του Νίκου Παπακωνσταντόπουλου
Δίβρης (Λαμπείας), καθώς και στο ναό του κοιμητηρίου των Αγίων Αναργύρων στο Αντρώνι Ηλείας. Να τονιστεί δε ότι η αγιογράφηση των ιστορικών Μονών Αγίας Τριάδος Λειβαρτζίου και της Θεοτόκου της Δίβρης, έγινε από τον ίδιο αγιογράφο, τον Αντώνιο, από τα Νεζερά Καλαβρύτων, που αργότερα χειροτονήθηκε ιερέας. Ενδεχομένως δε, να έχει αγιογραφήσει ό ίδιος και το ναό των Αγίων Αναργύρων στο Αντρώνι. Τέτοιου είδους απεικονίσεις του Αγίου υπάρχουν ακόμα και στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου στην Λίνδο της Ρόδου, στην Καπαδοκία, στην Μ. Ασία, στο Ναό του Αγίου Γερμανού των Πρεσπών, στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Γραμμένου στην Ήπειρο. Φορητές εικόνες φυλάσσονται στο Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών του και στο Εκκλησιαστικό Μουσείο Σερρών.
Σύμφωνα με την παράδοση ο Άγιος Χριστοφόρος έζησε τα πρώτα χριστιανικά χρόνια και μαρτύρησε επί του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Δεκίου, γύρω στο 250 μ. Χ. Είχε Λατινική καταγωγή, από τη φυλή των Μαρμαριτών της Βόρειας Αφρικής, τα μέλη της οποίας είχαν δύσμορφο πρόσωπο, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να επηρεάσει και την βυζαντινή εικονογραφία. Το δε αρχικό του όνομα ήταν Ρέπρεβος ή Ρέπροβος, που σημαίνει δύσμορφος, επάρατος. Στη διάρκεια ενός πολέμου συνελήφθη αιχμάλωτος και μαζί με άλλους 200 στρατιώτες μεταφέρθηκε στην Αντιόχεια, όπου βαπτίστηκε Χριστιανός και έλαβε το όνομα Χριστόφορος. Θανατώθηκε δι’ αποκεφαλισμού και αφορμή για το μαρτύριό του ήταν η άρνησή του να θυσιάσει στα είδωλα.
Σύμφωνα με έρευνες ειδικών, φαίνεται να έχουν υπεισέλθει εδώ και στοιχεία από τη μυθολογία και τις δοξασίες των λαών της εγγύς και της άπω Ανατολής και κυρίως της Αιγύπτου. Έτσι λοιπόν κάποιοι έχουν επιχειρήσει να συσχετίσουν τον Άγιο Χριστόφορο με τον Αιγύπτιο Θεό Ανούβη ο οποίος είχε κεφάλι σκύλου και μετέφερε στον ώμο του τον Ώρον, πάνω από τον Νείλο ποταμό. Ας θυμηθούμε εδώ και την Εκάτη από την Ελληνική μυθολογία, η οποία είχε κι αυτή κεφάλι σκύλου, όπως επίσης και τον Κέρβερο.