Αγιος Γεώργιος: Η Παράκληση στον Άγιο που φέρνει τρόπαια

Ο Ι­ε­ρεύς·
Ευ­λο­γη­τός ο Θε­ός η­μών, πάν­το­τε, νυν, και α­ει, και εις τους αι­ώνας των αι­ώ­νων.
Ο Α­να­γνω­στης· Α­μήν.

Ψαλ­μος ΡΜΒ΄ (142)
Κυ­ρι­ε, ει­σα­κου­σoν της προ­σευ­χης μου, ε­νω­τι­σαι την δε­η­σιν μου εν τη α­λη­θεί­α σου, ει­σα­κου­σον μου εν τη δι­και­ο­συ­νη σου. Και μη ει­σελ­θης εις κρι­σιν με­τα του δού­λου σου, ο­τι ου δι­και­ω­θη­σε­ται ε­νω­πιόν σου πας ζων. Ο­τι κα­τε­δι­ω­ξεν ο ε­χθρός την ψυ­χην μου· ε­τα­πεί­νω­σεν εις γην την ζω­ην μου. Ε­κα­θι­σε με εν σκο­τει­νοίς ως νε­κρούς αι­ω­νος, και η­κη­δι­α­σεν επ΄ ε­με το πνεύ­μα μου, εν ε­μοί ε­τα­ρα­χθη η καρ­δι­α μου. Ε­μνη­σθην η­με­ρων αρ­χαί­ων, ε­με­λε­τη­σα εν πα­σι τοις ερ­γοις σου, εν ποι­η­μα­σι των χει­ρων σου ε­με­λε­των. Δι­ε­πε­τα­σα προς σε τας χεί­ρας μου· η ψυ­χη μου ως γη α­νυ­δρος σοι. Τα­χυ ει­σα­κου­σον μου, Κυ­ρι­ε, ε­ξε­λι­πε το πνεύ­μα μου. Μη α­πο­στρε­ψης το προ­σω­πον σου απ΄ ε­μου, και ο­μοι­ω­θη­σο­μαι τοις κα­τα­βαί­νου­σιν εις λακ­κον. Α­κου­στον ποί­η­σον μοι το πρω­ϊ το ε­λε­ος σου, ο­τι ε­πι σοι ηλ­πι­σα. Γνω­ρι­σον μοι, Κυ­ρι­ε, ο­δον εν η πο­ρεύ­σο­μαι, ο­τι προς σε η­ρα την ψυ­χην μου. Ε­ξε­λού με εκ των ε­χθρών μου· Κυ­ρι­ε, προς σε κα­τε­φυ­γον· δι­δα­ξον με του ποι­είν το θε­λη­μα σου, ο­τι συ ει ο Θε­ος μου. Το Πνεύ­μα σου το α­γα­θον ο­δη­γη­σει με εν γη ευ­θεί­α· ε­νε­κεν του ο­νο­μα­τος σου, Κυ­ρι­ε, ζη­σεις με. Εν τη δι­και­ο­συ­νη σου ε­ξα­ξεις εκ θλι­ψε­ως την ψυ­χην μου, και εν τω ε­λε­ει σου ε­ξο­λο­θρεύ­σεις τους ε­χθρούς μου. Και α­πο­λείς παν­τας τους θλι­βον­τας την ψυ­χην μου, ο­τι ε­γω δού­λος σου ει­μι.

Και ευ­θυς το Θε­ος Κυ­ριος, με­τα των στι­χων αυ­του εξ ε­κα­τε­ρων των χο­ρων.
Θε­ος Κυ­ριος, και ε­πε­φα­νεν η­μιν, ευ­λο­γη­με­νος ο ερ­χο­με­νος εν ο­νο­μα­τι Κυ­ρι­ου.
Στιχ. α΄. Ε­ξο­μο­λο­γεί­σθε τω Κυ­ρι­ω, και ε­πι­κα­λεί­σθε το ο­νο­μα το α­γιον αυ­του.
Θε­ος Κυ­ριος, και ε­πε­φα­νεν η­μιν, ευ­λο­γη­με­νος ο ερ­χο­με­νος εν ο­νο­μα­τι Κυ­ρι­ου.
Στιχ. β΄. Παν­τα τα ε­θνη ε­κυ­κλω­σαν με, και τω ο­νο­μα­τι Κυ­ρι­ου η­μυ­να­μην αυ­τους.
Θε­ος Κυ­ριος, και ε­πε­φα­νεν η­μιν, ευ­λο­γη­με­νος ο ερ­χο­με­νος εν ο­νο­μα­τι Κυ­ρι­ου.
Στιχ. γ΄. Πα­ρα Κυ­ρι­ου ε­γε­νε­το αυ­τη, και ε­στι θαυ­μα­στη εν ο­φθαλ­μοίς η­μων.
Θε­ος Κυ­ριος, και ε­πε­φα­νεν η­μιν, ευ­λο­γη­με­νος ο ερ­χο­με­νος εν ο­νο­μα­τι Κυ­ρι­ου.

Ει­τα τα πα­ρον­τα τρο­πα­ρια. Η­χος δ΄. Ο υ­ψω­θείς εν τω Σταυ­ρω.
Τον γενναιότατον Χριστού στρατιώτην, και Αθλητήν παναληθή του Σωτήρος, και Ιατρόν πανάριστον των νόσων εν ωδαίς, άπαντες τιμήσωμεν προς αυτόν εκβοώντες. Λύτρωσαι πρεσβείαις σου της παρούσης ανάγκης, της αφορήτου ίνα σε αεί, ως ευεργέτην υμνώμεν Γεώργιε.
Δόξα Πατρί… Και νυν… Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι· ειμή γαρ συ προίστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο, εκ τοσούτων κινδύνων; τις δε διεφύλαξεν, έως νυν ελευθέρους; ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σού· σούς γαρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.

Ψαλμός Ν΄ (50)
Ε­λε­η­σον με, ο Θε­ος, κα­τα το με­γα ε­λε­ος σου, και κα­τα το πλη­θος των οι­κτιρ­μων σου ε­ξα­λει­ψον το α­νο­μη­μα μου. Ε­πι πλεί­ον πλυ­νον με α­πο της α­νο­μι­ας μου, και α­πο της α­μαρ­τι­ας μου κα­θα­ρι­σον με. Ο­τι την α­νο­μι­αν μου ε­γω γι­νω­σκω, και η α­μαρ­τι­α μου ε­νω­πιόν μου ε­στι διά παν­τος. Σοι μο­νω η­μαρ­τον και το πο­νη­ρον ε­νω­πιόν σου ε­ποί­η­σα· ο­πως αν δι­και­ω­θης εν τοις λο­γοις σου και νι­κη­σης εν τω κρι­νε­σθαί σε. Ι­δού γαρ εν α­νο­μι­αις συ­νε­λη­φθην, και εν α­μαρ­τι­αις ε­κισ­ση­σε με η μη­τηρ μου. Ι­δού γαρ α­λη­θειαν η­γα­πη­σας· τα α­δη­λα και τα κρυ­φια της σο­φι­ας σου ε­δη­λω­σας μοι. Ραν­τι­εις με υσ­σω­πω και κα­θα­ρι­σθη­σο­μαι· πλυ­νείς με και υ­περ χι­ο­να λευ­καν­θη­σο­μαι. Α­κου­τι­εις μοι α­γαλ­λι­α­σιν και ευ­φρο­συ­νην· α­γαλ­λι­α­σον­ται ο­στε­α τε­τα­πει­νω­με­να. Α­πο­στρε­ψον το προ­σω­πον σου α­πο των α­μαρ­τι­ων μου και πα­σας τας α­νο­μι­ας μου ε­ξα­λει­ψον. Καρ­δι­αν κα­θα­ραν κτι­σον εν ε­μοί ο Θε­ος, και πνεύ­μα ευ­θες εγ­και­νι­σον εν τοις εγ­κα­τοις μου. Μη α­πορ­ρι­ψης με α­πο του προ­σω­που σου, και το πνεύ­μα σου το α­γιον μη αν­τα­νε­λης απ΄ ε­μου. Α­πο­δος μοι την α­γαλ­λι­α­σιν του σω­τη­ρι­ου σου, και πνεύ­μα­τι η­γε­μο­νι­κω στη­ρι­ξον με. Δι­δα­ξω α­νο­μους τας ο­δούς σου, και α­σε­βείς ε­πι σε ε­πι­στρε­ψου­σι. Ρυ­σαι με εξ αι­μα­των ο Θε­ος, ο Θε­ος της σω­τη­ρι­ας μου· α­γαλ­λι­α­σε­ται η γλωσ­σα μου την δι­και­ο­συ­νην σου. Κυ­ρι­ε, τα χεί­λη μου α­νοί­ξεις, και το στο­μα μου α­ναγ­γε­λεί την αι­νε­σιν σου. Ο­τι, ει η­θε­λη­σας θυ­σι­αν, ε­δω­κα αν· ο­λο­καυ­τω­μα­τα ουκ ευ­δο­κη­σεις. Θυ­σι­α τω Θε­ω, πνεύ­μα συν­τε­τριμ­με­νον, καρ­δι­αν συν­τε­τριμ­με­νην και τε­τα­πει­νω­με­νην ο Θε­ος ουκ ε­ξου­δε­νω­σει. Α­γα­θυ­νον, Κυ­ρι­ε, εν τη ευ­δο­κι­α σου την Σι­ων και οι­κο­δο­μη­θη­τω τα τεί­χη Ι­ε­ρου­σα­λημ. Το­τε ευ­δο­κη­σεις θυ­σι­αν δι­και­ο­συ­νης, α­να­φο­ρα και ο­λο­καυ­τω­μα­τα. Το­τε α­νοί­σου­σιν ε­πι το θυ­σι­α­στη­ριόν σου μο­σχους.
Και αρχόμεθα του Κανόνος

Ήχος πλ. δ΄. Ωδή α΄. Ο Ειρμός.
«Υ­γραν δι­ο­δεύ­σας ω­σεί ξη­ραν, και την Αι­γυ­πτι­αν μο­χθη­ρι­αν δι­α­φυ­γων, ο Ισ­ρα­η­λι­της α­νε­βο­α· Τω Λυ­τρω­τη και Θε­ω η­μων α­σω­μεν».
Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Γεώργιε Μάκαρ αγωνισθείς, τον θείον αγώνα, ηξιώθης επιτυχείν, της επουρανίου ευφροσύνης, υπέρ σων δούλων πρεσβεύων προς Κύριον.
Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Ενίκησας δόγμα τυραννικόν, ενθέοις αγώσιν, αλλά δέομαι, Αθλητά, ταίς σαίς μεσιτείαις οίκτειρόν με, υπό των νόσων νικώμενον πάντοτε.
Δόξα Πατρί…
Ναός χρηματίσας του παντουργού, τους τη ση εικόνι, προσπελάζοντας ευλαβώς, Γεώργιε Μάκαρ ταίς ευχαίς σου, κατοικητήρια δείξον του Πνεύματος.
Και νυν… Θεοτοκίον.
Συ ει, Παρθένε άσπιλε της εμής, ψυχής ταλαιπώρου, η ισχύς τε και η ελπίς. Της δ` εσκοτισμένης μου καρδίας, συ ει το φως το ανέσπερον, Πάναγνε.
Ω­δη γ΄. Ο Ειρ­μος.
«Ου­ρα­νι­ας α­ψι­δος, ο­ρο­φουρ­γε Κυ­ρι­ε, και της Εκ­κλη­σι­ας δο­μη­τορ, συ με στε­ρε­ω­σον, εν τη α­γα­πη τη ση, των ε­φε­των η α­κρο­της, των πι­στων το στη­ριγ­μα, μο­νε φι­λαν­θρω­πε».
Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Εν οι­κω κα­θεύ­δον­τας, και ο­δω βα­δι­ζον­τας, συ με­γα­λο­μαρ­τυς Κυ­ρι­ου, νυν πε­ρι­φρού­ρη­σον, κα­θο­δη­γων νυν η­μας, εις νο­μας θε­ο­στη­ρι­κτους, τους α­ει προ­σφεύ­γον­τας τη θεί­α σκε­πη σου.
Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Των Μαρτύρων σύσκηνε, Αγγέλων συνόμιλε, και των θλιβομένων απάντων, λιμήν γαλήνιος, χαράς αξίωσον νυν, τους ανυμνούντας σε πόθω, αθλοφόρε άγιε και αξιάγαστε.
Δόξα Πατρί…

Νοσημάτων παντοίων, και ψυχικών θλίψεων, απάλλαξον μάρτυς Κυρίου, τους σε γεραίροντας, και νυν προσφεύγοντας εν ακλινεί διανοία, ταίς θερμαίς πρευβείαις σου μάρτυς Γεώργιε.
Και νυν… Θεοτοκίον.
Υπέρ ημών εκδυσώπει τον ευμενή Κύριον, πάσης εκλυτρούσθαι ανάγκης, και περιστάσεως, Παρθένε μήτηρ Χριστού και Κυρία ημών πάντων, ασινείς διάσωζε, τους σε γεραίροντας.
Διάσωσον, σαίς πρεσβείαις, Κυρίου μεγαλομάρτυς, τους εν πίστει τη ση πρεσβεία προστρέχοντας, και σε τιμώντας Γεώργιε αθλοφόρε.
Επίβλεψον, εν ευμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.

