Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός
Στις 23 Μαίου εορτάζεται η μνήμη του Οσίου πατρός ημών και Ομολογητού Μιχαήλ, επισκόπου Συνάδων.
Γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο συναξάρι: Ούτος ο αγγελώνυμος Μιχαήλ … ηφάνισεν την βλάσφημον αίρεσιν των εικονομάχων και έφραξε τα άθεα αυτών στόματα…Όθεν Λέων (αυτοκράτορας) ο θηριώνυμος δεν υπέφερε το ρεύμα της ιεράς γλώσσης του αγίου, διότι παρασταθείς έμπροσθεν του βήματος αυτού ο μακάριος ούτος, ούτε από τους φοβερισμούς του εδηλίασεν, ούτε από τας κολακείας του εμαλακώθη, αλλά με ελευθέραν και ανδρείαν φωνήν εξεβόησε λέγων: ’’Την άχραντον εικόνα ευσεβώς σέβομαι και προσκυνώ του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και της θείας αυτού μητρός, το δε δόγμα σου και τον ορισμόν πτύω και ως ουδέν λογίζομαι’’.
Ταύτα ακούσας ο βασιλεύς … ανάψας υπό θυμού κατεδίκασε τον άγιον εις μακράν εξορίαν.
Έφραξεν ο Όσιος Μιχαήλ τα άθεα στόματα των εικονομάχων. Αθέους ονομάζει τους εικονομάχους ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.
Σήμερα τους εικονομάχους (παπικούς και προτεστάντες) τους ονομάζουμε ’’αδελφές εκκλησίες’’! Γίναμε ένα μαζί τους. Ένα με την αθεία! Να, τι είναι η παναίρεση του οικουμενισμού.
Ο Όσιος πατήρ ημών και ομολογητής Μιχαήλ ούτε από τις απειλές του εικονομάχου αυτοκράτορα πτοήθηκε ούτε και από τις κολακείες του κάμφθηκε.
Σήμερα, όμως, τι γίνεται;
Σήμερα, μπροστά στις άπειλές και τους φοβερισμούς αιρετιζόντων εκκλησιαστικών αξιωματούχων, οι μεν μοναχοί κλείνουν τα στόματά τους, κάνοντας τάχα υπακοή, οι δε λαικοί, κατατρομαγμένοι και απορούντες, υποκλίνονται.
Σήμερα, μπροστά στις κολακείες των οικουμενιστών προκαθημένων οι μεν μοναχοί, για να σώσουν τα μοναστήρια τους (!),συμβιβάζονται και αναβάλλουν την ομολογία τους, οι δε λαικοί, ως τεχνιέντως ακατήχητοι, πείθονται και σιωπούν.
Ο Άγιος και ομολογητής Μιχαήλ απάντησε στον θηριώδη αιρετικό αυτοκράτορα με φωνή ελεύθερη και ανδρεία. Σήμερα, στους αξιωματούχους φορείς της παναιρέσως του οικουμενισμού πως απαντάμε; Με δουλικότητα και αναξιοπρεπεια.
Αποκρίνεται ο Άγιος προς τον αιρετικό αυτοκράτορα: ’’Το δόγμα σου και τον ορισμόν πτύω και ως ουδέν λογίζομαι’’. Τις διαταγές και τις αποφάσεις σου, που αφορούν στην Πίστη μου, τις φτύνω και θεωρώ, ότι δεν έχουν καμμία απολύτως αξία’’.
Σήμερα, τους δαιμονόπληκτους αιρεσιάρχες και τους αιρετίζοντες οικουμενιστές επισκόπους πως τους αντιμετωπίζουμε; Τους φιλάμε το χέρι, τους προσκυνάμε, τους υποδεχόμαστε μετά φανών και λαμπάδων, τους πολυχρονίζουμε, τους τραπεζώνουμε, τα δόγματά τους τα τυραννικά τους λέμε ότι είναι αλάνθαστα, τις αποφάσεις τους τις αιρετικές διαγκωνιζόμαστε, ποιος θα τις εφαρμόσει πρώτος, με μια λέξη, τους μιμούμαστε!
Είπαμε: Εορτή Αγίου, μίμησις Αγίου. Εμείς, όμως, κάπου έχουμε μπερδευτεί.
Αντί να μιμηθούμε τους Αγίους, μιμούμαστε τους θηριώνυμους διώκτες τους!