Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες για τον Ζήση Κουζιάκη. Ετοιμάστηκε για να πάει στη δουλειά του, στο εργοστάσιο της ΕΔΑΔΥΜ, της Εταιρείας Διαχείρισης Απορριμμάτων Δυτικής Μακεδονίας. Η μέρα όμως αυτή τού επιφύλασσε μια έκπληξη.
Όπως αναφέρει το kozanilife.gr, οι εργαζόμενοι έρχονται στη βάρδια τους αντιμέτωποι με κάθε τι περίεργο. Κάθε λογής χαρτιά, πλαστικά, αντικείμενα εφήμερα και πάσης φύσεως υλικά, μετά από λίγο καιρό, περνάνε από μπρος σου αδιάφορα και μηχανικές κινήσεις τα διαχωρίζουν.
Δεκαέξι ποιήματα διέσωσε ο Ζ. Κουζιάκης, που σε κάθε άλλη περίπτωση θα κατέληγαν να γίνουν χαρτοπολτός. Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως είναι ανυπόγραφα.
Δίπλα από αυτό το σώμα των 16 κιτρινισμένων χαρτιών δεν βρέθηκε κάποιο άλλο στοιχείο που θα έδινε κάποια πληροφορία.
Ο ποιητής διακρίνεται από την ξεχωριστή του γραφή ως άνθρωπος ευαίσθητος κα καλλιεργημένος. Προφανώς θα ανήκε στη γενιά που έζησε το δράμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Παιδιά που στην τρυφερή τους ηλικία, αντί για αγάπη και πλατιούς ορίζοντες, άκουγαν για χιλιάδες αριθμού νεκρών και για όλεθρο. Έζησε εύπορα και με αστική συνείδηση κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, καθώς σ’ ένα από τα ποιήματά του υπογράφει «Κοζάνη, φθινόπωρο 1939, γυρνώντας από μία εκδρομή στα νησιά». Αξιοσημείωτο επίσης πως όλα τα ποιήματα τα υπογράφει με αναφορά στον τόπο του, με τη λέξη «Κοζάνη», δείγμα που μαρτυρά την αγάπη του για τον τόπο.
