Μια κατάθεση ψυχής και καρδιάς!.. Ένα γεγονός, που έχει να κάνει με τη γνωριμία μας με τον θρύλο, που λέγεται Σοφία Βέμπο, την θρυλική «Τραγουδίστρια της Νίκης», για την οποία σημειώθηκε ένα απρόσμενο γεγονός, που φαντάζει σαν κάτι απίστευτο και φανταστικό!... Διαβάστε το κείμενο που ακολουθεί!..
.jpg)
ΜΑΛΛΟΝ πρέπει να ήταν τέλη Φεβρουαρίου ή αρχές Μαρτίου του 1978. Μαζί με τους συμφοιτητές μου, Νίκο Αλατζά (αείμνηστος σήμερα) και Γιάννη Σκλαβούνο (αργότερα διευθυντικό στέλεχος των αθλητικών ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης) κάναμε μια πολύ μεγάλη δημοσιογραφική προσπάθεια: να συγκεντρώσουμε όλα τα προβλήματα του Θεάματος-Ακροάματος, τα οποία θα τα εκδίδαμε σε ένα βιβλίο και θα δημιουργούσαμε μια Έκθεση φωτογραφίας των μεγάλων Ελλήνων Καλλιτεχνών στη Δημοσιογραφική Σχολή «Ο Κοραής», την οποία διηύθυνε ο κ. Τίτος Αθανασιάδης, μετέπειτα Διευθυντής της ιστορικής εφημερίδας «Απογευματινή».
Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε και τη Σοφία Βέμπο!... Ήταν για μας μια ιστορική στιγμή! Ακόμη περισσότερο όταν είχαμε συνειδητοποιήσει με ποιο πρόσωπο θα μιλούσαμε! Μας άνοιξε η ίδια την πόρτα του σπιτιού της και όταν την χαιρέτησα θυμάμαι που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτόν τον θρύλο, που λεγόταν Σοφία Βέμπο, η θρυλική «Τραγουδίστρια της Νίκης», η γυναίκα που έκανε μια ολόκληρη Ελλάδα να δακρύζει από συγκίνηση το 1940, ήταν ολοζώντανη μπροστά μου! Τη χαιρετούσα και νόμιζα ότι ήταν κάτι σαν παραμύθι! Ένα απίστευτο χειροπιαστό όνειρο!
Εκεί μάθαμε ότι το πραγματικό της ονοματεπώνυμο ήταν Σοφία Μπέμπου! Ότι καταγόταν από την Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης!.. Ότι γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 1910!.. Ότι ο πατέρας της Αθανάσιος Μπέμπος, καταγόμενος από την Τσαριτσάνη, είχε εγκατασταθεί εκεί δουλεύοντας ως καπνεργάτης!.. Ότι το 1912 η οικογένειά της μετεγκαταστάθηκε στη Κωνσταντινούπολη, όπου γεννήθηκαν ο αδελφός της Γιώργος, που τον αποκαλούσαν Τζώρτζη, η αδελφή της Αλίκη και ο μικρότερος αδελφός της Ανδρέας!.. Ότι το 1914 με την υπογραφή της ελληνοτουρκικής συμφωνίας ανταλλαγής πληθυσμών που συνομολόγησε η κυβέρνηση Ε. Βενιζέλου, η οικογένειά της αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη, όπου και επέστρεψε στη Τσαριτσάνη και από εκεί εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Βόλο και διάφορα άλλα για την καλλιτεχνική της σταδιοδρομία!
Κάποια στιγμή της εξηγήσαμε το λόγο της επίσκεψής μας και έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για το θέμα που πραγματευόμαστε. Αλλά επειδή έπρεπε να πάει σε μια εκδήλωση, μας παρακάλεσε να της αφήσουμε το Ερωτηματολόγιο, που της είχαμε ετοιμάσει, και κλείσαμε νέο ραντεβού για τις 11 Μαρτίου 1978.