Ει­τα μνη­μο­νεύ­ει ο ι­ε­ρεύς, δι΄ ούς η πα­ρα­κλη­σις γι­νε­ται, και η­μείς μεθ΄ ε­κα­στην αι­τη­σιν ψαλ­λο­μεν το Κυ­ρι­ε ε­λε­η­σον (γ΄).
Ελέησον ημάς ο Θεός κατά το μέγα έλεός Σου, δεόμεθά Σου, επάκουσον και ελέησον.
Έτι δεόμεθα υπέρ του Αρχιεπισκόπου ημών (…) και πάσης της εν Χριστώ ημών αδελφότητος.
Έτι δεόμεθα υπέρ ελέους, ζωής, ειρήνης, υγείας, σωτηρίας, επισκέψεως, συγχωρήσεως και αφέσεως των αμαρτιών των δούλων του Θεού, πάντων των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών, των κατοικούντων και παρεπιδημούντων εν τη (πόλη) ταύτη, των ενοριτών, επιτρόπων, συνδρομητών και αφιερωτών του αγίου ναού τούτου.
Έτι δεόμεθα υπέρ των δούλων του Θεού, (ονόματα).
Ότι ελεήμων και φιλάνθρωπος Θεός υπάρχεις, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ο χορός· Αμήν. Κάθισμα. Ήχος β΄. Τα άνω ζητών.
Προστάτην θερμόν, και μέγαν αντιλήπτορα, ικέτης ο σος, γινώσκει σε Γεώργιε, τούτον ούν επίσκεψαι τάχιον, και εκ της κλίνης έγειραι αυτόν, και της οδύνης και νόσου απάλλαξον.
Ωδή δ΄. Ο Ειρμός.
«Εισακήκοα, Κύριε, της οικονομίας σου το μυστήριον· κατενόησα τα έργα σου, και εδόξασά σου την Θεόητα».

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Ασθενείας ο δείλαιος, και κινδύνοις πλείστοις αεί συνέχομαι, ω Γεώργιε, βοήθει μοι, τω κατεγνωσμένω ικετεύω σε.
Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Δεσμευθείς διά Κύριον, πάσαν του Βελίαρ κακίαν έλυσας, εξ ης άπαντας περίσωζε, τους πιστώς υμνούντάς σε Γεώργιε.
Δόξα Πατρί…
Νοσημάτων και θλίψεων, και παντοίας βλάβης ημάς απάλλαξον, ω Γεώργιε Πανεύφημε, ταίς προς τον Σωτήρα ικεσίαις σου.
Και νυν… Θεοτοκίον.
Ρώσιν δος μοι, Πανάχραντε, και εκ χαλεπών κινδύνων διάσωσον, και παθών κοπρίας έγειρον, σον αχρείον δούλον, ταίς πρεσβείαις σου.

Ω­δη ε΄. Ο Ειρ­μος.
«Φω­τι­σον η­μας, τοις προ­σταγ­μα­σι σου, Κυ­ρι­ε, και τω βρα­χι­ο­νι σου τω υ­ψη­λω, την σην ει­ρη­νην, πα­ρα­σχου η­μιν, φι­λαν­θρω­πε».

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Φως το νοητόν, τη καρδία σου δεξάμενος, την της ψυχής ημών ζοφότητα, φωτί τω θείω, Γεώργιε, καταλάμπρυνον.
Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Συ μαρμαρυγαίς, ταίς της χάριτος, Γεώργιε, καταυγαζόμενος φώτισον, ψυχάς σων δούλων, σκοτισθείσας παραπτώμασι.
Δόξα Πατρί…
Πάθη χαλεπά, της ψυχής ημών, Γεώργιε, ταίς προς τον πλάστην σου δεήσεσι, παρακαλούμεν ιάτρευσον και εξάλειψον.
Και νυν… Θεοτοκίον.
Άχραντε ημάς, απογνώσεως εξάγαγε βυθού, και προς όρμον της αληθούς, τους σούς ικέτας, μετανοίας καθοδήγησον.

Ω­δη ς΄. Ο Ειρ­μος.
«Την δε­η­σιν, εκ­χε­ω προς Κυ­ριον, και αυ­τω α­παγ­γε­λω μου τας θλι­ψεις, ο­τι κα­κων η ψυ­χη μου ε­πλη­σθη, και η ζω­η μου τω α­δη προ­σηγ­γι­σε· και δε­ο­μαι ως Ι­ω­νας· Εκ φθο­ρας ο Θε­ος με α­να­γα­γε».
Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Κατεύνασον των παθών τας κινήσεις, και ψυχής και νοός και καρδίας, ο­τι κα­κων η ζωή μου ε­πλη­σθη, μεγαλομάρτυς Κυρίου Γεώργιε, και δέομαι ως χαλεπός, εκ παντοίων κινδύνων με λύτρωσε.
Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Γε­ωρ­γι­ε, α­θλους α­νυ­σας με­γα­λους και ως αγ­γε­λος ε­πι της γης σοι α­θλη­σας, και εκ κα­κων την ζω­ην η­μων ο­λων, και εκ κιν­δυ­νων και νο­σων α­παλ­λα­ξον, δε­ο­με­νοι εκ πει­ρα­σμων, την ζω­ην πε­ρι­φρού­ρι­σον.

Δο­ξα Πα­τρι.­..
Νυν ο­δυ­νας, ψυ­χων και Σω­μα­των, ε­πι­κού­φη­σον Με­γα­λο­μαρ­τυς Κυ­ρι­ου, των προς την σην α­φο­ρων­των πρε­σβεί­αν, και τας καρ­δι­ας η­μων χα­ρας πλη­ρω­σον, και α­θυ­μι­ας χα­λε­πης, εξ η­μων την ο­μι­χλην δι­α­λυ­σον.

