όταν εφτασε εκεί το μόνο που βρήκε ήταν χαλάσματα και ερείπια, απομεινάρια του πολέμου και των επιδρομών.
Για να το αναστηλώσει και να το κάνει σήμερα μία όαση όπως έγινε πέρασε πολλά και πάλεψε σκληρά.
Πολλές φορές έφαγε ξύλο από τους στρατιώτες διότι πίστευαν ότι στο μοναστήρι του κρυβόταν αντάρτες.
Ο πατέρας των φτωχών όπως τον αποκαλούν σήμερα , θρέφει και συντηρεί φτωχές οικογένειες από την Ιεριχώ ενώ πολλοί από την Ελλάδα και την Κύπρο τον επισκέπτονται για να τον ενισχύσουν στο έργο του.
Ο γέροντας Χρυσόστομος όμως βοηθάει και τα υπόλοιπα μοναστήρια που βρίσκονται στους αγίους τόπους ενώ φιλοξενεί και εκατοντάδες κόσμου που καταφθάνουν εκεί.
Το μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου βρίσκεται στην έρημο του Ιορδάνη. Είναι κοντά στην Ιεριχώ, που κατοικείται σήμερα κυρίως από Αράδες Παλαιστίνιους. Σε μικρή απόσταση βρίσκεται μισογκρεμισμένο το μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου. Εκεί κοντά είναι το ακριβές σημείο του ποταμού Ιορδάνη, όπου βαφτίστηκε ο Χριστός. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω από το μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου, είναι η Νεκρά Θάλασσα, στο μέρος που βρίσκονταν οι αρχαίες πόλεις Σόδομα και Γόμορρα.
Το μοναστήρι βρίσκεται τετρακόσια περίπου μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Μεσογείου Θάλασσας. Γι’ αυτό εδώ η ζέστη είναι αφόρητη το καλοκαίρι και οι βροχές το χειμώνα ελάχιστες. Το μοναστήρι υψώνεται μεγαλόπρεπο. Είναι σήμερα μια όαση, που διακόπτει το μονότονο και άχαρο τοπίο της απέραντης ερήμου. Ο προσκυνητής ξεκουράζεται στους φιλόξενους χώρους του, ξεχνά την άμμο και τις πέτρες της ερήμου και φέρνει στο νου του τα ένδοξα χρόνια του μοναχισμού, του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.
Λίγο πιο κάτω από το μοναστήρι, πάνω σε αμμόλοφους, υπάρχουν μερικές σπηλιές.Σε μια απ’ αυτές λέγεται ότι έζησε η οσία Μαρία η Αιγύπτια ή η Αγία Φωτεινή.
Το μοναστήρι περιτριγυρίζεται από πανύψηλα τείχη και μεγάλη σιδερένια πόρτα. Μπαίνοντας στο μοναστήρι, στα αριστερά, βρίσκεται μικρή εκκλησία αφιερωμένη στη φυγή στην Αίγυπτο. Είναι η σπηλιά όπου, κατά την παράδοση, φιλοξενήθηκε η Παναγία με το Χριστό βρέφος και τον Άγιο Ιωσήφ, όταν έφευγαν στην Αίγυπτο.
Η παράδοση λέει ότι η άγια οικογένεια έμεινε σ’ αυτή τη σπηλιά μια νύχτα. Εδώ είχε το λημέρι του ένας αρχιληστής. Αυτός είπε στους άλλους ληστές να μην πειράξουν αυτή την οικογένεια, διαφορετικά θα είχαν να κάνουν μαζί του. Τη νύχτα η Παναγία έλουσε το Χριστό. Το νερό που έμεινε, που ήταν πεντακάθαρο, το πήρε η γυναίκα του ληστή και έλουσε το άρρωστο παιδί της. Αμέσως το παιδί έγινε καλά. Λέγεται ότι αυτό το αγόρι ήταν ο ληστής που σταυρώθηκε στα δεξιά του Χριστού και πήγε στον Παράδεισο…
Ο χώρος γύρω από το μοναστήρι είναι μια όαση. Χάρη στις άοκνες προσπάθειες του ηγουμένου και τη βοήθεια των πιστών, η μονότονη και κατάξερη έρημος παραχωρεί τη θέση της στο πράσινο. Έτσι εδώ ξεκουράζεται και η ψυχή και το σώμα του ανθρώπου. Πριν δεκαπέντε χρόνια περίπου, έξω από το μοναστήρι υπήρχαν μόνο λίγες φοινικιές. Σήμερα όλος ο χώρος σφύζει από ζωή και ξεκουράζει τον κουρασμένο επισκέπτη.