Ο χριστιανισμός εκπολιτίζει, αλλά ο πολιτισμός δεν εκχριστιανίζει. Θεωρούμε κατόρθωμα, ότι φθάσαμε σε μηχανές που «σκέπτονται» και ενεργούν σαν «άνθρωποι».
Ο κίνδυνος όμως είναι, να καταντήσουν οι άνθρωποι, να σκέπτωνται και να αισθάνωνται σαν μηχανές. Ή, μήπως ήδη έχουμε καταντήσει έτσι; Διερωτώμεθα…
Την εποχή μας κατακλύζουν οι »κομπιούτερς – μνήμες». Ο σύγχρονος όμως άνθρωπος, ο άνθρωπος χωρίς Χριστό, πάσχει κυρίως από »κομπιούτερ – λήθης». Δηλαδή, θέλει και προσπαθεί να ξεχάση τους φόβους του, τις ανασφάλειές του και τις εν γένει ενοχές του και όχι να αποβάλλη τα πάθη του και όλες τις συνέπειες από αυτά. Ενώ, όταν και εάν ζούμε κατά Θεόν, θέλουμε, όχι να ξεχάσουμε τα πάθη μας, αλλά να τα θεραπεύσουμε.
Ταλαίπωρε άνθρωπε, ψάξε μέσα σου, ψάξε για σένα. Από σένα πηγάζουν όλα, από τα πάθη σου, από τον εγωισμό σου, από τις ζήλειες σου, από τις κακίες, τα κόμπλεξ σου και τόσα άλλα. Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Μη στάζης δηλητήριο, δεν προξενείς τίποτε στους άλλους. Εσύ μόνος σου αυτοδηλητηριάζεσαι και αυτοτιμωρείσαι.
Είπε Γέρων: «Υπάρχουν λάθη, που τα δικαιολογώ και πάθη που τα συγχωρώ, είναι τα δικά μου». Εγωισμός, υπερηφάνεια, πλεονεξία, φιλαυτία, αυταρέσκεια κ.λ.π.
Υπάρχουν άνθρωποι, που αντί να αγωνίζωνται πως θα ζήσουν κατά Θεόν, απεραντολογούν σε σχολαστικές συζητήσεις περί Θεού και Αγίων. Αν τύχη και δούν δύο πόρτες, που στη μία είναι γραμμένο »παράδεισος» και στην άλλη »Διάλεξις περί Παραδείσου» θα προτιμήσουν να μπούν στην δεύτερη πόρτα….
Με τις ατέρμονες δογματικές συζητήσεις, εκζητήσεις και εκκλησιολογικές φιλονεικίες επιχειρούμε να μπούμε στα οικογενειακά του Θεού. Και το μόνο που καταφέρομε είναι να μένωμε, δυστυχώς, έξω από την οικογένεια του Θεού.
Έλεγε ο μακαριστός Γέροντας Παίσιος ο Αγιορείτης: «Όλοι είμαστε, αναμφισβήτητα, παιδιά του Θεού, αλλά πόσοι από μας βρίσκονται στο σπίτι του Πατέρα τους»;
Αρχιμ. Αρσένιος Κατερέλος
Πηγή: Ιερα Μονή Παντοκράτορος