Μαρτυρία ιερομονάχου Ιακώβου: «Κάποτε, λειτουργούσε ο Γέροντας και ήμουν διακονητής στο Ιερό, τότε Μοναχός Ιλαρίων.
Ήταν μαζί με κάποιον άλλο ιερέα. Την ώρα που είπε ο Γέροντας «Πρόσχωμεν, τα άγια τοις αγίοις», αμέσως κατανύχτηκε, έλαμψε ολόκληρος, και είδε πάνω στο άγιο Δισκάριο το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Ο ιερέας το βράδυ είχε εξομολογηθεί στον Γέροντα, αλλά, ενώ είχε τον λογισμό, αν γίνεται πραγματικά μεταβολή του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα και τον πείραζε ο λογισμός της απιστίας, δεν το είπε στον Γέροντα. Όταν, όμως, την ώρα της Θείας Λειτουργίας είδε τον Γέροντα να συγκινείται και να κλαίει,τον ρώτησε:
-Γέροντα, τι πάθατε, τι συμβαίνει; Και ο Γέροντας απάντησε:
-Για την απιστία σας και το λογισμό που είχατε, πάτερ, και δεν μου το είπατε.
Με δάκρυα στα μάτια και λυγμούς συνέχισε:
–Αχ!, πάτερ μου, ζει Κύριος ο Θεός. Αν είχες μάτια πνευματικά, θα έβλεπες, όπως βλέπω εγώ, το άγιο Δισκάριο γεμάτο αίματα και να στάζει πάνω στο Αντιμνήσιο· είδες πάτερ, «θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού».
Ο ιερέας τότε γονάτισε και γεμάτος φόβο και τρόμο συνέχισε την Λειτουργία.
Ο Γέροντας έβλεπε και άκουγε πολλά κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας. Ενώ τον βλέπαμε στον Όρθρο καταβεβλημένο και κουρασμένο, στην θεία Λειτουργία ανασταινόταν, πέταγε, γινόταν άλλος Ιάκωβος. Ακόμα είχε το χάρισμα να βλέπει αν κάποιος ήταν άξιος ή όχι για να κοινωνήσει. Έβλεπε Άγγελο να παίρνει μέσα από την λαβίδα το Σώμα και το Αίμα, όταν κάποιος αναξίως κοινωνούσε.