Και νυν.­.. Θε­ο­το­κι­ον.
Κα­ταύ­γα­σον, εκ φω­τος ου­ρα­νι­ου, την α­θλι­αν μου ψυ­χην Θε­ο­το­κε, και α­γι­α­σον νούν και καρ­δι­αν, ι­να χα­ρας εμ­πλη­σθεί η ζω­η η­μων, και ια­σιν δι­α­παν­τος τη ζω­η η­μων παρ­θε­νε προ­σφε­ρου­σα.
Δι­α­σω­ζε εκ πα­σης νο­σου, πα­μα­καρ Γε­ωρ­γι­ε, ταίς προς Θε­ον εν­θερ­μοις πρε­σβεί­αις σου, τους προ­στρε­χον­τας τη σε­πτη σου ει­κο­νι.
Α­χραν­τε η διά λο­γου τον Λο­γον α­νερ­μη­νεύ­τως, ε­π’­ε­σχα­των των η­με­ρων τε­κού­σα, δυ­σω­πη­σον ως ε­χου­σα μη­τρι­κην παρ­ρη­σι­αν.

Ει­τα μνη­μο­νεύ­ει ο ι­ε­ρεύς, δι΄ ούς η πα­ρα­κλη­σις γι­νε­ται, και η­μείς μεθ΄ ε­κα­στην αι­τη­σιν ψαλ­λο­μεν το Κυ­ρι­ε ε­λε­η­σον (γ΄).
Ελέησον ημάς ο Θεός κατά το μέγα έλεός Σου, δεόμεθά Σου, επάκουσον και ελέησον.
Έτι δεόμεθα υπέρ του Αρχιεπισκόπου ημών (…) και πάσης της εν Χριστώ ημών αδελφότητος.
Έτι δεόμεθα υπέρ ελέους, ζωής, ειρήνης, υγείας, σωτηρίας, επισκέψεως, συγχωρήσεως και αφέσεως των αμαρτιών των δούλων του Θεού, πάντων των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών, των κατοικούντων και παρεπιδημούντων εν τη (πόλη) ταύτη, των ενοριτών, επιτρόπων, συνδρομητών και αφιερωτών του αγίου ναού τούτου.
Έτι δεόμεθα υπέρ των δούλων του Θεού, (ονόματα).
Ελεήμων γαρ και φιλάνθρωπος Θεός υπάρχεις, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Κοντάκιον ήχος β’. Προστασία των χριστιανών.
Προ­στα­την σε θερ­μον, και τεί­χος α­προ­σμα­χη­τον, πλου­τούν­τες α­ει, οι σοι προ­σπε­λα­ζον­τες, γο­ε­ρως εκ­βο­ω­μεν σοι. Παν­σε­βα­στε Γε­ωρ­γι­ε, προ­φθα­σον, και εκ πα­θων η­μας και θλι­ψε­ων α­παλ­λα­ξον, ταίς θεί­αις προς τον Σω­τη­ρα πρε­σβεί­αις σου.

Ει­τα το Α΄ αν­τι­φω­νον των Α­να­βαθ­μων του δ΄ ή­χου.
Εκ νε­ο­τη­τος μου, πολ­λα πο­λε­μεί με πα­θη· αλλ΄ αυ­τος αν­τι­λα­βού, και σω­σον, Σω­τηρ μου. (δις).
Οι μι­σούν­τες Σι­ων, αι­σχυν­θη­τε α­πο του Κυ­ρι­ου· ως χορ­τος γαρ, πυ­ρι ε­σε­σθε α­πε­ξη­ραμ­με­νοι (δις).
Δο­ξα Πα­τρι.­..
Α­γι­ω Πνεύ­μα­τι, πα­σα ψυ­χη ζω­ου­ται, και κα­θαρ­σει υ­ψού­ται, λαμ­πρυ­νε­ται τη Τρι­α­δι­κη Μο­να­δι, ι­ε­ρο­κρυ­φι­ως.
Και νυν… Θεοτοκίον.
Α­γι­ω Πνεύ­μα­τι, α­να­βλυ­ζει τα της χα­ρι­τος ρεί­θρα, αρ­δεύ­ον­τα α­πα­σαν την κτι­σιν, προς ζω­ο­γο­νι­αν.
Και ευ­θυς το Προ­κεί­με­νον· Ήχος δ
Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού. (δις).
Στίχος: Τοις αγίοις τοις εν τη γη αυτού εθαυμάστωσεν ο Κύριος.
Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού
Ο Ι­ε­ρεύς· Και υ­περ του κα­τα­ξι­ω­θη­ναι η­μας της α­κρο­α­σε­ως του α­γι­ου Ευ­αγ­γε­λι­ου, Κυ­ριον τον Θε­ον η­μων ι­κε­τεύ­σω­μεν.
Ο χο­ρος· Κυ­ρι­ε, ε­λε­η­σον (γ΄).
Ο Ι­ε­ρεύς· Σο­φι­α. Ορ­θοί, α­κού­σω­μεν του α­γι­ου Ευ­αγ­γε­λι­ου.
Ο Ι­ε­ρεύς· Ει­ρη­νη πα­σι.
Ο χο­ρος· Και τω πνεύ­μα­τι σου.
Ο Ι­ε­ρεύς· Εκ του κα­τα Ιωάννην α­γι­ου Ευ­αγ­γε­λι­ου, το Α­να­γνω­σμα. Προ­σχω­μεν.
Ο χο­ρος· Δο­ξα σοι, Κυ­ρι­ε, δο­ξα σοι.
Το Ευ­αγ­γε­λιον ( ιε`. 17-27, ιστ`. 1-2 ).
Ει­πεν ο Κυ­ριος τοις ε­αυ­του Μα­θη­ταίς. Ταύ­τα εν­τελ­λο­μαι υ­μιν, ι­να α­γα­πα­τε αλ­λη­λους. Ει ο κο­σμος υ­μας μι­σεί, γι­νω­σκε­τε ο­τι ε­με πρω­τον υ­μων με­μι­ση­κεν. ει εκ του κο­σμου η­τε, ο κο­σμος αν το ι­διον ε­φι­λει· ο­τι δε εκ του κο­σμου ουκ ε­στε, αλ­λ’ ε­γω ε­ξε­λε­ξα­μην υ­μας εκ του κο­σμου, διά του­το μι­σεί υ­μας ο κο­σμος. Μνη­μο­νεύ­ε­τε του λο­γου ου ε­γω ει­πον υ­μιν· ουκ ε­στι δού­λος μεί­ζων του κυ­ρι­ου αυ­του. ει ε­με ε­δι­ω­ξαν, και υ­μας δι­ω­ξου­σιν· ει τον λο­γον μου ε­τη­ρη­σαν, και τον υ­με­τε­ρον τη­ρη­σου­σιν, αλ­λα ταύ­τα παν­τα ποι­η­σου­σιν υ­μιν διά το ο­νο­μα μου, ο­τι ουκ οι­δα­σι τον πεμ­ψαν­τα με, ει μη ηλ­θον και ε­λα­λη­σα αυ­τοις, α­μαρ­τι­αν ουκ ει­χον· νυν δε προ­φα­σιν ουκ ε­χου­σι πε­ρι της α­μαρ­τι­ας αυ­των. Ο ε­με μι­σων και τον πα­τε­ρα μου μι­σεί. Ει τα ερ­γα μη ε­ποί­η­σα εν αυ­τοις α ου­δείς αλ­λος πε­ποί­η­κεν, α­μαρ­τι­αν ουκ ει­χον· νυν δε και ε­ω­ρα­κα­σι και με­μι­ση­κα­σι και ε­με και τον πα­τε­ρα μου, αλ­λ’ ι­να πλη­ρω­θη ο λο­γος ο γε­γραμ­με­νος εν τω νο­μω αυ­των, ο­τι ε­μι­ση­σαν με δω­ρε­αν. Ο­ταν δε ελ­θη ο πα­ρα­κλη­τος ον ε­γω πεμ­ψω υ­μιν πα­ρα του πα­τρος, το Πνεύ­μα της α­λη­θεί­ας ο πα­ρα του πα­τρος εκ­πο­ρεύ­ε­ται, ε­κεί­νος μαρ­τυ­ρη­σει πε­ρι ε­μου· και υ­μείς δε μαρ­τυ­ρεί­τε, ο­τι α­π’ αρ­χης με­τ’ ε­μου ε­στε. Ταύ­τα λε­λα­λη­κα υ­μιν ι­να μη σκαν­δα­λι­σθη­τε, α­πο­συ­να­γω­γους ποι­η­σου­σιν υ­μας· αλ­λ’ ερ­χε­ται ω­ρα ι­να πας ο α­πο­κτεί­νας υ­μας δο­ξη λα­τρεί­αν προ­σφε­ρειν τω Θε­ω.

