Μετά τις προεδρικές εκλογές στην Κύπρο, όπως γίνεται πάντα, θα επιδιωχθεί η επανέναρξη των διαπραγματεύσεων. Αυτή τη φορά όμως υπάρχει το ενδεχόμενο να συγκληθεί χωρίς χρονοτριβή μια νέα διάσκεψη. Επομένως, τίθεται ένα βασικό ερώτημα: Για ποιους λόγους δεν προέκυψε συμφωνία στο Κραν Μοντάνα και τι άλλαξε από τον περασμένο Ιούλιο ώστε να είναι εφικτή μια συμφωνία σε μια νέα διάσκεψη; Με βάση την ιστορική εμπειρία, στην Άγκυρα λειτουργεί ένας μόνιμος μηχανισμός προώθησης και εφαρμογής πολιτικών και στρατιωτικών σχεδίων. Οι εθνικές τους υποθέσεις είτε στηρίζονται σε διεθνείς συμβάσεις είτε σε αντιδημοκρατικές πολιτικές αποτελούν «κόκκινη γραμμή» για τον κάθε εκλεγμένο ή δικτάτορα ηγέτη της Τουρκίας. Οι τουρκικές διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου είναι διαχρονικές. Πρόκειται για επεκτατικές επιδιώξεις που αντιβαίνουν το διεθνές δίκαιο, τη Συνθήκη της Λωζάνης και τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Όποιος κι αν κυβερνά στην Τουρκία, τίποτα δεν αλλάζει στους πάγιους στόχους τους. Μπορεί να εμφανίζονται κάποιες επιμέρους διαφορές, αλλά τα τουρκικά κόμματα είτε βρίσκονται στην εξουσία είτε στην αντιπολίτευση επιδιώκουν «τουρκική λύση» σε Κύπρο, Αιγαίο και Θράκη. Απέναντι σ’ αυτή την ωμή πραγματικότητα δεν χωράνε ψευδαισθήσεις και υποχωρητικές επιλογές που οδηγούν συνεχώς σε παταγώδεις αποτυχίες και στην εδραίωση τετελεσμένων γεγονότων. Το «καλόπιασμα» των Τούρκων κατακτητών όχι μόνο δεν επέφερε «ρεαλιστικές λύσεις» και δεν συνέτεινε στη συμμόρφωσή τους στα ψηφίσματα του ΟΗΕ και στις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, αλλά τους αποθράσυνε ακόμη περισσότερο. Όσο πιο συμβιβαστική εμφανίζεται η ελλαδική και η ελληνοκυπριακή πλευρά, τόσο πιο προκλητική γίνεται η Τουρκία και, δυστυχώς, μαζί και η εκάστοτε τουρκοκυπριακή ηγεσία. Άρα, το συγκεκριμένο στοιχείο δεν θα πρέπει να αποτελεί θέμα εσωτερικής αντιπαράθεσης και προεκλογικών σκοπιμοτήτων σε Αθήνα και Λευκωσία, γιατί δεν έχει σχέση με τις όποιες ιδεολογικές ή πολιτικές απόψεις του κάθε κόμματος και του κάθε πολιτικού. Δεν είναι δηλαδή θέμα δεξιάς ή αριστερής προσέγγισης. Γι’ αυτό, είναι ανάγκη να διαμορφωθεί ένας αποκρυσταλλωμένος εθνικός σχεδιασμός και να χαραχθεί συγκροτημένη, ολοκληρωμένη στρατηγική. Ο τουρκικός επεκτατισμός δεν είναι πιθανότητα, αλλά πραγματικότητα και μέσα απ’ αυτό το πλαίσιο θα πρέπει επιτέλους να αντιμετωπιστεί από το σύνολο των δυνάμεων του απανταχού Ελληνισμού. Η αντιμετώπισή του είναι άμεσα συνδεδεμένη με την γλώσσα και την κληρονομιά μας, αλλά και με τη βούληση της Ελλάδας και της Κύπρου να κρατήσουν τη γη και τη θάλασσά τους ελεύθερη και να έχουν ρόλο στην παγκόσμια Δημοκρατία και στη διεθνή Ειρήνη.
Πανίκος Παναγιώτου