Ο πατέρας Ανδρέας Αγαθοκλέους αναλύει τον πόνο του θανάτου αλλά και την στάση που πρέπει να έχει ο χριστιανός απέναντί του.
Γράφει λοιπόν ο πατέρας Ανδρέας: «Ο θάνατος δεν συνηθίζεται. Όσο επαναλαμβάνεται τόσο πονεί. Το ίδιο όπως την πρώτη φορά. Γιατί είναι θάνατος! Πώς να τον συνηθίσεις ως κάτι το φυσιολογικό; Αφού δεν είναι!
Ο Θεός δεν μας έπλασε για χωρισμό. Εκείνος είναι κοινωνία, σχέση, ενότητα. Κάθε που ζούμε όπως Εκείνον, «τον Τριαδικόν Θεόν των Πατέρων ημών», η ζωή μας έχει φως. Όταν ο χωρισμός έλθει, το σκότος γεμίζει την ύπαρξη.
Για ν’ αντέξεις μένεις στη σιωπή. Τι να πεις μπροστά στο μεγάλο πόνο; Το μόνο που μπορείς να ψελλίσεις, για ν’ ακούσει η καρδιά, ώστε ν’ αντέξει, είναι: «υπομονή, υπομονή, υπομονή».
Θ’ ανατείλει νέα μέρα! Κι αυτό θα περάσει!
Έτσι φάνηκε σε προηγούμενους θανάτους. Γιατί όχι τώρα;
Η εμπιστοσύνη στην αγάπη του Εσταυρωμένου και θανόντος Κυρίου, είναι καταφύγιο πραγματικό και δυνατό. Κι Εκείνος βίωσε την εγκατάλειψη, το χωρισμό, το «περίλυπος εστί η ψυχή μου έως θανάτου».
Δεν είναι ο πόνος του σώματος πιο δυνατός απ’ αυτόν της ψυχής.
Δεν είναι ο βιολογικός θάνατος πιο οδυνηρός από τον ψυχικό.
Η Γεθσημανή προετοίμασε το Γολγοθά.
Ο Γολγοθάς οδήγησε στον τάφο.
«Εκ του τάφου ανέτειλε η Ζωή».