Παίρνω την πρωτοβουλία να σας στείλω συμπληρωματικά κάτι που ανακάλυψα όταν έκανα το 2006 έκθεση φωτογραφίας στον τόπο που γεννήθηκα και που έμαθα να κολυμπώ, στα άγια νερά της Έρκυνας και τηςΠερσεφόνης (που ήταν φίλες).
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ του ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ
ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ
1803: Το Οχάιο γίνεται η 17η πολιτεία των ΗΠΑ.
1810: Η Σουηδία γίνεται η πρώτη χώρα, που διορίζει Συνήγορο του Πολίτη.
Του Δρ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ (ΝΤΙΝΟΥ) ΑΥΓΟΥΣΤΗ
«Είτε ζήσουμε, είτε πεθάνουμε, ένα θα είναι το έπαθλο του αγώνα μας, για νεκρούς και ζώντας. Η Κύπρος να γίνει Ελληνική και να ζήσει ελεύθερη και ευτυχισμένη. Όσοι δε επιζήσουν να μην επιδιώξουν ανταμοιβές και αξιώματα, ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΞΑΡΓΥΡΩΝΟΝΤΑΙ».
Στὰ ὄνειρά μου ἔρχεται συχνὰ ἡ μακρινὴ φωνὴ τῆς μάνας τρελῆς στοὺς ἔρημους δρόμους καὶ μὲ ρωτάει μὲ παράπονο ἂν κλαῖνε ἀκόμα τὰ ματοπήγαδα.
Πώς, λοιπόν, προέκυψε η πασίγνωστη φράση «Πάμε σαν τους στραβούς στον Άδη»; Η ιστορία σίγουρα θα σας εκπλήξει.
Εκεί, λοιπόν, στον Κάτω Κόσµο, που έφερε ο Χάρος τις ψυχές, είναι παγωνιά και µαυρίλα. Οι ψυχές πορεύονται ψηλαφητά, κρατώντας και ακολουθώντας η µια την άλλη.
Οι ζωντανοί ,για να φωτίσουν λίγο το δρόµο των ψυχών, ανάβουν στους τάφους των νεκρών καντήλια. Το καντήλι πρέπει ν’ ανάβει κάθε βράδυ σαράντα µέρες µετά τον θάνατο .
Τσικνοπέμπτη σήμερα και πήραν φωτιά τακάρβουνα σε όλη τη χώρα. Γιορτάζεται την Πέμπτη της δεύτερης εβδομάδας του Τριωδίου (Κρεατινής) και είναι η μέρα που όλοι οι δρόμοι μυρίζουν τσίκνα!
Η ιστορία του εθίμου
1826: Οι Τουρκοαιγύπτιοι κυριεύουν τα νησάκια Ντολμά και Πόρο στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου και διακόπτουν κάθε επικοινωνία της πόλης με τον έξω κόσμο.
1849: Αρχίζουν συστηματικά τα δρομολόγια ατμόπλοιων από την ανατολική στην δυτική ακτή των ΗΠΑ. Το «Καλιφόρνια», που μεταφέρει χρυσοθήρες είναι το πρώτο πλοίο που φτάνει στο Σαν Φρανσίσκο από τη Νέα Υόρκη, μετά από ταξίδι 4 μηνών και 21 ημερών.
Ο Αριστείδης Μωραϊτίνης γεννήθηκε το 1891 στην Αίγινα. Τον Σεπτέμβριο του 1906 εισήλθε στη σχολή ναυτικών δοκίμων από την οποία αποφοίτησε το 1910 ως μάχιμος σημαιοφόρος. Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης έγινε αεροπόρος.
Τα επεισόδια και το φινάλε μια σχέσης που ενέπνευσε τον μεγάλο ρεμπέτη να γράψει το «τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα»
Οι μεγάλοι έρωτες και τα ανεξέλεγκτα πάθη, δεν αναγνωρίζουν τις ανθρώπινες νόρμες. Δεν μπαίνουν σε καλούπια. Είναι από τις φορές που η καρδιά εξεγείρεται, πυρπολεί σκέψεις και συναισθήματα και αγνοεί λογική και μυαλό.
Στις 27 Φεβρουαρίου του 1943, μέσα στο ζόφο της Κατοχής, έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 84 ετών, ο κορυφαίος Έλληνας ποιητής Κωστής Παλαμάς. Ήταν από καιρό βαριά άρρωστος. «Τα τελευταία δέκα χρόνια τα περνούσε (όχι καθισμένος) αλλά αποθεμένος στην πολυθρόνα του. Έτσι, εκτός από έναν πολύ στενό κύκλο, για όλους μας ήταν, περίπου, νεκρός. Ένας μεγάλος ποιητής, που πέθαινε»[1].
