Το προγραμματίζαμε μήνες πριν αλλά όλο κάτι συνέβαινε και έπαιρνε αναβολή. Τελικά τέλη Αυγούστου τα καταφέραμε. Αν και δεν ήταν η πρώτη επίσκεψη μου στις κατεχόμενες περιοχές, και αυτή τη φορά, όπως και κάθε άλλη, όταν πλησιάσαμε στο οδόφραγμα αισθάνθηκα μία περίεργη δυσφορία. Αυτή η φορά ήταν ίσως λίγο πιο έντονη. Ήταν η πρώτη φορά εξάλλου που μετέβαινα στα κατεχόμενα χωρίς τη συνοδεία κάποιου που να γνωρίζει τις περιοχές.
Έχοντας «εφοδιαστεί» με χάρτη, στον οποίο αναγράφονταν οι τοπωνυμίες των περιοχών τόσο στα ελληνικά όσο και στα τούρκικα, κινήσαμε για το Ριζοκάρπασο όπου μας ανέμενε μία νεαρή εγκλωβισμένη, η Κυριακή Μιχάηλου, για να μας ξεναγήσει στα δικά της μέρη.
Μέχρι όμως να φθάσουμε στο «Ντίπκαρπας» -όπως αποκαλούν το Ριζοκάρπασο- είχαμε την τύχη να… εντοπίσουμε κι άλλους εγκλωβισμένους αλλά και Τουρκοκύπριους που μας μίλησαν για τη ζωή τους, τη σχέση μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων αλλά και για το αν πραγματικά νιώθουν εγκλωβισμένοι. Το ταξίδι μας τελικά έφθασε μέχρι και το ανατολικότερο σημείο του νησιού, τον Απόστολο Ανδρέα. Ένας τόπος ιερός, μια εικόνα που κουβαλάμε μέσα μας από παιδιά.
Όταν πήραμε τον δρόμο της επιστροφής τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Η κάθε συνάντηση, η κάθε κουβέντα που είχαμε εκείνη την ημέρα αλλά και οι εικόνες που αποτυπώθηκαν στο μυαλό μας αποτελούσαν μία ξεχωριστή εμπειρία. Ακόμη και… ο «πανικός» που νιώσαμε όταν χαθήκαμε -όχι μια αλλά δύο φορές- κυρίως όταν βράδιαζε, αλλά και η επιστροφή μας στον σωστό δρόμο λόγω του Κεμάλ και του Ναζίρ, αποτελούν την πραγματική εικόνα των κατεχομένων.
πηγη Cyprus Times