Το εμπόριο χειρόγραφων και τα έργα του Όμηρου και του Ηρόδοτου Το 1848 βρέθηκε στην Αθήνα και ξεκίνησε το εμπόριο χειρόγραφων, αυθεντικών και πλαστών. Ως εξαιρετικός καλλιγράφος οι απομιμήσεις του ήταν τόσο επιτυχημένες, ώστε κατάφερνε να πουλήσει τα πλαστά χειρόγραφα ως γνήσια. Μπόρεσε να ξεγελάσει ακόμη και την Εθνική Βιβλιοθήκη, όπου πούλησε αρκετά πλαστά κείμενα ως αυθεντικά.
Ένα δήθεν χαμένο έργο του 13ου αιώνα το οποίο ο Σιμωνίδης απέδωσε σε κάποιον μοναχό και έφερε τον τίτλο «Συμαϊς», κυκλοφόρησε το 1849 όπου παρουσιάζονταν μέσα διάφορες εφευρέσεις των «αρχαίων Ελλήνων». Πλαστογράφησε έργα του Όμηρου και του Ηρόδοτου, ενώ η «παραγωγή» του περιείχε έναν πάπυρο ενός Αιγύπτιου συγγραφέα, μία πρώιμη έκδοση του Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο και διάφορα αποσπάσματα από την Καινή Διαθήκη.
Το 2006 παρουσιάστηκε στα πλαίσια έκθεσης στο Τορίνο ένας πάπυρος που φαινόταν να είναι τμήμα του δεύτερου βιβλίου των Γεωγραφούμενων του Αρτεμίδωρου του Εφέσιου. Εκτέθηκε ξανά στο Βερολίνο το 2008. Σύμφωνα με ορισμένους κλασικιστές πανεπιστημιακούς το χειρόγραφο είναι πλαστογράφημα του Σιμωνίδη.
Ο Σιμωνίδης αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ελλάδα, όταν η απάτη του αποκαλύφθηκε από τον Τύπο της εποχής. Η εφημερίδα «Νέα Ελλάς» και το περιοδικό «Πανδώρα» ασχολήθηκαν εκτενώς με την υπόθεσή του και ο ίδιος περιπλανήθηκε σε Ιεροσόλυμα, Κωνσταντινούπολη και Ρωσία όπου σπούδασε φιλοσοφία. Το 1854 ταξίδεψε στην Αγγλία και επιχείρησε να πουλήσει χειρόγραφα στο Βρετανικό Μουσείο και τη Βοδληιανή Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, χωρίς επιτυχία ωστόσο.
Μετά από επίμονη προσπάθεια έπεισε έναν συλλέκτη βιβλίων, τον σερ Τόμας Φίλιπς, για τη βιβλιοθήκη του στο Τσέλτεναμ. Ο Έλληνας πλαστογράφος Σιμωνίδης. «Θαυμάζω το σκοτεινό του μυστήριο, την τεράστια αντοχή του, τη δεξιοτεχνία και την υποκριτική του τέχνη», έγραψε γι αυτόν ο Γερμανός δημοσιογράφος Ρούντιγκερ Σάπερ, Ήταν η σειρά της Γερμανίας, όταν ο Έλληνας πλαστογράφος επισκέφθηκε τη Λειψία και το Βερολίνο το 1855. Παρουσίασε στον κλασικό φιλόλογο Βίλχελμ Ντίντορφ ένα δήθεν χαμένο παλίμψηστο του ιστορικού Ουράνιου που είχε στην κατοχή του, με την ιστορία της Αιγύπτου.
Ο Ντίντορφ πείστηκε και το χειρόγραφο αγοράστηκε από τον Βασιλιά της Πρωσίας. Ωστόσο, δύο θεολόγοι, ο Έλληνας Αλέξανδρος Λυκούργος και ο γερμανός Κόνσταντιν φον Τίσεντορφ αποκάλυψαν την απάτη του Σιμωνίδη με αποτέλεσμα να φυλακιστεί για ένα διάστημα. Ο ιστορικός Γιάκομπ Μπούρκχαρτ είχε αναφέρει σχετικά με τον Κωνσταντίνο Σιμωνίδη:
Aνήκε στην κατηγορία εκείνη των παραχαρακτών, που καθοδηγούνται μάλλον από μια ακαταμάχητη παρόρμηση και μια θαυμαστή δεξιοτεχνία, παρά από δίψα για το χρήμα. Η φήμη και ο θάνατος Ένας από τους σημαντικότερους ερευνητές – δημοσιογράφους, ο Γερμανός Ρούντιγκερ Σάπερ, εξέδωσε το 2011 βιβλίο για τη ζωή και τη δράση του διάσημου παραχαράκτη, «Η Οδύσσεια του πλαστογράφου Κωνσταντίνου Σιμωνίδη».
«Ο Σιμωνίδης προερχόταν από τα βάθη της πολυπρόσωπης μεσογειακής παράδοσης, ήταν Βυζαντινός. Ήθελε να επηρεάσει την Ιστορία. Στόχος του ήταν επίσης να υποστηρίξει το νεοσύστατο ελληνικό κράτος, καθώς η έρευνα της αρχαιότητας βρισκόταν εκείνο τον καιρό σε ξένα χέρια, γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά.
Αυτός ο δυσπρόσιτος άνθρωπος-φάντασμα δρούσε σε μία αγορά αρχαιοτήτων που βρισκόταν σε άνθηση και οι κανόνες της οποίας καθορίζονταν στο Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο. Ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος, έρμαιο των περιστάσεων, τα έργα του γίνονταν ανάρπαστα. Το παραδέχομαι. Θαυμάζω το σκοτεινό του μυστήριο, την τεράστια αντοχή του, τη δεξιοτεχνία και την υποκριτική του τέχνη. Διαφορετικά δεν θα έγραφα το βιβλίο», είχε αναφέρει σε συνέντευξή του. Όταν η «καριέρα» του έφτασε στη δύση της, ο Σιμωνίδης πήγε στην Αίγυπτο όπου ξεγελούσε ανυποψίαστους περιηγητές για να βγάζει τα προς το ζην.
Το 1867, με επιστολή του Δημήτριου Ροδοκανάκη, ανακοινώθηκε ο θάνατος του Σιμωνίδη από λέπρα στην Αλεξάνδρεια. Φαίνεται όμως πως επρόκειτο για άλλη μια επινόηση του Σιμωνίδη, καθώς ο ίδιος έζησε μέχρι το 1890 σε μια μικρή πόλη της Αλβανίας....
Πηγή: Μηχανή του Χρόνου