Η Πελοπόννησος κατελήφθη από τους Οθωμανούς το 1460, αλλά το 1685 βρέθηκε πάλι υπό Βενετική κυριαρχία. Την εποχή της δεύτερης Βενετικής κτήσης, η Μάνη είχε διαιρεθεί σε δύο teritorrii, στην Άνω και στην Κάτω Μάνη.
Η περιοχή της Μάνης κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας είχε μια σχετική αυτονομία. Οι Οθωμανοί κατέλαβαν τα μανιάτικα φρούρια το 1715, όμως επέτρεψαν στους Μανιάτες να είναι αυτόνομοι και να φέρουν όπλα, πληρώνοντας έναν φόρο περίπου 7.000 γρόσια.
Στην πραγματικότητα, οι Μανιάτες ποτέ δεν απέδωσαν φόρους στους Οθωμανούς και όλες οι περιοχές της Μάνης διοικούνταν από τους καπετάνιους, οι οποίοι ασκούσαν τόσο τη διοικητική όσο και τη στρατιωτική εξουσία, εισπράττοντας ταυτόχρονα τους φόρους της περιοχής.
Από το 1776 έως το 1821 η Μάνη διοικούνταν από οκτώ Μπέηδες, οι οποίοι εκλέγονταν από τους καπετάνιους, τους οκτώ επισκόπους και τους εκπροσώπους των πιο ισχυρών οικογενειών. Όταν γινόταν η εκλογή των Μπέηδων, οι Τούρκοι επικύρωναν απλώς την εκλογή, νομιμοποιώντας το δικαίωμα στον κάθε Μπέη να ελέγχει το εμπόριο και να εισπράττει φόρους.
Η οικονομία της Μάνης
Η οικονομία της Μάνης στα χρόνια της οθωμανικής κυριαρχίας στηριζόταν στην αγροτική παραγωγή, στην κτηνοτροφία και στις ληστρικές επιδρομές. Βασικότερη πηγή πλουτισμού ήταν η πειρατεία, καθώς τα πολλά λιμάνια, οι απόκρημνες ακτές και οι όρμοι της περιοχής ευνοούσαν την παράνομη πειρατική δράση.
Κυριότερα κέντρα ληστείας και πειρατείας στη Μάνη ήταν η Καστανιά, το Οίτυλο, η Ανδρούβιστα, η Σκαρδαμούλα, η περιοχή της Μηλιάς και τα Πηγάδια. Οι Μανιάτες πειρατές έκαναν συστηματικές επιθέσεις σε εμπορικά πλοία που περνούσαν από την περιοχή τους και αφού άρπαζαν τα εμπορεύματα στη συνέχεια πουλούσαν τους αιχμαλώτους στους Τούρκους.
Η μετανάστευση Μανιατών στην Κορσική
Μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα, σημειώθηκε σημαντική αύξηση του πληθυσμού στη Μάνη, αλλά λόγω των μαζικών μεταναστεύσεων και της βουβωνικής πανώλης ο πληθυσμός της άρχισε να μειώνεται δραματικά. Μετά την κατάληψη της Πελοποννήσου από τους Οθωμανούς, πολλοί Μανιάτες που δεν ήθελαν να υποταχθούν πάλι στους Τούρκους έφυγαν προς τη Δύση. Πρώτοι, φαίνεται πως έφυγαν από τη Μάνη οι Στεφανόπουλοι από το Οίτυλο.
Οι Στεφανόπουλοι πίστευαν πως είχαν αριστοκρατική καταγωγή και πως ήταν απόγονοι των Κομνηνών. Μάλιστα, διέθεταν οικόσημο έναν Αυτοκρατορικό αετό που κρατούσε αργυρό ξίφος με χρυσή λαβίδα και στο κεφάλι του φορούσε χρυσό αυτοκρατορικό στέμμα. Αυτή, λοιπόν, η υποτιθέμενη αριστοκρατική καταγωγή τους προκαλούσε τον φθόνο των υπόλοιπων συγχωριανών τους.
Όταν οι Στεφανόπουλοι αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στη Δύση, καθώς στο νότιο τμήμα της Πελοποννήσου απειλούνταν από τους Οθωμανούς, ήρθαν σε συνεννόηση με διάφορες κυβερνήσεις της Ευρώπης και τελικά αποφασίστηκε να οδηγηθούν οι Μανιάτες στην Κορσική.
Αρχηγοί της παροικίας των Μανιατών στην Κορσική ορίστηκαν ο Γεώργιος, ο Απόστολος, ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος και ο Ιωάννης Κουτζίκαλης, που όμως πέθανε πριν προλάβει να φτάσει στην Κορσική.
Η αναχώρηση από το Οίτυλο και το περιπετειώδες ταξίδι
Στις 3 Οκτωβρίου του 1675, επιβιβάστηκαν στο γαλλικό πλοίο «Σωτήρ», το οποίο βρισκόταν στο Οίτυλο, 430 Στεφανόπουλοι και άλλοι 300 Μανιάτες από τα γύρω χωριά. Το ταξίδι από το Οίτυλο έως τη Γένοβα ήταν δραματικό και διήρκεσε 90 ημέρες. Μέσα από ένα περιπετειώδες ταξίδι που είχε πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς και άσχημες καιρικές συνθήκες, όταν πια έφτασαν στη Γένοβα, οι περισσότεροι Μανιάτες ήταν άρρωστοι και χρειάστηκαν νοσηλεία.
Στη Γένοβα παραχωρήθηκαν σπίτια για να μείνουν οι Μανιάτες το χειμώνα, και στην αρχή της άνοιξης αναχώρησαν για την Κορσική, φτάνοντας εντέλει στον προορισμό τους στις 14 Μαρτίου του 1676.
Η εγκατάσταση στην Κορσική
Οι Μανιάτες εγκαταστάθηκαν σε μια απομονωμένη και ερειπωμένη περιοχή κοντά στο λιμάνι, στην Παόμια. Στην αρχή έμειναν μέσα σε σκηνές και σταδιακά ξεκίνησαν να χτίζουν σπίτια και να καλλιεργούν τη γη που τους είχε παραχωρήσει η Δημοκρατία της Γένοβας.
Μέσα σε ένα διάστημα τριών περίπου ετών κατόρθωσαν να χτίσουν έναν όμορφο οικισμό, με σπίτια, όμορφους κήπους, αμπέλια και εκκλησίες. Οι Στεφανόπουλοι πάλι, που ήταν και αρχηγοί της παροικίας, αντιπροσώπευαν τους κατοίκους του οικισμού στις διοικητικές αρχές της Γένοβας, απολαμβάνοντας ιδιαίτερα προνόμια, όπως την απαλλαγή από φόρους. Μάλιστα, ο Δημήτριος Στεφανόπουλος θέλοντας να ξεχωρίσει ανάμεσα στους άλλους Μανιάτες προσπαθούσε διακαώς να αποκτήσει τον τίτλο του πρίγκιπα.
Βλέποντας, λοιπόν, και οι υπόλοιποι Μανιάτες την ξεχωριστή θέση που κατείχαν στην κοινωνία της Κορσικής οι Στεφανόπουλοι, υπήρξαν πολλές περιπτώσεις που κάποιοι άλλαζαν τα επώνυμά τους σε Στεφανόπουλος, για να φαντάζουν στους υπόλοιπους κατοίκους ως αριστοκράτες και σπουδαίοι.