Η­χος β΄. Δο­ξα…
Ταίς του Αθλοφόρου, πρε­σβεί­αις, Ε­λε­η­μον, ε­ξα­λει­ψον τα πλη­θη, των ε­μων εγ­κλη­μα­των.
Η­χος ο αυ­τος. Και νυν…
Ταίς της Θε­ο­το­κου, πρε­σβεί­αις, Ε­λε­η­μον, ε­ξα­λει­ψον τα πλη­θη, των ε­μων εγ­κλη­μα­των.
Στιχ. Ε­λε­η­σον με, ο Θε­ος, κα­τα το με­γα ε­λε­ος σου, και κα­τα το πλη­θος των οι­κτιρ­μων σου ε­ξα­λει­ψον το α­νο­μη­μα μου.
Η­χος πλ. β΄. Ο­λην α­πο­θε­με­νοι.
Ο­λην α­πο­θε­με­νος, βι­ω­τι­κην τυ­ραν­νι­δα, ο­πι­σω σου ε­δρα­μεν, ο σε­πτος Γε­ωρ­γιος, Θε­ε Α­ναρ­χε, και τερ­πνα α­παν­τα, και δε­σμον α­λυ­τον, ως ι­στον α­ρα­χνης ε­λυ­σε, διό και ε­τυ­χε, της σης Βα­σι­λεί­ας, Α­ο­ρα­τε. Αυ­του ούν ταίς δε­η­σε­σιν, ι­λα­σμον, Οι­κτιρ­μον πα­ρα­σχου μοί, των πλημ­με­λη­μα­των, και δεί­ξον με α­νω­τε­ρων πα­θων, των ε­νο­χλούν­των μου, Δε­σπο­τα, την ψυ­χην ε­κα­στο­τε.
Ουδείς προστρέχων επί σοι, κατησχυμένος από σού εκπορεύεται σοφέ, Γεώργιε τρισμάκαρ, αλλ’αιτείται την χάριν και λαμβάνει διά σού το δώρημα, προς το συμφέρον της αιτήσεως.
Μεταβολή των θλιβομένων, απαλλαγή των ασθενούντων, υπάρχεις συ, αθλοφόρε Κυρίου· σώζε πάντας τους προς σε, καταφεύγοντας, μεγαλομάρτυς, των πολεμουμένων η ειρήνη, ο άμεσος προστάτης των πι­στων. Ο Ι­ε­ρεύς· Σω­σον ο Θε­ος τον λα­ον σου και ευ­λο­γη­σον την κλη­ρο­νο­μι­αν σου· ε­πι­σκε­ψαι τον κο­σμον σου εν ε­λε­ει και οι­κτιρ­μοίς· υ­ψω­σον κε­ρας Χρι­στια­νων ορ­θο­δο­ξων και κα­τα­πεμ­ψον εφ΄ η­μας τα ε­λε­η σου τα πλού­σια· πρε­σβεί­αις της πα­να­χραν­του Δε­σποί­νης η­μων Θε­ο­το­κου και α­ει­παρ­θε­νου Μα­ρι­ας· δυ­να­μει του τι­μι­ου και ζω­ο­ποι­ου Σταυ­ρού· προ­στα­σι­αις των τι­μι­ων ε­που­ρα­νι­ων θείων Δυ­να­με­ων α­σω­μα­των· ι­κε­σι­αις του τι­μι­ου και εν­δο­ξου προ­φη­του, Προ­δρο­μου και Βα­πτι­στού Ι­ω­αν­νου· των α­γι­ων εν­δο­ξων και πα­νευ­φη­μων Α­πο­στο­λων· των εν α­ γι­οις πα­τε­ρων η­μων, με­γα­λων Ι­ε­ραρ­χων και Οι­κου­με­νι­κων Δι­δα­σκα­λων, Βα­σι­λεί­ου του Με­γα­λου, Γρη­γο­ρι­ου του Θε­ο­λο­γου και Ι­ω­αν­νου του Χρυ­σο­στο­μου· Α­θα­να­σι­ου και Κυ­ριλ­λου, Ι­ω­αν­νου του Ε­λε­η­μο­νος, πα­τρια­ρχων Α­λε­ξαν­δρεί­ας και Νικηφόρου Πατριάρχου Κων/πόλεως του Ομολογητού. Νι­κο­λα­ου αρ­χι­ε­πι­σκο­που Μυ­ρων της Λυ­κι­ας, Σπυ­ρι­δω­νος αρ­χι­ε­πι­σκο­που Τρι­μυ­θούν­τος, Α­χιλ­λι­ου και Βησ­σα­ρι­ω­νος αρ­χι­ε­πι­σκο­πων Λα­ρι­σης, Λου­κα αρ­χι­ε­πι­σκο­που Συμ­φε­ρου­πο­λε­ως και Κρι­μαί­ας και Νε­κτα­ρι­ου ε­πι­σκο­που Πεν­ταπό­λε­ως του εν Αι­γη­νη, των θαυ­μα­τουρ­γων. Των α­γι­ων εν­δο­ξων μεγα­λο­μαρ­τυ­ρων Γε­ωρ­γι­ου του Τρο­παι­ο­φο­ρου, Δη­μη­τρι­ου του Μυ­ρο­βλυ­του, Θε­ο­δω­ρου του Τη­ρω­νος, Θε­ο­δω­ρου του Στρα­τη­λα­του, Φανου­ρι­ου του νε­ο­φα­νούς και Μη­να του θαυ­μα­τουρ­γού· των ι­ε­ρο­μαρ­τυ­ρων Χα­ρα­λαμ­πους, Ι­γνα­τι­ου και Ε­λευ­θε­ρι­ου· των α­γι­ων, εν­δο­ξων, με­γα­λων μαρ­τυ­ρων γυ­ναι­κων, Αι­κα­τε­ρι­νης της παν­σο­φου, Μα­ρι­νης και Πα­ρα­σκευ­ης της α­θλη­φο­ρου και Φιλοθέης της Αθηναίας· των α­γι­ων εν­δο­ξων και καλ­λι­νι­κων νε­ο­μαρ­τυ­ρων Γε­δε­ων του εν Τυρ­να­βω, Γε­ωρ­γι­ου του εκ Ρα­ψα­νης, Δα­μια­νού και Ι­ω­αν­νου των εν Λα­ρι­ση μαρ­τυ­ρη­σαν­των και των Νε­ο­φα­νων μαρ­τυ­ρων Ρα­φα­ηλ, Νι­κο­λα­ου και Ει­ρη­νης. Των α­γι­ων εν­δο­ξων και θε­ο­στε­πτων βα­σι­λε­ων Κων/νου και Ε­λε­νης των ι­σα­πο­στο­λων· των ο­σι­ων και θε­ο­φο­ρων Πα­τε­ρων η­μων, Στυ­λια­νού του Πα­φλα­γο­νος, Δι­ο­νυ­σι­ου του εν Ο­λυμ­πω και Συ­με­ων του μο­νο­χι­τω­νος και α­νυ­πο­δη­του. Των αγίων ενδόξων και θαυματρουγών Αναργύρων, Κοσμά και Δαμιανού, Κύρου και Ιωάννου, Παντελεήμονος και Ερμολάου.Των α­γι­ων και δι­και­ων θε­ο­πα­το­ρων Ι­ω­α­κείμ και Αν­νης· του α­γι­ου (της η­με­ρας), ου την μνη­μην ε­πι­τε­λού­μεν, και παν­των σου των Α­γι­ων· Ι­κε­τεύ­ο­μεν σε, μο­νε πο­λυ­ε­λε­ε Κυ­ρι­ε· ε­πα­κου­σον η­μων των α­μαρ­τω­λων δε­ο­με­νων σου, και ε­λε­η­σον η­μας..
Ο χο­ρος· Κυ­ρι­ε, ε­λε­η­σον (ιβ΄).
Ο Ι­ε­ρεύς· Ε­λε­ει, και οι­κτιρ­μοίς, και φι­λαν­θρω­πι­α του μο­νο­γε­νούς σου Υι­ου, μεθ ου ευ­λο­γη­τος ει, συν τω πα­να­γι­ω και α­γα­θω και ζω­ο­ποι­ω σου Πνεύ­μα­τι, νυν και α­ει και εις τους αι­ω­νας των αι­ω­νων.
Ο χο­ρος·Αμήν.
Ω­δη ζ΄. Ο Ειρ­μος.
«Οι εκ της Ι­ου­δαί­ας, κα­ταν­τη­σαν­τες Παί­δες εν Βα­βυ­λω­νι πο­τε, τη πι­στει της Τριά­δος, την φλο­γα της κα­μι­νου, κα­τε­πα­τη­σαν ψαλ­λον­τες· Ο των Πα­τε­ρων η­μων Θε­ος, ευ­λο­γη­τος ει».
Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Κοσμικών με σκανδάλων, και παθών ατιμίας, και πάσης θλίψεως, Γεώργιε ευχαίς σου, διάσωζε και δίδου, αναμέλπειν εκάστοτε, ο των πατέρων ημών Θεός ευλογητός ει.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Ραθυμίας ατόπου, και δεινής αμαρτίας, ταίς ικεσίαις σου, Γεώργιέ με σώσον, προστρέχοντα εν πίστει, τη θερμή αντιλήψει σου. Όπως τιμώ σε πιστώς εις πάντας τους αιώνας.
Δο­ξα Πα­τρι.­..
Ω Γεώργιε Μάκαρ, δυσχερείας του βίου, κλυδωνιζόμενον, μηδόλως με παρίδης, αλλ` οίκτιρον ευχαίς σου, και διάσωσον ψάλλοντα, ο των πατέρων ημών Θεός ευλογητός ει.
Και νυν.­.. Θε­ο­το­κι­ον.
Εν τω βίω τον χρόνον, αμελεία Παρθένε, εκδαπανήσας πολλή, προσπίπτω και βοώ σοι, διέγειρόν με σώσον, τω Υιώ σου κραυγάζοντα, ο των πατέρων ημών Θεός ευλογητός ει.

