Το Καλοκαίρι του 2001 ήλθε στην πόλη Θεοδοσία της Κριμαίας από το Σεβερομόρσκ (πόλη της Βόρειας Ρωσίας) ο δεκάχρονος Ναζάρ Σταντνιτσένκο, για να παραθερίσει με τη γιαγιά του. Ο Ναζάρ έπαιζε πολύ ωραίο πιάνο. Κάποια μέρα όμως το μικρό. αγόρι πήγε να περάσει την πόρτα του σπιτιού, η πόρτα έκλεισε και του έπιασε τα δύο μεσαία δάχτυλα. Το τραύμα ήταν βαθύ.
Ένας ταλαιπωρημένος πατέρας οδηγεί τον μονάκριβο γιο του μπροστά στον Χριστό με μεγάλο παράπονο. Ο λόγος; Ο γιος του βασανιζόταν από δαιμόνιο κι ενώ παρακάλεσε τους μαθητές του Χριστού να τον θεραπεύσουν, αυτοί δεν μπόρεσαν. Δεν αρνήθηκαν! Προσπάθησαν αλλά δεν τα κατάφεραν! Αυτοί που μόλις πριν από λίγο καιρό στη δοκιμαστική περιοδεία που τους είχε στείλει ανά δύο ο Χριστός, υπέτασσαν τα δαιμόνια και έκαναν πληθώρα θαυμάτων, τώρα απέτυχαν.
Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας στο θείο κήρυγμα του ο πρωτοπρεσβύτερος π.Αθανάσιος Αττάρτ έκανε αναφορά σ’ ένα συγκλονιστικό θαύμα που βίωσε ο ίδιος πριν 15 μέρες, ημέρα Κυριακή στον εν λόγω Ιερό Ναό.
«Πριν 15 μέρες ήρθαν στον καθ’ ημάς Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου-Χρυσοσπηλαιωτίσσης, οι γονείς του μικρού Παναγιώτη (3,5 χρονών) ο οποίος δεν είχε μιλήσει ποτέ!
Όσο περνούν οι ώρες όλο και περισσότερο θα αποκαλύπτονται οι μικρές ανθρώπινες ιστορίες των θυμάτων της φονικής πυρκαγιάς που έκαψε τις περιοχές της Ανατολικής Αττικής.
Το ανθρώπινο δράμα που εξελίσσεται στις στάχτες δεν έχει τέλος, ενώ ο αριθμός των θυμάτων ανεβαίνει.
Τις τραγικές στιγμές που έζησε, όταν πλησίασαν οι φλόγες, περιέγραψε ένας άνδρας στο Reuters. Η μαρτυρία του συγκλονίζει, καθώς κατάφερε να σώσει το 3χρονο παιδί του από την πυρκαγιά, αλλά η σύζυγός του δεν κατάφερε να τους ακολουθήσει.
Βρέθηκε τα ξημερώματα στο Νοσοκομείο Παίδων στην Αθήνα, μεταφέροντας περιστατικό από την Λαμία. Σκηνές τραγικές , πανικός και αναστάτωση αλλά και ανθρώπινες τραγωδίες :
«Η ώρα 3:15 ξημερώματα φτάνω στα επείγοντα ( παίδων ) με περιστατικό, δεν θα ξεχάσω ποτέ μα ποτέ το βλέμμα του μικρού αγοριού και του δόλιου πατέρα….πάνω απ’ το κεφαλάκι του κλαίγοντας. Και στην στην ερώτηση: « Που είναι η γυναίκα σου και η μητέρα του παιδιού; ..», μου γνέφει αρνητικά.
Ήλθε και με συνάντησε μια άγνωστη, ευγενική κυρία. Μόλις με είδε με ρώτησε: «Εσείς είστε ο πατέρας Πορφύριος;». Και με το «ναι» που της είπα, έπεσε τα πόδια μου, τα αγκάλιασε σφιχτά και άρχισε να τα φιλάει! Και με κλάματα και ικετευτικές φωνές, που ακούγονταν σε μεγάλη απόσταση, ζητούσε να της κάνω καλά το ετοιμοθάνατο παιδί της! Ήταν τέτοιες οι φωνές της γυναίκας, που ράισαν την καρδιά μου! Η πίστη της ήταν τόσο μεγάλη, που με έκανε να δακρύσω από τη συγκίνηση!
Ηταν 7 Σεπτεμβρίου 2013, όταν μία μοτοσικλέτα υψηλού κυβισμού διασχίζει με ταχύτητα την παλαιά εθνική οδό Αθηνών - Πατρών στο ύψος του Καμαρίου, κοντά στο Ξυλόκαστρο.
Λίγα λεπτά πριν, στις δέκα το βράδυ, και ενώ είχε απλωθεί το σκοτάδι, ένα αγροτικό όχημα τη χτυπά με σφοδρότητα.
Έυχάριστα είναι τα νέα από την Ταϊλάνδη, καθώς ολοκληρώθηκε η επιχείρηση απεγκλωβισμού στο σπήλαιο!
Ο προπονητής και τα 12 παιδιά διασώθηκαν και έχουν μεταφερθεί στο νοσοκομείο, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες από τοπικά ΜΜΕ.
Κάτι τους έλειπε… Που αν λείπει αυτό από το σπίτι, το σπίτι δεν είναι ευτυχισμένο. Τους έλειπε το παιδί! Δεν ήταν τα χρόνια εκείνα σαν τα σημερινά, τα μοντέρνα χρόνια, που το παιδί δεν θεωρείται πια στο σπίτι μια ευλογία, αλλά το παιδί και ιδίως τα πολλά παιδιά θεωρούνται συμφορά.
Σήμερα οι μανάδες και οι πατεράδες, με μέσα φοβερά, με σατανικά μέσα, προσπαθούν να ξεριζώσουν μέσα από τα σπλάχνα τους τη ζωή.
