Η «δεξιά» και η «αριστερά» δεν έχουν να κάνουν μόνο με την θέση των κομμάτων στο Κοινοβούλιο. Χρησιμοποιήθηκαν για να ορίσουν δύο κατηγορίες πειρασμών στην πνευματική ζωή.
Μάλιστα, ο «δεξιός» πειρασμός, ως πιο αδιόρατος, θεωρήθηκε και ο πιο επικίνδυνος!
Πότε ένας πειρασμός έρχεται «εκ δεξιών» και πότε «εξ αριστερών»; Ας δώσουμε ένα παράδειγμα. Όταν ο πονηρός σου υποβάλλει τη σκέψη να εξαπατήσεις τον συνεργάτη σου για το ατομικό σου όφελος, αυτό είναι ένας «εξ αριστερών» πειρασμός. Γνωρίζεις από που προέρχεται, και είτε τον δέχεσαι, είτε τον απορρίπτεις. Εάν, όμως, το πονηρό πνεύμα σου ψιθυρίσει ότι, τώρα αδελφέ μου είμαστε σε κρίση, ο συνεργάτης σου δεν έχει οικογένεια, άρα εσύ δικαιολογείσαι να τον εξαπατήσεις, χάριν των παιδιών σου, τότε αυτός είναι ένας «εκ δεξιών» πειρασμός, παρουσιάζεται δηλαδή με το ένδυμα του αγαθού σκοπού, η έστω και ως αναγκαίο κακό. Κατασκευάζει προφάσεις εν αμαρτίαις.
Ο εκ δεξιών πειρασμός μπορεί να είναι ακόμη πιο …άγιος! Εμφανίζεται ως άγγελος φωτός, με ευλαβικές σκέψεις και χωρία από την Αγία Γραφή. Παρουσιάζει στον νου ένα ψέμα με προσωπείο αληθείας. Προβάλλει μια αρετή, που όμως είναι κακία μασκαρεμένη. Έτσι, μπορεί να προσάγει στην ψυχή την εμπάθεια με το ένδυμα της υπεράσπισης της πίστεως. Και νομίζει τότε ο εγωιστής και μισαλλόδοξος πως είναι ο ζηλωτής του Θεού. Άλλοτε μπορεί να καλλιεργεί τη χαλαρότητα και αδιαφορία με το ένδυμα του μέτρου και της πραότητας. Και ο αδιάφορος και νωθρός παρουσιάζεται ως ειρηνικός και πράος. Άλλοτε μπορεί να καλύπτει τη σκληρότητα με το ένδυμα της ακρίβειας η της ειλικρίνειας. Και ο ανελεήμων προβάλλει ως ακέραιος και ακριβολόγος. Κι άλλοτε παίρνει άλλες μορφές, για να κρύψει την αληθινή του μορφή, να μπει σαν κλέφτης και να συλήσει την καρδιά.
Οι πατέρες της ερήμου γνωρίζουν τις μεθόδους του διαβόλου, γι’ αυτό και μας προειδοποιούν για έναν ακόμη λεπτότατο εκ δεξιών πειρασμό. Όταν ο νους φθάσει στο σημείο να προσεύχεται με θερμότητα, όταν ο άνθρωπος αισθάνεται ήσυχος και οχυρωμένος, τότε οι δαίμονες, που επιδιώκουν να αποπροσανατολίσουν, έρχονται από τα δεξιά, δεν δηλώνουν ποιοί είναι, αλλά σχηματίζουν την δόξα του Θεού και άλλων αγαπητών πραγμάτων. Τότε νομίζει ο νους ότι πέτυχε το σκοπό της προσευχής. Έτσι ο πονηρός σπείρει στον εγκέφαλο τους σπόρους της κενοδοξίας και της υπερηφανίας.
Πολύ συχνά το πονηρό πνεύμα χρησιμοποιεί αλήθειες.
Αληθεύει στα μικρά, προκειμένου να μας εξαπατήσει στα μεγάλα. Έτσι, ακόμη και ένας μάγος μπορεί να φανερώνει τα κρυμμένα η να «προφητεύει», και υποστηρίζει ότι αντλεί δύναμη από τον Χριστό, όμως είναι μπερδεμένος με το κακό, και προφητεύει αυτά που σχεδιάζει ο ίδιος ο πονηρός. Τούτο είναι ιδιαίτερα επίκαιρο στην εποχή μας, διότι η δυσειδαιμονία πιάνει ρίζες στις υλιστικές κοινωνίες, και σήμερα εισχωρεί ανεπαίσθητα στη ζωή ακόμη και Χριστιανών. Και ο άγιος και ο μάγος μπορούν να γνωρίζουν το όνομά μας η το πρόβλημα που μας απασχολεί. Κριτήριο της αγιότητας, όμως, είναι η ταπείνωση και η αγάπη που αναδίδει ο άνθρωπος ως φυσικό, ευώδες θυμίαμα.
Πως αναγνωρίζουμε τον εκ δεξιών πειρασμό; Πρώτον, ισχύει μια γενική αρχή: Αν ένα γεγονός δεν είναι από τον Θεό, ο διάβολος φέρει λογισμούς υπερήφανους. Δεύτερον, πρέπει να εμπεδώσουμε ότι πολύ συχνά αυτό που μας φαίνεται απόλυτα σωστό και αληθινό και δίκαιο είναι απλά αντανάκλαση του προσωπικού μας θελήματος.