Η Λατρεία του Θεού για τον Αγιορείτη μοναχό δεν είναι κάτι περιθωριακό ή επί μέρους, αλλά κατέχει την κεντρική θέσι στη ζωή του. Στην Θεία Λατρεία λατρεύει = υπηρετεί, προσφέρεται στον Θεό. Εκφράζει και αυξάνει την αγάπη του πρός τον Θεό. Πραγματοποιεί τον μυστικό γάμο με τον Νυμφίο Χριστό, για τον οποίον άλλως τε και εξήλθε του κόσμου.
Στήν Θεία Λατρεία (μέ κέντρο την Θ. Ευχαριστία) όχι μόνο προσφέρεται στον Θεό, αλλά και αποκτά, οικειούται τον Θεό [η ρίζα -λα- (λατρεία) σημαίνει κτήσι].
Στήν Θεία Λατρεία αποκτά το ορθόδοξο ήθος, το ήθος του Χριστού, ήθος θυσιαστικό και αγαπητικό, ώστε να μη ζή για τον εαυτό του (ανθρωποκεντρικά), αλλά για τον Θεό (θεανθρωποκεντρικά) και τον αδελφό του, και όλη του η ζωή να γίνεται θυσία και προσφορά.
Στήν Θεία Λατρεία βλέπει τον Χριστό γεννώμενον εν Βηθλεέμ, διδάσκοντα, θαυματουργούντα, πάσχοντα, αναστάντα, αναληφθέντα, πέμποντα τον Παράκλητο, και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει ότι στον ορθόδοξο Ναό υπάρχουν όλα τα πανάγια προσκυνήματα της Αγίας Γής και ότι ο Ναός είναι επίγειος ουρανός.
Στήν Θεία Λατρεία διδάσκεται και βιώνει το ορθόδοξο δόγμα, όπως και το ορθόδοξο ήθος. Είναι γνωστό ότι η υμνολογία της ορθοδόξου Εκκλησίας μας δεν είναι συναισθηματική ούτε ηθικιστική. Είναι δογματική. Λατρεία, δόγμα και ήθος περιχωρούνται και συνδέονται οργανικά μεταξύ των. Άς θυμηθούμε τον λόγο του Μ. Βασιλείου: «δεί γάρ ημάς βαπτίζεσθαι μέν ως παρελάβομεν, πιστεύειν δε ως βαπτιζόμεθα, δοξάζειν δε ως πεπιστεύκαμεν».