Σήμερα, μέσα στους τόσους κινδύνους που ζει ο άνθρωπος, ο Θεός τον φυλάει όπως η μάνα το μικρό παιδί, όταν αρχίζει να περπατάει. Τώρα μας βοηθούν πιο πολύ ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Πού θα ήταν ο κόσμος, αν δεν βοηθούσαν… Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων τελεί σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Όμως μας φυλάει ο Θεός και δεν το καταλαβαίνουμε.
Απόσπασμα από την ομιλία: Η Αγωγή των Παιδιών κατά τους Σύγχρονους Αγίους της Εκκλησίας μας.
Μια πραγματικά υπέροχη και εξαιρετικά ωφέλιμη για όλους, ομιλία, έδωσε ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, σε κοινή εκδήλωση του Συνδέσμου Γονέων και της Εκκλησιαστικής Επιτροπής της Περιστερώνας Μόρφου με θέμα «η αγωγή των παιδιών κατά τους σύγχρονους Αγίους της Ορθοδόξου Εκκλησίας».
Πολλές είναι οι ιστορίες που ακούμε καθημερινά τόσο από ιερωμένους όσο και από απλούς πολίτες για τον Γέροντα Παϊσιο. Όσοι είχαν προσωπική επαφή μαζί του, θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς.
Διαβάστε ακόμα μία ιστορία που περιγράφει ένας απλός πολίτης.
«Το 1992 υπηρετούσα σε μια Μονάδα του Έβρου και διέμενα στο Διδυμότειχο. Την εποχή εκείνη η σύζυγός μου, Μαρία, ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί και διένυε τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της.
Η αχαριστία χαρακτηρίζει την εποχή μας...
Οι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί από τα ήθη. Δυστυχώς δεν υπάρχει χειρότερο στον άνθρωπο από την αχαριστία, από το να μην αναγνωρίζει τι πραγματικά του προσφέρει ο συνάνθρωπος του.
Ας δούμε τι έλεγε ο Άγιος Παϊσιος για την αχαριστία:
Υπάρχει μια μερίδα Χριστιανών, στους οποίους αναπαύεται ο Θεός. Υπάρχουν ακόμη οι άνθρωποι του Θεού, οι άνθρωποι της προσευχής, και ο Καλός Θεός μας ανέχεται, και πάλι θα οικονομήσει τα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι της προσευχής μας δίνουν ελπίδα…
Μη φοβάστε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα που πάει να ξεσπάσει;
Ούτε και τώρα θα χαθούμε.
«Εμείς σαν Έλληνες δεν κάνουμε τίποτα. Ευτυχώς που θα κάνει ο Θεός τώρα κάτι, γιατί αλλιώς με μας χωριό δεν γίνεται. Θα τα βολέψει ο Θεός τα πράγματα. Μετά από ένα διάστημα δεν θα βρίσκεται άπιστος άνθρωπος. Τώρα πρέπει να εργασθεί κανείς. Περνάμε τα χειρότερα χρόνια. Πολλοί Άγιοι θα ήθελαν να ζούσαν στην εποχή μας, γιατί θα τους δίνονταν η ευκαιρία να αγωνιστούν πολύ.
Επάνω λοιπόν σ’ αυτή τήν αγωνία μου, ενώ παρακαλούσα τήν Παναγία νά μέ βοηθήσει, ξαφνικά μου παρουσιάζεται ένας Αναχωρητής μέ φωτεινό πρόσωπο.
Θά ήταν γύρω στά εβδομήντα χρόνια και έδειχνε άπό τήν ενδυμασία του νά μήν είχε επαφή μέ ανθρώπους. Φορούσε ένα ζωστικό σάν άπό καραβοπάνι, αλλά πολύ ξεθωριασμένο καί κατατρυπημένο.
