«Της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα…» Παρακαλεί ο υμνωδός να του ανοίξει ο Κύριος τις πύλες της μετανοίας… Αλήθεια. Πόσο δύσκολα ανοίγουν οι πύλες της μετανοίας μας!
Πόσες προφάσεις, πόσες δικαιολογίες, πόσες δυσκολίες για να δεχθεί ή ψυχή ότι φταίει. Ότι είναι αμαρτωλή, ότι έχει ανάγκη μετανοίας.«Καί τί έκανα;», λένε πολλοί. «Δεν έχω τίποτε το σπουδαίο!».
1. Να είσαι δίκαιος και αμερόληπτος σε όλους μέχρι και για μικροπράγματα.
2. Ποτέ για κανένα να μην ξεγελάς ούτε καν για αστείο.
3. Να είσαι ανιδιοτελής ακόμα και για μικροπράγματα.
4. Να ψάχνεις την ευκαιρία, όπου είναι δυνατό, για να είσαι σε κάποιον χρήσιμος.
5. Σε όλα τα δυσάρεστα, να κρίνεις αυστηρότερα απ’ όλους τον εαυτό σου και να είσαι συγκαταβατικός με τους άλλους.
6. Ποτέ και με κανέναν να μην αστειεύεσαι και να μην τον κοροϊδεύεις.
Ο ιερός Ψαλμωδός στον υπέροχο εικοστό δεύτερο (κβ΄) Ψαλμό παρουσιάζει τον Κύριο ως Καλό Ποιμένα, που ποιμαίνει με αγάπη και στοργή τα λογικά πρόβατά Του και φροντίζει τίποτε να μη μας λείψει: «Κύριος ποιμαίνει με, και ουδέν με υστερήσει» (στιχ. 1).
Ο σύγχρονος άνθρωπος νομίζει ότι είναι ειρηνικός διότι έχει αναγάγει την «ειρηνική του κατάσταση» με το αίσθημα ψευτοπληρότητας και φίλαυτης αυτονομίας που βιώνει από την επαγγελματική καταξίωση, την ικανοποίηση του υπερκαταναλωτισμού του, την πραγμάτωση των παθών του, την επίτευξη της ηδονιστικής σχέσης του με τους άλλους.
Νιώθει ειρηνικός μέσα στο βόλεμά του.
Η ειρήνη που νομίζουμε ότι έχουμε πολλές φορές ομοιάζει με την ησυχία που επικρατεί μετά από βομβαρδισμό.
Είναι απαραίτητη η Εξομολόγηση για όλους;
Μόνο ένας αναμάρτητος δέ χρειάζεται Εξομολόγηση. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος γράφει ότι
όποιος θεωρεί τόν εαυτό του αναμάρτητο βρίσκεται σε πλάνη και μακριά από τήν αλήθεια (Α’ Ιω. 1, 8). Αλλά και ο μόνος άναμάρτητος, ο Χριστός, δέχτηκε τό βάπτισμα της μετανοίας από τόν Πρόδρομο και έδειξε τήν αναγκαιότητα του μυστηρίου. Γι’ αυτό η Εξομολόγηση αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο τής ορθόδοξης χριστιανικής ζωής.
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος
ΛΟΓΟΣ ΟΣΤ’: ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ
Άλλοτε πάλι πήγα σε έναν παλιό γέροντα, καλό και ενάρετο που με αγαπούσε πολύ. Ήταν φωτισμένος στη γνώση και με βάθος καρδιάς και έλεγε αυτά που του χορηγούσε η Θεία Χάρη. Δεν έβγαινε συχνά από το κελί του παρά μόνο στις άγιες συνάξεις. Ζούσε δε ησυχαστικά προσέχοντας τον εαυτό του.
Ιάκωβος
Έλα Θείο Βρέφος, σε καρτερούμε,
Φέρε αγάπη να ζεσταθούμε
Φέρε στην Κύπρο δικαιοσύνη
Σ’ όλο τον κόσμο δώσε ειρήνη.
Διώξε τα πάθη και την κακία,
Στάλαξε στις καρδιές ευδοκία
Χάρισε σ’ όλους χαρά κι υγεία
Δώσε μας χάρη και ευλογία.
Κάνε ν’ ανθίσει ξανά η ελπίδα
Για μια ελεύθερη Πατρίδα
Μη μας ξεχνάς, σ’ αγαπούμε
Να ρθεις ξανά λαχταρούμε.
Ο Άγιος Ελευθέριος γεννήθηκε στην Ελλάδα και έζησε το 2ο αιώνα μ.Χ. Τότε αυτοκράτορας ήταν ο Κόμμοδος και ο Σεπτίμιος Σεβήρος.
Ρώτησε κάποιος τον πατέρα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, ποιος νηστεύει καλύτερα, σε περίοδο νηστείας, αυτός που τρώει δυο πιάτα ανάλαδη φασολάδα, χαλβά κ.λπ., ή αυτός που τρώει ένα αυγό σφικτό;
Χωρίς περιστροφές ο Γέροντας Επιφάνιος απάντησε:
Δεν είναι κακό τό κρασί αλλά η μέθη
-ούτε οι τροφές αλλά η γαστριμαργία
-ούτε τά χρήματα αλλά η φιλαργυρία
-ούτε η ομιλία αλλά η φλυαρία
-ούτε τά ευχάριστα τού κόσμου αλλά η υπερβολή
-ούτε η αγάπη γιά τούς δικούς μας παρά μόνο όταν γίνεται αφορμή νά μήν ευγνωμονούμε τόν Θεό
-ούτε τά ρούχα όταν τά έχουμε γιά νά σκεπαζόμαστε καί νά φυλαγόμαστε από τό κρύο καί τόν καύσωνα, αλλά τά περιττά καί τά πολυτελή
