Με την εναθρώπισή Του έχουμε πλέον και την υποχρέωση να πετάξουμε τα ενδύματα τα ταυτισμένα με την αμαρτία και να λάβουμε νέα, τα ποτισμένα με την αγιότητας. Είναι διαδικασία δύσκολη και επίπονη, εφικτή πάντως. Μας αρέσει η αμαρτία, περνάμε καλά μαζί της. Δεν υπολογίζουμε τον Θεό και τον Νόμο Του. Η παραβίασή του συνιστά διάρρηξη των σχέσεων μαζί Του και επιλογή του αμαρτωλού βίου.
Ο Κύριος σ΄ όλη της επίγεια πορεία Του ποτέ δεν καταδίκασε τους αμαρτωλούς, αν και στηλίτευσε την αμαρτία. Δεν έκρινε, αλλά συγχώρεσε. Επειδή ήθελε να σώσει τον άνθρωπο τον προειδοποίησε ποικιλότροπα για τους γκρεμούς που οδηγούν στην απώλεια και τον αφανισμό. Η καλοπέραση επί της γης δεν είναι και πρόγευση αντίστοιχης μετά τον βιολογικό μας θάνατο. Θα μας έχει προλάβει η πνευματική νέκρωση και ο αφανισμό, θα είναι το επακόλουθο της αμαρτίας μας.
Η Εκκλησία στη διδαχή Της δεν καυτηριάζει πρόσωπα, αλλά καταστάσεις τρομοκρατεί, αλλά συνετίζει. Δεν επιθυμεί να δημιουργεί ενοχικούς με το παραμικρό ανθρώπους, αλλά ούτε και επιπόλαιους στις επιλογές τους, στα έργα τους και στα λόγια τους. Η συνειδητή αποδοχή της αμαρτίας παραπέμπει στην πώρωση και καταλήγει στο πάθος και η απαλλαγή γίνεται πολύ δύσκολη. Χρειάζεται αγώνας ολομέτωπος με την αμαρτία, αφού περάσει από τα δάκρυα της ειλικρινούς μετάνοιας. Οι ρύποι που δημιουργούνται από την αμαρτία φεύγουν με τα απορρυπαντικά μέσα, την εξομολόγηση πρώτα και τη συμμετοχή στην Θεία Ευχαριστία ως στόχο. Όταν το συνειδητοποιήσουμε έγκαιρα, τότε και θα προλάβουμε τη σήψη, αν όχι θα εκτιθέμεθα διαρκώς ως χριστιανοί και ως άνθρωποι, ας το προσέξουμε.
Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Χρυσόπουλος