Ω­δη η΄. Ο Ειρ­μος.
«Τον Βα­σι­λε­α των ου­ρα­νων, ον υ­μνού­σι στρα­τιαί των Αγ­γε­λων, υ­μνεί­τε, και υ­πε­ρυ­ψού­τε εις παν­τας τους αι­ω­νας».
Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Τους σούς οικέτας, ω Γεώργιε Μάκαρ, εκ κινδύνων θλίψεων και νόσων, σαίς προς τον Σωτήρα απάλλαξον πρεσβείαις.
Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Στήριξον πάντας, ω Γεώργιε μάρτυς, εν τη πίστει και θεία αγάπη, και ρύσαι ευχαίς σου κακίας του Βελίαρ.
Δο­ξα Πα­τρι.­..
Τη υπερμάχω, αντιλήψει σου, μάρτυς, καταφεύγοντες αιτούμεθα νόσων, και δεινών ευχαίς σου, ταχέως λυτρωθήναι.
Και νυν.­.. Θε­ο­το­κι­ον.
Ίασαι, Κόρη, ταίς προς τον κτίστην λιταίς σου, τηκομένους νόσοις τους σούς δούλους, και δεινών παντοίων απάλλαξον ταχέως.
Ω­δη θ΄. Ο Ειρ­μος.
«Κυ­ρι­ως Θε­ο­το­κον, σε ο­μο­λο­γού­μεν, οι διά σού σε­σω­σμε­νοι, Παρ­θε­νε α­γνη, συν Α­σω­μα­των χο­ρεί­αις, σε με­γα­λυ­νον­τες».