Όλες αυτές τις μέρες προετοιμαζόμουν (όπως πάντα) πυρετωδώς. Μην κοιτάζετε που σήμερα υπάρχει το Ιντερνέτ και μπορείς να βρεις όποια στοιχεία θέλεις. Τότε η δημοσιογραφική προετοιμασία ήταν πολύ κοπιώδης και ο γράφων ήθελε, πέραν των άλλων, να της κάνει κι ένα προσωπικό δώρο, κάτι που έκανα και σε άλλους μεγάλους καλλιτέχνες –ιδίως κυρίες. Έφτιαχνα με τα χέρια μου χαλκογραφίες, με ωραία ποιήματα και όμορφες εικόνες, που αποτελούσαν ένα αδιαμφισβήτητο προσωπικό δώρο και για τον καλλιτέχνη. Έτοιμος, λοιπόν, για όλα!
Την 11η Μαρτίου, ημέρα εργάσιμη, δούλευα στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Κάθε τόσο άνοιγα την τσάντα μου και πρόσεχα το δημοσιογραφικό υλικό μήπως έχω κάνει κάποιο λάθος, αλλά και τη χαλκογραφία, η οποία μου άρεσε πολύ γιατί ήταν ένα «γυαλιστερό» έργο. «Θα της αρέσει πολύ», σκέφτηκα.
Από το πρωί, λοιπόν, συζητούσαμε το θέμα με τον συνάδελφό μου Θύμιο (Ευθύμιο) Τόγια (νάναι καλά, μετά από πολλά χρόνια με θυμήθηκε και με πήρε στο τηλέφωνο να μου ευχηθεί χρόνια πολλά στην ονομαστική μου εορτή) ο οποίος γύρω στις 9 το πρωί έφευγε υπηρεσιακώς για τα γραφεία Αθηνών, στο Κολωνάκι, όπου ήσαν τα γραφεία της Εταιρείας, και γύριζε γύρω στις 2 το μεσημέρι για να φέρει την αλληλογραφία.
Κάποια στιγμή μπαίνει στο γραφείο μου και μου λέει:
--Πώς πάμε;
--Δεν βλέπεις; Περιμένω πώς και πώς να πάει τρεις η ώρα να σχολάσουμε. Ανυπομονώ να πάρω συνέντευξη από την Βέμπο!
--Πολύ φοβάμαι ότι δεν θα την πάρεις τη συνέντευξη, Άγγελε!
--Σιγά μη σου κάνω τη χάρη. Τη συνέντευξη θα την πάρω και θα πεις κι ένα τραγούδι!
--Για να σου λέω κάτι ξέρω!
--Τι εννοείς;
--Να σου πω κάτι;
--Τι;
--Άμα σου πω ότι η Σοφία Βέμπο πέθανε τι θα πεις;
Επειδή με τον Θύμιο κάναμε πολλά αστεία μεταξύ μας, νόμιζα ότι μου έκανε πλάκα και του ανταπέδιδα την «είδηση», με δικές μου «ατάκες»!..
--Άγγελε, πίστεψέ το! Η Σοφία Βέμπο πέθανε!..
Εκείνη την ώρα με παίρνει τηλέφωνο ο συμφοιτητής και συνεργάτης μου, Νίκος Αλατζάς, για να μου πει «αν έμαθα τα νέα», επιβεβαιώνοντάς μου το γεγονός ότι η Σοφία Βέμπο δεν υπήρχε στη ζωή!.. Ακόμη και τώρα, που γράφω αυτές τις σειρές, δεν πιστεύω ότι εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα!.. Σαν όνειρο μου φαίνονται όλα αυτά, όπως τουλάχιστον συζητούσαμε τακτικά και με τον Μίμη Τραϊφόρο, τον σύντροφο της Σοφίας Βέμπο, με τον οποίον απαγγέλλαμε συνέχεια ποιήματα στις λογοτεχνικές βραδιές, που κάναμε τακτικά με τον Σύλλογο Ελλήνων Λογοτεχνών, όπου ήμασταν και οι δύο μέλη του…
πηγή: www.sakketosaggelos.gr