«Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;»
Μία ἐρώτηση ὑποβάλλεται σήμερα στόν Χριστό. Τό θέμα της εἶναι σοβαρό καί ὁ ἄνθρωπος πού τήν ὑποβάλλει δέν εἶναι τυχαῖος. Ἕνας ἄρχοντας εἶναι, ἕνας ἄνθρωπος μέ πνευματικές ἀνησυχίες, πού πλησιάζει τόν Χριστό γιά νά τόν ρωτήσει πῶς θά κληρονομήσει τήν αἰώνια ζωή.
Δέν τόν ἐνδιέφερε ἡ παροῦσα, γιατί εἶχε ἐξασφαλισμένα τά ἀγαθά του. Δέν εἶχε ἀνάγκες οὔτε προβλήματα. Ἔτσι πίστευε τουλάχιστον. Αὐτό πού τόν ἐνδιέφερε ἦταν τό μέλλον του. Αὐτό πού τόν ἀπασχολοῦσε ἦταν πῶς θά κληρονομήσει τήν αἰωνιότητα. Ἡ συζήτηση ὅμως μέ τόν Χριστό ἀποδεικνύει σύντομα ποιά ἦταν τά πραγματικά προβλήματα αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου.
Μόλις ὁ Χριστός, ἀπαντώντας στήν ἐρώτησή του, προσδιορίζει ὡς προϋπόθεση ὑπό τήν ὁποία εἶναι δυνατόν νά κληρονομήσει τήν αἰώνια ζωή τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεού, ἐκεῖνος δηλώνει ὑπεροπτικά ὅτι τίς τηρεῖ ἤδη ἀπό μικρό παιδί καί ζητᾶ κάτι πιό ὑψηλό καί κάτι πιό δύσκολο προκειμένου νά τήν κερδίσει ἐπάξια.
Καί ὅταν ὁ Χριστός, ἀνταποκρινόμενος στήν ἐπιθυμία του, τοῦ προτείνει κάτι πιό ὑψηλό καί πιό δύσκολο, νά πωλήσει δηλαδή τά ὑπάρχοντά του καί νά τόν ἀκολουθήσει, τότε ἀποκαλύπτεται ὁ ἀληθινός ἄνθρωπος πού ὑπέβαλε τήν ἐρώτηση. Ἡ ὑπεροψία του καταρρέει καί ἡ αὐτοπεποίθησή του κρημνίζεται. Ὁ πεπεισμένος γιά τήν εὐσέβειά του καί ἱκανοποιημένος ἀπό τήν πνευματική του κατάσταση ἀποδεικνύεται ὅτι δέν μπορεῖ νά φθάσει τό ὑψηλότερο μέτρο πού ὁ ἴδιος ἔθεσε.
«Περίλυπος ἐγένετο» καί ἀπεχώρησε, διότι «ἦν πλούσιος σφόδρα».
Στεναχωρήθηκε, ὅταν τοῦ ζήτησε ὁ Θεός νά θυσιάσει τά πλούτη του καί νά τόν ἀκολουθήσει, καί ἀπομακρύνθηκε, θυσιάζοντας τήν αἰώνια ζωή γιά τά ἐφήμερα ἀγαθά του.
Δέν τοῦ ζήτησε ὁ Χριστός ἀρχικά νά πουλήσει τά ἀγαθά του. Γιά τόν Χριστό ἀρκοῦσε ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν. Ὁ ἴδιος ἐξεβίασε τόν Χριστό, γιά νά ἀποδείξει τήν ἀρετή του καί τήν ὑπεροχή του. Καί ὁ Χριστός ἀκολούθησε τήν πρόκλησή του, γιά νά τοῦ δείξει ὅτι ἡ ἔμμεσα διαφημιζόμενη εὐσέβεια καί ἀρετή του δέν εἶχαν ὑγιῆ θεμέλια, δέν εἶχαν ὑγιεῖς βάσεις, ἀλλά ἦταν ἐπιφανειακές καί συγκυριακές.
Ἡ ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἦταν μία κατ᾽ ἐπίφαση ἀφοσίωση στόν Χριστό πού κλονίστηκε στήν πρώτη δυσκολία καί κατέρρευσε στήν πρώτη δοκιμασία. Καί ἔτσι ὁ δῆθεν εὐσεβής ἄρχων στερήθηκε αὐτό πού νόμιζε ὅτι τοῦ ἀνῆκε δικαιωματικά, στερήθηκε τήν αἰώνια ζωή.
Ἡ περίπτωση τοῦ ἄρχοντος τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς μᾶς καλεῖ νά προβληματισθοῦμε καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου. Ἄν ἐπιθυμοῦμε νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνια ζωή, τότε εἶναι ἀνάγκη νά συνειδητοποιήσουμε τή σημασία τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἀνάγκη νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ δέν πρέπει νά γίνεται ἀπό ὑποχρέωση ἀλλά ἀπό ἀγάπη, γιατί μόνο ὅταν γίνεται ἀπό ἀγάπη ἔχει ἀξία στά μάτια τοῦ Θεοῦ καί εἶναι πραγματική καί εἰλικρινής ἐφαρμογή.
Ἄν ἐφαρμόζουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ τυπικά καί ἐπιφανειακά, ἄν τίς ἐφαρμόζουμε γιά νά ἀκοῦμε καί νά δεχόμαστε τόν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων, τότε ὅ,τι καί ἐάν κάνουμε, ὅσο κόπο καί ἐάν καταβάλλουμε, δέν ἔχει καμία ἀξία. Ματαιοπονοῦμε καί δέν πρόκειται νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνια ζωή.
Ἄν ἐφαρμόζουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν εἴμαστε διατεθειμένοι νά θυσιάσουμε κάτι ἀπό τόν ἑαυτό μας ἤ τίς συνήθειές μας γιά τόν Θεό - ἄν νομίζουμε ὅτι ἐφαρμόζουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν θέλουμε νά στερηθοῦμε καμιά ἀπό τίς ἀνέσεις ἤ τίς εὐχαριστήσεις μας γιά νά συμμορφώσουμε τή ζωή μας πρός τίς ἐντολές του, τότε θά βρεθοῦμε καί ἐμεῖς στή θέση τοῦ πλουσίου τοῦ εὐαγγελίου καί θά στερηθοῦμε χάρη τῆς προσκαίρου ζωῆς τήν αἰώνια καί ἀτελεύτητη.
Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς ἀποφύγουμε τό παράδειγμα τοῦ ἄρχοντος τοῦ Εὐαγγελίου καί ἀπορρίπτοντας ψεύτικες ἐντυπώσεις πού ἔχουμε γιά τόν ἑαυτό μας, ἄς ἐπικεντρωθοῦμε στήν ταπεινή καί εἰλικρινῆ ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι ὥστε μέ τή χάρη καί τό ἔλεός του νά ἀξιωθοῦμε τῆς αἰωνίου ζωῆς, στήν ὁποία ἔχει καλέσει καί ἐμᾶς ὁ Θεός.
Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων