(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Αββάς Ισαάκ ο Σύρος: Λόγος ΚΕ’, Σημάδια και ενέργειες της αγάπης του Θεού
Η αγάπη είναι θερμή εκ φύσεως, και όταν πέσει χωρίς μέτρο πάνω σε κάποιον, κάνει εκστατική εκείνη την ψυχή· γι’ αυτό, δεν μπορεί η καρδία που την αισθάνθηκε να τη χωρέσει και να την υπομείνει, αλλά παρατηρείται μέσα της ασυνήθιστη αλλαγή, ανάλογα με το μέτρο της ποιότητας της αγάπης που έπεσε πάνω της.
Κι αυτά είναι σημάδια της είναι τα αισθητά: το πρόσωπο του ανθρώπου γίνεται κόκκινο, χαρούμενο, και το σώμα του θερμαίνεται· φεύγει απ’ αυτόν η ντροπή, και γίνεται εκστατικός· και φεύγει επίσης απ’ αυτόν η δύναμη που κρατά τον νου συγκεντρωμένο, και μοιάζει σαν τρελός· θεωρεί χαρά τον φοβερό θάνατο, και δε διακόπτεται η θεωρία τον απ’ τον συλλογισμό της κατανόησης των ουράνιων πραγμάτων· και μιλά σαν να είναι παρών, ενώ είναι απών, χωρίς κανείς να τον βλέπει· η γνώση και η όρασή του γίνονται φυσικές, και δεν αισθάνεται με τις αισθήσεις την κίνηση· και ενώ αγαπά τα πράγματά του, μοιάζει να φλυαρεί με κάποιον άλλο.
Μ’ αυτό το πάθος μέθυσαν οι μάρτυρες, και μ’ αυτό το πάθος οι Απόστολοι διέσχισαν όλο τον κόσμο ονειδιζόμενοι, και μόχθησαν οι άγιοι και ονειδίστηκαν και περιπλανήθηκαν στις ερημιές· όντας τακτικοί μέσα αταξία· όντας σοφοί, κι ας νομίστηκανη ανόητοι.
Σ’ αυτή την ανοησία να μας αξιώσει ο Θεός να φτάσουμε.
Προτού εισέλθεις στην πόλη της ταπείνωσης, αν δεις ότι αναπαύτηκες από την ενόχληση των παθών, μην εμπιστευτείς τον εαυτό σου· κάποια ενεδρα σού έχει στήσει ο εχθρός.
Και να περιμένεις, μετα την ανάπαυση, πολλή ενόχληση και ταραχή· και όταν περάσεις τα καταλύματα των αρετών, δε θα συναντήσεις ανάπαύση απ’ τον μόχθο ούτε χαλάρωση των επιβουλών, μέχρι να φτάσεις κατάλυμα της ταπείνωσης.
Από το βιβλίο Ισαάκ του Σύρου, «Λόγοι ασκητικοί», των εκδόσεων Εν πλω.