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Νοσούντων και πλεόντων, και των εν κινδύνοις, προς σωτηρίαν κατέστης υπέρμαχος, των Αθλητών η ακρότης, Μάρτυς Γεώργιε.
Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Συνήφθης ταίς χορείαις, πάντων των μαρτύρων, συν οις δυσώπει Θεόν, ω Γεώργιε, απαλλαγήναι κινδύνων, δεινών τους δούλους σου.
Δο­ξα Πα­τρι.­..
Ως φύλαξ ορθοδόξων, και της ευσεβείας, και των μαρτύρων το κλέος, Γεώργιε, υπέρ ημών τον Σωτήρα, θερμώς ικέτευε.
Και νυν.­.. Θε­ο­το­κι­ον.
Μαρία, εκτακείσαν, την οικτράν ψυχήν μου, της αμαρτίας φλογμώ καταδρόσισον, του σού ελέους ρανίσι, και σώσον Πάναγνε.
Και ευ­θυς το·
Α­ξιόν ε­στιν ως α­λη­θως, μα­κα­ρι­ζειν σε την Θε­ο­το­κον, την α­ει­μα­κα­ρι­στον και πα­να­μω­μη­τον, και Μη­τε­ρα του Θε­ου η­μων. Την τι­μι­ω­τε­ραν των Χε­ρου­βείμ, και εν­δο­ξο­τε­ραν α­συγ­κρι­τως των Σε­ρα­φείμ, την α­δι­α­φθο­ρως Θε­ον Λο­γον τε­κού­σαν, την ον­τως Θε­ο­το­κον, σε με­γα­λυ­νο­μεν.

Και τα πα­ρον­τα Με­γα­λυ­να­ρια.
Κατεύνασον τον τάραχον, Αθλητά, παθών και κινδύνων, και δαιμόνων τας προσβολάς, απέλασον πάσας, από των σε υμνούντων, ως μάρτυρα Κυρίου, θείε Γεώργιε.
Πόθω εορτάσωμεν αδελφοί, την φωσφόρον μνήμην, Γεωργίου του Αθλητού, και στέψωμεν τούτον, του έαρος τοις ίοις, ίνα αξιωθώμεν της θείας χάριτος.
Ανάκτων υπέρμαχον και πτωχών, πλεόντων σωτήρα, ασθενούντα τε ιατρόν, αιχμαλώτων ρύστην, και ορφανών προστάτην, κεκτήμεθά σε πάντες, Μάρτυς Γεώργιε.
Λύσον, ω Γεώργιε αθλητά, νέφος αμαρτίας, και τας νόσους τας φοβεράς, δίωξον εν τάχει, από των προσκυνούντων, την θείαν σου εικόναν, και ανυμνούντων σε.
Πα­σαι των Αγ­γε­λων αι στρα­τιαί, Προ­δρο­με Κυ­ρι­ου, Α­πο­στο­λων η δω­δε­κας, οι Α­γιοι Παν­τες, με­τα της Θε­ο­το­κου, ποι­η­σα­τε πρε­σβεί­αν, εις το σω­θη­ναι η­μας.

Ο Α­να­γνω­στης·
Α­γιος ο Θε­ος, Α­γιος Ι­σχυ­ρος, Α­γιος Α­θα­να­τος, ε­λε­η­σον η­μας (γ΄).
Δο­ξα Πα­τρι και Υι­ω και α­γι­ω Πνεύ­μα­τι, και νυν και α­ει και εις τους αι­ω­νας των αι­ω­νων. Α­μην.
Πα­να­γι­α Τριάς, ε­λε­η­σον η­μας. Κυ­ρι­ε, ι­λα­σθη­τι ταίς α­μαρ­τι­αις η­μων. Δε­σπο­τα, συγ­χω­ρη­σον τας α­νο­μι­ας η­μιν. Α­γι­ε, ε­πι­σκε­ψαι και ια­σαι τας α­σθε­νεί­ας η­μων, ε­νε­κεν του ο­νο­μα­τος σου. Κυ­ρι­ε ε­λε­η­σον. Κυ­ρι­ε ε­λε­η­σον, Κυ­ρι­ε ε­λε­η­σον.
Δο­ξα Πα­τρι και Υι­ω και α­γι­ω Πνεύ­μα­τι, και νυν και α­ει και εις τους αι­ω­νας των αι­ω­νων. Α­μην.
Πα­τερ η­μων, ο εν τοις ου­ρα­νοίς, α­γι­α­σθη­τω το ο­νο­μα σου· ελ­θε­τω η βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θη­τω το θε­λη­μα σου ως εν ου­ρα­νω και ε­πι της γης. Τον αρ­τον η­μων τον ε­πι­ου­σιον δος η­μιν ση­με­ρον και α­φες η­μιν τα ο­φει­λη­μα­τα η­μων, ως και η­μείς α­φι­ε­μεν τοις ο­φει­λε­ταις η­μων· και μη ει­σε­νεγ­κης η­μας εις πει­ρα­σμον, αλ­λα ρυ­σαι η­μας α­πο του πο­νη­ρού.

Ο Ι­ε­ρεύς· Ο­τι Σού ε­στιν η βα­σι­λεί­α και η δυ­να­μις και η δο­ξα του Πα­τρος και του Υι­ου και του Α­γι­ου Πνεύ­μα­τος, νυν και α­ει και εις τους αι­ω­νας των αι­ω­νων.

