Ξεκίνησε με σπουδές χορού όμως τελικά την κέρδισε το φως. Γιατί όπως έχει πει, "το φως είναι ζωή, είναι έμπνευση, φώτιση, παιχνίδια, χαρά. Είναι ένας φίλος με τον οποίο συνομιλώ συνέχεια".
Η πιο σημαντική στιγμή της καριέρας της
Η φήμη της Ελευθερίας Ντεκώ ξεπέρασε τα όρια της Ελλάδα όταν ανέλαβε τη θέση της Διευθύντριας και Σχεδιάστριας Φωτισμών στις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Τον Σεπτέμβριο του 2005, στην 57η τελετή της Academy of Television Arts and Sciences της απονεμήθηκε το βραβείο Emmy, στην κατηγορία Outstanding Lighting Direction, για την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Το βραβείο αυτό θα μπορούσε να είναι η μεγάλη της ευκαιρία να φύγει στο εξωτερικό και να κυνηγήσει μια διεθνή καριέρα, όμως προτίμησε να μείνει στην Ελλάδα ώστε η κόρη της, Ίρις, που ήταν τότε 3 ετών να μπορέσει να μεγαλώσει στην πατρίδα της, κοντά στους παππούδες και τις γιαγιάδες της και να μάθει να μιλάει την ελληνική γλώσσα. Μάλιστα, η κόρη της που ήταν έμβρυο ακόμα όταν σχεδίαζε την τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας της έδωσε την έμπνευση να παρουσιάσει την εντυπωσιακή εικόνα με την έγκυο με τη φωτεινή κοιλιά
Από το 2000 με την εταιρεία της Lights International ασχολείται κυρίως με τον αρχιτεκτονικό φωτισμό που αναδεικνύει τις όψεις κτιρίων αλλά και εμπορικούς δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους. Επιπλέον, έχει διδάξει σχεδιασμό φωτισμού στη Νέα Υόρκη και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ενώ έχει κάνει δεκάδες διαλέξεις, άρθρα και σεμινάρια.
Παρόλο όμως που μέσα από τη δουλειά της έχει την τύχη να φωταγωγήσει σημαντικά κτίρια (όπως αυτό της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση στην οδό Συγγρού και, πρόσφατα, την Ακρόπολη), στον προσωπικό της χώρο, όπως έχει δηλώσει θα επιθυμεί πάντα το λιγοστό φως των κεριών και θα σβήνει το φως όταν θέλει να δει τη σελήνη.
Τι έχει πει σε συνεντεύξεις της η Ελευθερία Ντεκώ για το φως αλλά και για το σκοτάδι.
"Όπως στη μουσική οι παύσεις παίζουν ουσιαστικότατο ρόλο, έτσι και στον φωτισμό, η σκιά και το σκοτάδι είναι πολύ σημαντικά".
"Από παιδί ζωγράφιζα με πινέλα και κραγιόνια. Τώρα με το φως μπορούσα να ζωγραφίζω τη σκηνή ασπρόμαυρα ή χρωματιστά, να "ντύνω" τα σκηνικά και το πιο σημαντικό να εμπνέω συναισθήματα, να υποβάλλω σε ατμόσφαιρες ανάλογα με το έργο (θεατρικό, χορευτικό, μουσικό), να δημιουργώ μαγεία".
"Κατάφερα να αποδείξω ότι ο σχεδιασμός φωτισμού είναι τέχνη και όχι τεχνική".
"Η Τελετή Έναρξης και Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν μοναδική εμπειρία, που παρόμοια ίσως δεν ξαναζήσω. Είχε το μεγαλείο μιας μεγάλης σε όγκο αλλά και σημαντικής σε καλλιτεχνική αξία δουλειάς. Πιο πολύ όμως είχε αυτό το αίσθημα ενδυναμωτικής ευθύνης απέναντι στις προσδοκίες όλων των Ελλήνων, της ευθύνης να πετύχουμε".
"Όταν ήρθα το 1992 στην Ελλάδα το όνομα του φωτιστή δεν έμπαινε ούτε στο πρόγραμμα της παράστασης. Τους φωτισμούς τούς έκανε ένας ηλεκτρολόγος ή ο σκηνοθέτης μαζί με τον ηλεκτρολόγο".
"Έχω ένα δέος απέναντι στη φωτοσκίαση, αυτό που συμβαίνει όταν πέφτει ο ήλιος πάνω σε κάτι και αλλάζει τη φόρμα του, την αλλοιώνει, την ομορφαίνει ή την ασχημαίνει".