«…Τούτου γενομένου εγερθήσεται πόλεμος εμφύλιος, και απολεσθήσεται πας ο λαός ο άπιστος. Και τότε εξυπνήσει ο ‘Αγιος Βασιλεύς ο εν αρχή του ονόματος αυτού Ι και εν τω τέλει Σ,..».
Εδώ επισημαίνεται η αγριότητα του εμφυλίου πολέμου, όπως και οι προγενέστεροι πατέρες είπαν, καθώς και ο μέλλων να βασιλεύση προκεχειρισμένος από τον Θεό, του οποίου το όνομα θα είναι Ιωάννης.
Χρησμοί Λέοντος του Σοφού .
Η Αγία Αγριππίνα, από νεαρή ηλικία ανέπτυξε βαθύτατο χριστιανικό φρόνημα και αφοσιώθηκε στην υπηρεσία του Κυρίου και Λυτρωτού της.
Για το λόγο αυτό διέθεσε όλη της την περιουσία για την ανακούφιση των πτωχών και τη θεραπεία των ασθενών. Για την αγάπη του ουράνιου Νυμφίου της, απέφυγε το γάμο και προτίμησε να γίνει νύμφη του Χριστού.
Ο Όσιος Αθανάσιος ο Πάριος, τη μνήμη του οποίου τιμά σήμερα 24 Ιουνίου η Εκκλησία, είχε λάβει το πραγματικό επώνυμο Τούλιος, αλλά από την πολλή αγάπη του προς τη γενέτειρα του, το αντικατέστησε με το Πάριος) ήταν ένας επιφανής θεολόγος και μέγας διδάσκαλος του Γένους, από τους πολυγραφότερους και σπουδαιότερους συγγραφείς της εποχής του.
Η φοβερή προφητεία του Γέροντα Γαβριήλ Αγιοβαρναβίτη: «Το κακό θα ξεκινήσει από τη Συρία και περιμένουμε το λάθος των Τούρκων…».
«Τί είναι αυτό το κόκκαλο παπά μου; Πάρτο από δω και τράβα σπίτι σου» με αυτά τα λόγια ο ασεβής γιατρός έδιωξε τον πιστό ιερέα που έφερε στην άρρωστη πρεσβυτέρα απότμημα του ιερού λειψάνου του Αγίου Παντελεήμονα. Μετανιωμένος, όμως, επέστρεψε στον ιερέα για να απολογηθεί.
Η εμπιστοσύνη στον Θεό προϋποθέτει βαθιά πίστη και μεγάλη αγάπη προς Εκείνον που θυσίασε τη ζωή Του για χάρη της δικής μας σωτηρίας.
Ο άνθρωπος όταν αφήσει τον εαυτό του στα χέρια του στοργικού πατέρα του, του Θεού, τότε αναπαύεται γιατί γνωρίζει ότι ο Θεός θα διαχειριστεί την ψυχή του με τον καταλληλότερο τρόπο για την πνευματική πρόοδο και προκοπή του.
Ερχονται παιδιά και μου παραπονιούνται ότι οι γονείς τους τα ζορίζουν πολύ για να διαβάσουν. Αν τα ζορίσω και εγώ δεν θα τα βοηθήσω.
Για να καταλάβουν ότι πρέπει να μην αφήνουν το διάβασμά τους, τους λέω παραδείγματα από παιδιά που δεν διάβαζαν και ταλαιπωρήθηκαν, και από παιδιά που πρόκοψαν, επειδή διάβαζαν.
Να θυμάμαι μια περίπτωση:
Ήταν σε μια πόλη δύο γειτονόπουλα.
Όπως η Λερναία Υδρα των αρχαίων είχε εφτά κεφαλές, έτσι χαρακτηρίζεται και η αμαρτία με τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα· την υπερηφάνεια, την φιλαργυρία, την λαιμαργία, την αδικία, την ασέλγεια, την οργή και τον φθόνο. Και από τις εφτά ρίχνει το θανάσιμο δηλητήριο στην ψυχή του ανθρώπου. Το δηλητήριον όμως του φθόνου είναι το πιο ολέθριο. Διότι ο φθονερός σκοπό έχει μόνο το κακό του πλησίον.
Στην οικογένεια που συχνότατα πήγαινε ο Παππούς (άγιος Νικόλαος Πλανάς), τον χώρο τους εντός της αυλής τον είχε νοικιάσει ένας τσαγκάρης κομουνιστής, εκ των σημαινόντων στελεχών.
Το μίσος του προς όλους, και εξαιρετικώς προς τους ιερείς, δεν είχε όρια. Εκεί που εργαζόταν παραληρούσε μονολογώντας, από πού θα αρχίσει με την παρέα του να σφάζουν τους παππάδες.
Για διάστημα δύο ημερών η ψυχή απολαύει σχετικής ελευθερίας και έχει δυνατότητα να επισκεφθεί τόπους που της ήταν προσφιλείς στο παρελθόν, αλλά την Τρίτη ημέρα μετακινείται σε άλλες σφαίρες.
