Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά στους φοιτητές του στη φιλοσοφική σχολή, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα.
Όταν η τάξη ησύχασε, χωρίς να μιλήσει, γέμισε ένα βάζο του γλυκού με μπαλάκια του τένις. Όταν πλέον δε χωρούσε άλλα, τους κοίταξε και τους ρώτησε αν το βάζο ήταν γεμάτο. Απάντησαν, ναι.
Τότε ο καθηγητής πήρε χαλίκια και άρχισε να γεμίζει το βάζο, κουνώντας το για να πάνε στα κενά που άφηναν τα μπαλάκια του τένις.
Κάνουμε πράγματα λόγο του φόβου, χάνουμε πράγματα λόγο του φόβου. Φοβόμαστε να μην χάσουμε, να μην αποτύχουμε. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε, να δοθούμε. Ο φόβος αυτός πηγάζει από τον λογισμό μας «μην τυχόν και πονέσουμε», γι’αυτό και οι σχέσεις μας με τους άλλους δεν είναι γνήσιες σχέσεις, αλλά σχέσεις τακτικής και υπολογισμών.
Ο Ιερός Καβάσιλας μας λέει: «Ο άρτος που διανέμεται ως αντίδωρο, έχει από πριν αγιασθεί, επειδή προσφέρθηκε στον Θεό. Όλοι οι εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί τον δέχονται με ευλάβεια μέσα στην δεξιά κυρτή τους παλάμη και ασπάζονται το δεξί χέρι του Ιερέως… που πριν από λίγο ακούμπησε και κομμάτιασε το πανάγιο Σώμα του Σωτήρος Χριστού.
Η δράση των αγγέλων συνοδεύει τον άνθρωπο καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Αλλ’ όμως εδώ τίθεται ένα ερώτημα, αν δηλαδή όλοι οι άνθρωποι έχουν φύλακα άγγελο ή μόνο οι χριστιανοί.
Στα 87 χρόνια του έχει αποσυρθεί από την Ιατρική, αλλά παραμένει γεμάτος ζωή και ενέργεια, με την πνευματική διαύγεια εικοσάχρονου. Ο χειρουργός ογκολόγος Γεώργιος Μπλάτζας υπήρξε επί 25 χρόνια διευθυντής του Τμήματος Ογκολογικής του Θεαγένειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης και αναπληρωτής καθηγητής του ΑΠΘ.
Τα λόγια αγάπης που άλλαξαν τη ζωή του και η φράση που του είπε λίγο πριν κοιμηθεί
Ως είναι γνωστόν οι ψυχές των ανθρώπων ζουν και μετά τον θάνατον. Οι μεν ψυχές των δικαίων προαπολαμβάνοντας την χαρά του Παραδείσου, οι δε των αδίκων προαπολαμβάνοντας τον πόνον της κολάσεως.
Για διάστημα δύο ημερών η ψυχή απολαύει σχετικής ελευθερίας και έχει δυνατότητα να επισκεφθεί τόπους που της ήτα προσφιλείς στο παρελθόν, αλλά την τρίτη ημέρα μετακινείται σε άλλες σφαίρες.
Η σιωπή συντροφεύει τις μεγάλες ώρες των αγίων, τις ιερές ώρες της περισυλλογής, της αυτοσυγκέντρωσης, της αυτομεμψίας, της μελέτης, της προσευχής.
Η σιωπή καλύπτει την έρευνα, την αγρυπνία, την ανακάλυψη του σοφού επιστήμονα. Η σιωπή σκεπάζει το μαρτύριο του πονεμένου, του αναγκεμένου, του δυστυχισμένου. Τις ώρες της σιωπής τελεσιουργούνται τα μεγάλα θαύματα, οι αδιαφήμιστες ηρωικές πράξεις, οι μυστικές προσωπικές επαναστάσεις, η γνωριμία με τον άγνωστο εαυτό μας.
Θα αφήσετε τα σπίτια σας όπως είναι και θά φύγετε. Θά πέφτετε ό ένας πάνω στον άλλο (θά είσαστε όλοι μαζί στριμωγμένοι) χωρίς να πειράζει όμως ό ένας τον άλλον. Μετά, ό κόσμος θά αμαρτήσει. Θά αργήσετε λίγο να έρθετε πίσω.
Όταν θά έρθετε πίσω, τότε θά είναι τα κλάματά σας. Τότε θά δώσει νόηση στον κόσμο ό Θεός, να καταλάβει τον δρόμο τον ορθό ποιος είναι.
Μια συγκλονιστική ιστορία για μια γυναίκα, η οποία γνώριζε ένα χρόνο πριν την ακριβή ημερομηνία θανάτου της. Προς οικονομία της αφήγησης και επειδή μας ζητήθηκε να μη δημοσιοποιήσουμε τα πραγματικά της στοιχεία, θα ονομάσουμε την εκλιπούσα κυρία Μαρία.