Ο Α­να­γνω­στης· Α­μην. Ει­τα το τροπάριον. Ήχος δ`.
Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ει­τα μνη­μο­νεύ­ει και πα­λιν ο ι­ε­ρεύς, δι΄ ούς η πα­ρα­κλη­σις γι­νε­ται, και η­μείς μεθ΄ ε­κα­στην αι­τη­σιν ψαλ­λο­μεν το Κυ­ρι­ε ε­λε­η­σον (γ΄).
Ε­λε­η­σον η­μας ο Θε­ος κα­τα το με­γα ε­λε­ος Σου, δε­ο­με­θα Σου, ε­πα­κου­σον και ε­λε­η­σον.
Ε­τι δε­ο­με­θα υ­περ του Αρ­χι­ε­πι­σκο­που η­μων (…) και πα­σης της εν Χρι­στω η­μων α­δελ­φο­τη­τος.
Ε­τι δε­ο­με­θα υ­περ ε­λε­ους, ζω­ης, ει­ρη­νης, υ­γεί­ας, σω­τη­ρι­ας, ε­πι­σκε­ψε­ως, συγ­χω­ρη­σε­ως και α­φε­σε­ως των α­μαρ­τι­ων των δού­λων του Θε­ου, παν­των των ευ­σε­βων και ορ­θο­δο­ξων χρι­στια­νων, των κα­τοι­κούν­των και πα­ρε­πι­δη­μούν­των εν τη (πο­λη) ταύ­τη, των ε­νο­ρι­των, ε­πι­τρο­πων, συν­δρο­μη­των και α­φι­ε­ρω­των του α­γι­ου να­ου του­του.
Ε­τι δε­ο­με­θα υ­περ των δού­λων του Θε­ου, (ο­νο­μα­τα).
Ε­τι δε­ο­με­θα υ­περ του δι­α­φυ­λα­χθη­ναι την α­γι­αν Εκ­κλη­σι­αν και την πο­λιν ταύ­την, και πα­σαν πο­λιν και χω­ραν α­πο ορ­γης, λοι­μου, λι­μου, σει­σμού, κα­τα­πον­τι­σμού, πυ­ρος, μα­χαί­ρας, ε­πι­δρο­μης αλ­λο­φυ­λων, εμ­φυ­λι­ου πο­λε­μου, και αιφ­νι­δι­ου θα­να­του, υ­περ τον ι­λε­ων, ευ­με­νη και ευ­δι­α­λα­κτον, γε­νε­σθαι τον α­γα­θον και φι­λαν­θρω­πον Θε­ον η­μων, του α­πο­στρε­ψαι και δι­α­σκε­δα­σαι πα­σαν ορ­γην και νο­σον, την καθ΄ η­μων κι­νου­με­νην, και ρυ­σα­σθαι η­μας εκ της ε­πι­κει­με­νης δι­και­ας αυ­του α­πει­λης, και ε­λε­η­σαι η­μας.

Ε­τι δε­ο­με­θα και υ­περ του ει­σα­κού­σαι Κυ­ριον τον Θε­ον φω­νης της δε­η­σε­ως η­μων των α­μαρ­τω­λων, και ε­λε­η­σαι η­μας.
Ε­πα­κου­σον η­μων, ο Θε­ος, ο Σω­τηρ η­μων, η ελ­πις παν­των των πε­ρα­των της γης και των εν θα­λασ­ση μα­κραν, και ι­λε­ως, ι­λε­ως γε­νού η­μιν, Δε­σπο­τα ε­πι ταίς α­μαρ­τι­αις η­μων, και ε­λε­η­σον η­μας. Ελε­η­μων γαρ και φι­λαν­θρω­πος Θε­ος υ­παρ­χεις, και σοι την δο­ξαν α­να­πεμ­πο­μεν, τω Πα­τρι και τω Υι­ω και τω Α­γι­ω Πνεύ­μα­τι, νυν και α­ει και εις τους αι­ω­νας των αι­ω­νων.
Ο χο­ρος· Α­μην.
Και ο ι­ε­ρεύς ποι­ει την α­πο­λυ­σιν·
Δο­ξα σοι ο Θε­ος, η ελ­πις η­μων, Κυ­ρι­ε, δο­ξα Σοι.
Χρι­στος ο α­λη­θι­νος Θε­ος η­μων, ταίς πρε­σβεί­αις της πα­να­χραν­του …………..

Με­τα ψαλ­λον­ται τα πα­ρον­τα Θε­ο­το­κι­α. Η­χος β΄. Ο­τε εκ του ξυ­λου.
Πάντας τους τελούντάς σου πιστώς, την αξιοθαύμαστον μνήμην, μάρτυς Γεώργιε, πάσης περιστάσεως ρύσαι πρεσβείαις σου, νοσημάτων και θλίψεων, παθών και κινδύνων, σε καθικετεύομεν, και των βελών του εχθρού. Όπως σε φαιδρώς ανυμνώμεν, ως κοινόν ημών ευεργέτην, και των αθλοφόρων εγκαλλώπισμα.

Πάντων προστατεύεις αθλητά, και υπέρ ημών νυν πρεσβεύεις, Χριστώ Γεώργιε, των προσκαλουμένων σε, εν τώδε οίκω τω σω, και εκ θλίψεως άπαντας, κινδύνων και νόσων, σώζεις ημάς άγιε, ως παρρησίας τυχών· όθεν τον σον δούλον εκ πάσης, νόσου συνεχόμενον σώσον, και την κλίνης έγειρον και ίασαι.

Δέξαι τας δεήσεις αφ’ ημών, τας προσφερομένας εν πίστει, σοι τω θεράποντι, του Χριστού Γεώργιε, και πάντας νυν ημάς, πάσης νόσου απάλλαξον, ημών ο προστάτης, ως φρουρός, ως έφορος, ως ιατρός και τροφεύς, πόθω επικαλούμεθά σε, και διαπαντός, σε τιμώμεν, την εικόνα νυν κατασπαζόμενοι.

Δέξαι την ικέσιον ωδήν, δέξαι και τον θρήνον στρατάρχα, δέξαι την δέησιν, δέξαι και τα δάκρυα, τον στεναγμόν της ψυχής, και τον θρήνον αφάνισον τα δάκρυα παύσον, πάντα μεταρρύθμησον τα λυπηρά και χαράν, δίδου τω την σην εκζητούντι, θείαν προστασίαν και σκέπην, ολοψύχω νεύσει ω Γεώργιε.
Η­χος πλ. δ΄.
Δε­σποι­να, προσ­δε­ξαι τας δε­η­σεις των δού­λων σου, και λυ­τρω­σαι η­μας, α­πο πα­σης α­ναγ­κης και θλι­ψε­ως.
Η­χος β΄.
Την πα­σαν ελ­πι­δα μου εις σε α­να­τι­θη­μι, Μη­τερ του Θε­ου, φυ­λα­ξον με υ­πο την σκε­πην σου.
Ο Ι­ε­ρεύς· Δι΄ ευ­χων των α­γι­ων Πα­τε­ρων η­μων, Κυ­ρι­ε Ι­η­σού Χρι­στε, ο Θε­ος, ε­λε­η­σον και σω­σον η­μας.
Ο λα­ος· Α­μην.